Was war der Grund - Basstard, Sady K, Prinz Pi

Eine kalte Nacht in Berlin

Ich laufe die mit Schnee bedeckte Strasse runter zur U-Bahn

Der Boden unter meinen Füßen erzittert

Und ich sehe wie auf der anderen Seite

Des menschenleeren Bahnhofs, der Zug einfährt

Ein leichter Schimmer auf dem gelben Stahl

Und ich erkenne einen Namen

Fast verwaschen von der Zeit

Und ich erinnere mich an das Gesicht

Bilder schießen mir durch den Kopf

Verblasste Bilder

Und ich frage:

Sag mir: «Warum ist das Leben so kurz?»

«Warum ist es ein ewiger Sturz?»

«Was war der Grund

Dass sie gehen mussten?»

«Wer ist Schuld?»

Irgendwann sehen wir uns

Mit 16 da trennt sich der Weg

Dem einen hat man ihn straight in die Hände gelegt

Schule, Arbeit, Rente, Tod und immer Steuern zahln

Kinder groß ziehn, alle 5 Jahre ein neuer Wagen

Dem andern gibt das Schicksal einen Schlüssel für den U-Bahn-Schacht,

lässt ihn auf die Häuserdächer

Fliegen wie mit Superkraft

Er will nur Buchstaben nachts auf einen Zug malen

Im Morgengrauen sieht er dann sein farbiges Tattoo fahren

Die Stadt ist riesengroß und zugemüllt mit Leuchtreklamen

Kupfersäulen und Plakaten

Er versucht zurückzuschlagen, geht mit leerem Rucksack in den Baumarkt

Und beim Rausgehn klackert es verräterisch

Weil er ihn mit Dosen voll gepackt hat

Wachschutz hinter ihm am Rennen

BGS im grünen Wagen

Körper warm, voll Adrenalin, an einem kühlen Abend

Wenig später glühn die Farben

Wände blühn mit Namen

Nur Gedanken und Buchstaben

Sind frei als wenn sie Flügel haben

Wenn du mich hören kannst

Sag mir warum es so ungerecht zugeht

Du nimmst sie weg

Jung, unschuldig und der kalte Körper liegt im Dreck

Wieso nicht der Wichser, der kleine Kids auf die Strasse schickt und H vertickt

S-Bahnhof Charlottenburg, man kann es sehn

Doch besser nicht einmischen, du siehst, wie er das Messer zieht

Ist doch nur ein Sprüher mehr, der unter der S-Bahn liegt

Scheisse, Alter, ich seh eure Taggs verblasst in Tempelhof

Entweder du verkackst dein Leben oder dein Leben endet so

Bei allem Respekt hier geht es um die Existenz

Nicht mehr um Fame, Bitches, Fatcap-Taggs und End2ends, Atze

Es ist wichtig seine Grenzen zu ziehn

Es is lebensnotwendig, ich kenne Berlin

MELT, CHIO, MAXIM, RUZD, das sind Namen, die man niemals vergessen hat,

in all den Jahren

Und ich verbeuge mich in Ehrfurcht vor euch, ihr seid gefallene Soldaten

In einem Krieg für den Stolz, Söhne, Brüder, Väter und Freunde

Ich seh eure Gesichter noch heute

Es ist so unverständlich und schmerzt

Doch auch wenn der Tod uns trennt

Sind wir unzertrennlich im Herzen

Auf grauen Wänden, schreib ich das Leben in bunter Schrift

Einen Namen, damit der Tod dich nicht vergisst

Doch Jahr um Jahr verblasst es mehr (und du vermisst es)

Ein leerer Platz in deinem Herz

Een koude nacht in Berlijn

Ik loop door de besneeuwde straat naar de metro

De grond onder mijn voeten beeft

En ik zie hoe aan de andere kant

Het verlaten treinstation, de trein komt eraan

Een lichte glans op het gele staal

En ik herken een naam

Bijna weggespoeld door de tijd

En ik herinner me het gezicht

Beelden schieten door mijn hoofd

vervaagde afbeeldingen

En ik vraag:

Vertel me: "Waarom is het leven zo kort?"

"Waarom is het een eeuwige val?"

"Wat was de reden

Dat ze moesten gaan?"

"Wie is de schuldige?"

Op een dag zullen we elkaar zien

Op 16 scheidt het pad

Men legde het rechtstreeks in hun handen

School, werk, pensioen, overlijden en altijd belasting betalen

Kinderen opvoeden, elke 5 jaar een nieuwe auto

Het lot geeft de ander een sleutel voor de metroschacht,

laat hem op de daken van de huizen

Vlieg met superkracht

Hij wil gewoon 's nachts letters in een trein tekenen

Dan, bij zonsopgang, ziet hij zijn gekleurde tatoeage rijden

De stad is enorm en bezaaid met neonreclames

koperen zuilen en posters

Hij probeert terug te vechten, gaat naar de bouwmarkt met een lege rugzak

En als je naar buiten gaat, is er een veelbetekenende klik

Omdat hij het vol blikken had gepakt

Bewaker achter hem tijdens de race

BGS in de groene auto

Lichaamswarm, vol adrenaline, op een koele avond

Even later gloeien de kleuren

Muren bloeien met namen

Alleen gedachten en brieven

Zijn vrij alsof ze vleugels hebben

als je me kunt horen

Vertel me waarom het zo oneerlijk is

Je neemt ze weg

Jong, onschuldig en het koude lichaam ligt in de modder

Waarom niet de klootzak die kleine kinderen de straat op stuurt en H tick verkoopt?

S-Bahnstation Charlottenburg, je kunt het zien

Maar beter niet bemoeien, je ziet hoe hij het mes trekt

Het is nog maar één spuit die onder de S-Bahn staat

Shit man, ik zie dat je taggs vervaagd zijn in Tempelhof

Of je verknoeit je leven of je leven eindigt zo

Met alle respect, dit gaat over het bestaan

Niet langer over Fame, Bitches, Fatcap-Taggs en End2ends, Atze

Het is belangrijk om je grenzen te trekken

Het is van vitaal belang, ik ken Berlijn

MELT, CHIO, MAXIM, RUZD, dit zijn namen die nooit vergeten zijn,

in al die jaren

En ik buig vol ontzag voor je, jullie zijn gevallen soldaten

In een oorlog om trots, zonen, broers, vaders en vrienden

Ik zie je gezichten tot op de dag van vandaag

Het is zo onbegrijpelijk en het doet pijn

Maar zelfs als de dood ons scheidt

Zijn we onafscheidelijk in het hart?

Op grijze muren schrijf ik het leven in kleurrijke letters

Een naam zodat de dood je niet zal vergeten

Maar jaar na jaar vervaagt het meer (en je mist het)

Een lege plek in je hart