Der Druck steigt - Prinz Pi

Ich spüre nichts, es ist scheißegal

Welchen Weg wir nehmen, denn alle Wege führen ins Licht

Ich spüre nichts, Emotionen völlig taub

Da, wo der Himmel beginnt, da hört die Hölle auf

Spür noch immer nichts, es ist so scheiß egal

Kleine Fische enden an einem Haifisch-Zahn

Nichts ist da, keine Emotionen

Alles gleich, gleich, gleich monoton

Ich konnte das Licht am Ende vom Tunnel sehen

Es war eine U-Bahn, die geradewegs auf mich zukam

Wahrheit ist meist ernüchternd und unbequem

Spiegel, der Rahmen des Jetzt, besser sich umzudrehen

Verliere jede Lust, ich muss mich betäuben

Irre allein umher, in einem Wald aus Litfasssäulen

Ein Sternenhimmel aus bunten Neonreklamen

Kaltes Licht, kaltes Ich, Seele in Zellophan

Druck ist groß, Brust ist schwer, denk mich weg, saug ihn ein, den Geruch vom

Meer

Komme wieder, nicht realisierbar

Sägespäne ihrer Pläne, kleine Beweise, dass ich mal hier war

Will noch einmal schreien, keine Stimme mehr

Seele taub, Puls rauscht, meine Sinne leer

Sehe grau, höre weißes Rauschen, Finger klamm

Immer dann, wenn wir sie am meisten brauchen

Fehlen die Gedankengebäude, die alles lebenswert halten

Die, die tausend Zweifel in meinem Schädel abschalten

Hab keine Angst vorm Tod, ich weiß nicht, wann er kommt

Auf dem Weg zum Himmel spielen sie einen Fahrstuhlsong

Auf dem Weg zur Hölle spielen sie was von Alice Cooper

Es war fifty-fifty: Hälfte Trauer, Hälfte super

Der Druck steigt, der Druck steigt

Ich atme tief ein, hoffe, dass die Luft reicht

Der Druck steigt, der Druck steigt

Ich atme tief ein, hoffe, dass die Luft reicht

Der Druck steigt, der Druck steigt

Ich atme aus, blicke in die Schlucht rein

Ik voel niets, het maakt niet uit

Welke kant we op gaan, want alle wegen leiden naar het licht

Ik voel niets, emoties volledig verdoofd

Waar de hemel begint, eindigt de hel

Voel nog steeds niets, het geeft geen fuck

Kleine vissen eindigen op een haaientand

Niets is er, geen emoties

Alles hetzelfde, hetzelfde, hetzelfde eentonig

Ik zag het licht aan het einde van de tunnel

Het was een metro die recht op me af kwam

De waarheid is meestal ontnuchterend en ongemakkelijk

Spiegel, de lijst van nu, beter om te draaien

Verlies alle verlangen, ik moet mezelf verdoven

Dwaal alleen rond in een woud van reclamezuilen

Een sterrenhemel van kleurrijke neonreclames

Koud licht, koud ik, ziel in cellofaan

De druk is groot, de borst is zwaar, denk me weg, zuig het naar binnen, de geur van

zee

Kom terug, niet haalbaar

Zaagsel van hun plannen, weinig bewijs dat ik hier ooit was

Wil je weer schreeuwen, geen stem meer

Ziel verdoofd, hartkloppingen, mijn zintuigen leeg

Zie grijs, hoor witte ruis, vingers gevoelloos

Wanneer we ze het meest nodig hebben

De mentale gebouwen die alles de moeite waard houden om te leven, ontbreken

Degenen die duizend twijfels in mijn schedel doen verdwijnen

Wees niet bang voor de dood, ik weet niet wanneer hij komt

Op weg naar de hemel spelen ze een liftlied

Op de weg naar de hel spelen ze iets van Alice Cooper

Het was fifty-fifty: half verdrietig, half geweldig

De druk stijgt, de druk stijgt

Ik haal diep adem, hoop dat de lucht genoeg is

De druk stijgt, de druk stijgt

Ik haal diep adem, hoop dat de lucht genoeg is

De druk stijgt, de druk stijgt

Ik adem uit, kijk in de kloof