Sonder - Polaris

Look at yourself

Narrow of mind, shallow of breath

So far removed from the plight

So far removed from the death of your kin, down-trodden and ill

Oh so high as you stood, how heavy you fell

As so many will fall for the bait

Compassion too little, too late

For some small peace of mind

How can you walk on the bones of your brothers' broken homes

Knowing how karma’s cold hand grips at your throat?

I’ve been trapped beneath the soil and the dirt

Do I close my eyes?

Do I close my eyes?

Lying still beneath the burden and the hurt

Am I dead inside?

Did I make it right?

Left in the dark, in blackest oblivion

Only forced me to learn that light comes from within

And only fades where fear prevails

Where is your heart?

Does it grow weaker each time you think of those you scorned from afar?

Their voices rise from the wreck to call you by name

The blood that tarnished the brush will mark us the same

What have we done?

What have we done?

Can you fight this, can you fight this alone and abandoned?

Look where we’ve landed and know

This must all have a consequence

Nothing, nothing will make sense again

You’ll never rest peacefully

You’ll never rest peacefully

You’ll never rest peacefully

You cowards, you cowards, you left them for dead

Left them out in the cold, they said

You liars, backstabbers, sold out your own kind

I can’t turn a blind eye, can’t rewind

Kijk naar jezelf

Smal van geest, oppervlakkig van adem

Zo ver verwijderd van de benarde situatie

Zo ver verwijderd van de dood van je verwanten, vertrapt en ziek

Oh zo hoog als je stond, hoe zwaar viel je

Zoals zovelen voor het aas zullen vallen

Mededogen te weinig, te laat

Voor wat gemoedsrust

Hoe kun je op de botten van de gebroken gezinnen van je broers lopen?

Weten hoe de koude hand van karma je keel vastgrijpt?

Ik ben gevangen onder de grond en het vuil

Sluit ik mijn ogen?

Sluit ik mijn ogen?

Stil liggen onder de last en de pijn

Ben ik dood van binnen?

Heb ik het goed gemaakt?

Links in het donker, in de zwartste vergetelheid

Dwingde me alleen om te leren dat licht van binnenuit komt

En vervaagt alleen waar angst de overhand heeft

Waar is je hart?

Wordt het zwakker elke keer dat je denkt aan degenen die je van een afstand minachtte?

Hun stemmen stijgen op uit het wrak om je bij je naam te noemen

Het bloed dat de borstel heeft bezoedeld, zal ons hetzelfde markeren

Wat hebben we gedaan?

Wat hebben we gedaan?

Kun je hiertegen vechten, kun je dit alleen en in de steek gelaten bestrijden?

Kijk waar we zijn beland en weet het

Dit moet allemaal een gevolg hebben

Niets, niets heeft weer zin

Je zult nooit vredig rusten

Je zult nooit vredig rusten

Je zult nooit vredig rusten

Jullie lafaards, jullie lafaards, jullie lieten ze voor dood achter

Ze lieten ze in de kou staan, zeiden ze:

Jullie leugenaars, achterbaksers, hebben je eigen soort uitverkocht

Ik kan geen oog dichtknijpen, kan niet terugspoelen