Pray for Rain - Polaris

At the mantle of the heart, a river flows inside

We drain ourselves in steady streams until the river runs dry

At times these tides define us, deny us of ourselves

A finite source of optimism that leaves a hollow shell

And as the seasons pass and winter’s numbing cold gives way to pain

We light these fires to sit beside as we pray like hell for rain

(But when the night grows cold

And when the fire fades)

At the hour before the dawn, the last embers burn till day

It’s all I hang my hope upon

You can’t take that away from me

Every morning in the mirror I see

My worst enemy reflected in me

'Cause I’m a born unbeliever, a cynical soul

I can only trust as far as I see

But every time I close my eyes

I’m who I used to be (Who I used to be)

I never thought I’d feel so cold

Until the fire faded out in me

I’ve never felt so cold

Such sacrifice for so little to show

To learn these lessons I never wanted to know

That we will all die alone

And how my blood remains on the tip of the blade as it severs the flesh from

the bone

So far beyond the below

I was there when they sowed the seed

I was there when the rats came out to feed

And when the rain came

It extinguished the flame in me

(As I slept, the seeds of doubt were sown)

(I tore my heart apart for this, in hopes my light would grow)

And I dreamt about a place where all our virtue could withstand

I woke in fright

Appalled to find the blood was on my hands

But every time I close my eyes

I’m who I used to be (Who I used to be)

I never thought I’d feel so cold

Until the fire faded out in me

I’ve never felt so cold

In de mantel van het hart stroomt een rivier naar binnen

We laten ons leeglopen in constante stromen totdat de rivier droogvalt

Soms definiëren deze getijden ons, ontzeggen ons onszelf

Een eindige bron van optimisme die een holle schil achterlaat

En naarmate de seizoenen verstrijken en de verdovende kou van de winter plaats maakt voor pijn

We steken deze vuren aan om naast te zitten terwijl we bidden om regen

(Maar als de nacht koud wordt)

En wanneer het vuur dooft)

Op het uur voor de dageraad branden de laatste sintels tot de dag

Het is alles waar ik mijn hoop op hang

Dat kun je me niet afnemen

Elke ochtend in de spiegel die ik zie

Mijn ergste vijand weerspiegeld in mij

Want ik ben een geboren ongelovige, een cynische ziel

Ik kan alleen vertrouwen voor zover ik zie

Maar elke keer als ik mijn ogen sluit

Ik ben wie ik was (Wie ik was)

Ik had nooit gedacht dat ik het zo koud zou hebben

Tot het vuur in mij doofde

Ik heb het nog nooit zo koud gehad

Wat een opoffering voor zo weinig om te laten zien

Om deze lessen te leren die ik nooit wilde weten

Dat we allemaal alleen zullen sterven

En hoe mijn bloed op de punt van het mes blijft terwijl het het vlees scheidt van?

het bot

Tot zover verder dan het onderstaande

Ik was erbij toen ze het zaadje zaaiden

Ik was erbij toen de ratten kwamen eten

En toen de regen kwam

Het doofde de vlam in mij

(Terwijl ik sliep, werden de zaden van twijfel gezaaid)

(Hiervoor heb ik mijn hart verscheurd, in de hoop dat mijn licht zou groeien)

En ik droomde over een plek waar al onze deugden zouden kunnen weerstaan

Ik werd wakker van angst

Ontzet toen ik ontdekte dat het bloed aan mijn handen kleefde

Maar elke keer als ik mijn ogen sluit

Ik ben wie ik was (Wie ik was)

Ik had nooit gedacht dat ik het zo koud zou hebben

Tot het vuur in mij doofde

Ik heb het nog nooit zo koud gehad