Pointant le nord - Pierre Lapointe

Quand je pense à hier

Quand je pense à demain

Quand je ferme mes yeux

Jusqu’au petit matin

Quand je couche mon corps

Tête pointant le nord

Et que je sens mon dos

Rappelant le troupeau

Quand les funérailles de ballet

Là où les gens bâillent en anglais

Font que même la vieillesse, empreinte de paresse

Finit par doubler le masque d’Orphée

Quand l’hypocrisie est de mise

Entre la peau et la chemise

Que la rivière coule

Et que tout déboule

Malgré le sang et les dents qui cassent

Non, je ne parlerai pas

Non, je ne parlerai pas

Car il y a une rivière

Qui a poussé entre nous

Même si la terre toute entière ferme les yeux et s’en fout

Et si un jour tu y plonges

Moi, j’y plongerai avec toi

Pour noyer dans la pénombre

La grandeur de nos ébats

Et si la terre tout entière

Se met à rire de nous

Nous leur lancerons des pierres

Pour grafigner nos genoux

Mais non jamais, mais oui je sais

Que je ne parlerai pas

Bouche gelée jusqu'à ce que nos deux corps soient enterrés

Alors non, je ne parlerai pas

Non, je ne parlerai pas

Pour toutes les grand-mères de la terre

Celles qui partiront dans le vent

Celles qui partiront pour la guerre

Armées d’enfants

J’ai rongé les sabots de l'âme

Pour oublier que l’on oublie

Toutes ces obscénités qu’on a préarrangées

Que même un pape outré ne pourrait condamner

Alors non, je ne parlerai pas

Non, je ne parlerai pas

Als ik aan gisteren denk

Als ik aan morgen denk

Als ik mijn ogen sluit

Tot zonsopkomst

Als ik mijn lichaam neerleg

Hoofd naar het noorden gericht

En ik voel mijn rug

De kudde terugroepen

Wanneer de balletbegrafenis

Waar mensen gapen in het Engels

Maak zelfs ouderdom, bedrukt met luiheid

Eindigt met een verdubbeling van het masker van Orpheus

Wanneer hypocrisie op zijn plaats is

Tussen de huid en het shirt

Laat de rivier stromen

En alles stort ineen

Ondanks het bloed en de brekende tanden

Nee, ik zal niet spreken

Nee, ik zal niet spreken

Omdat er een rivier is

Wie duwde tussen ons?

Zelfs als de hele aarde haar ogen sluit en het niets kan schelen

En als je op een dag erin duikt

Ik zal daar met je duiken

Om te verdrinken in het donker

De grootsheid van ons vrijen

En als de hele aarde

Lacht om ons

We zullen stenen naar ze gooien

Om onze knieën te krabben

Maar nee nooit, maar ja ik weet het

Dat ik niet zal spreken

Mond bevroren tot onze beide lichamen zijn begraven

Dus nee, ik zal niet praten

Nee, ik zal niet spreken

Voor alle oma's op aarde

Degenen die met de wind meegaan

Degenen die ten strijde trekken

legers van kinderen

Ik knaagde aan de hoeven van de ziel

Om te vergeten dat we vergeten

Al die obsceniteiten die we van tevoren hadden geregeld

Dat zelfs een verontwaardigde paus niet kon veroordelen

Dus nee, ik zal niet praten

Nee, ik zal niet spreken