La science du cœur - Pierre Lapointe

Tu détestes ta jeunesse

Tes beaux cheveux blonds juvéniles

Qui descendent comme la vie, près du mouvement de tes cils

Tu détestes ceux qui, grâce à l’amour, ne sont plus les mêmes

Tu préfères dire je t’aime, à grands coups de bouquet de haine

Tu n’es pas certain d'être bien, mais jamais tu ne l’avoueras

Avoir des gestes qui font rêver, c’est tout ce qui compte ici-bas

Les magiciens des temps modernes savent bien comment mentir

Comment fabriquer le beau, en tuant quelques souvenirs

Tes amis sont bien mais tu comprends le mal du grand Savoir

Que même eux ne pourraient goûter malgré leur force noire

Tous ensemble, vous jouerez sans malaise, aux grands enfants blasés

Qui tanguent de la tête, sur des rythmes fantomatiques saccadés

Tu repenses à tes amours

À tous ceux que tu as baisé

À quel point ils avaient l’air heureux, d’avoir pu te consommer

Tu as pris un verre de trop

Mais c'était pour équilibrer

Les sensations provoquées

Par tes rêveries colorées

S'étourdir, est un remède facile, quand l'âme a la nausée

Face aux complications répétées, par la vie imposées

Tu danses muet près de ton ami

Celui qui sait te parler

Te raisonner quand tes larmes reviennent au pas comme une armée

C’est le seul moyen que tu as pu trouver pour oublier

Le poids de la solitude qui revient sans cesse te hanter

Tu ne sais pourquoi mais même les mouvements dictés par ton cœur

Font que tu te sens abandonné au milieu de tes peurs

Crois-tu qu’un jour, malgré tout, tu seras capable d’aimer?

Seul moyen possible de le savoir, c’est de recommencer

La science du cœur est un objet d’abstraction propulsée

Par la volonté qu’ont les gens tristes, à se laisser toucher

Ça fait déjà quatre jours que tu n’as pas dormi

Dans ta tête, de la musique résonne, te réveille dans la nuit

Comme si ta peine avait donné naissance à une symphonie

Est-ce là le signe annonciateur d’une prochaine folie

Tu repenses à ta grand-mère, te dis qu’elle t’a vraiment aimé

Tu revois sa couche pleine venant tout juste de déborder

Le contraste est trop mince entre début et finalité

Mais tu te résignes sans peine devant cette fatalité

Tu regardes tes vêtements, cette image immaculée

Que tu projettes sans vouloir comme un jeune enfant surdoué

Tu te dis qu’un jour, c’est certain, tout ça sera démodé

Que chacun des trophées que tu portes brûlera dans l'éternité

Que ton corps devenu flasque et faible aura tout effacé

Les traces de ta jeunesse, les traces trop fragiles de l'été

Je haat je jeugd

Je mooie jeugdige blonde haar

Die neerdalen als leven, dichtbij de beweging van je wimpers

Je haat degenen die, dankzij de liefde, niet meer dezelfde zijn

Je zegt liever dat ik van je hou, met grote slagen van een boeket haat

Je weet niet zeker of je in orde bent, maar je zult het nooit toegeven

Het hebben van gebaren die je doen dromen is het enige dat hier telt

Moderne goochelaars weten hoe ze moeten liegen

Hoe maak je het mooie, door wat herinneringen te doden

Je vrienden zijn goed, maar je begrijpt het kwaad van grote Kennis

Dat zelfs zij niet konden proeven ondanks hun donkere kracht

Alles bij elkaar speel je zonder ongemak, zoals vermoeide grote kinderen

Who pitch van het hoofd, op schokkerige spookachtige ritmes

Je denkt terug aan je liefdes

Aan iedereen die je hebt geneukt

Wat zagen ze er blij uit, dat ze je konden opeten

Je hebt één drankje te veel gedronken

Maar het was om te balanceren

De gevoelens veroorzaakt

Door je kleurrijke dagdromen

Duizelig worden is een gemakkelijke remedie, wanneer de ziel misselijk is

In het licht van herhaalde complicaties, opgelegd door het leven

Je danst stom naast je vriend

Degene die met je kan praten

Reden met jou wanneer je tranen terug marcheren als een leger

Het is de enige manier om te vergeten

Het gewicht van eenzaamheid dat je steeds blijft achtervolgen

Je weet niet waarom, maar zelfs de bewegingen die door je hart worden gedicteerd

Voel je je verlaten te midden van je angsten

Geloof je dat je op een dag, ondanks alles, in staat zult zijn om lief te hebben?

De enige manier om erachter te komen is om opnieuw te beginnen

De wetenschap van het hart is een object van voortgedreven abstractie

Door de bereidheid van verdrietige mensen om aangeraakt te worden

Je hebt al vier dagen niet geslapen

In je hoofd rinkelt muziek, maakt je 's nachts wakker

Alsof je pijn een symfonie baarde

Is dit de voorbode van een komende waanzin?

Je denkt terug aan je oma, zegt tegen jezelf dat ze echt van je hield

Je ziet zijn volle luier gewoon overlopen

Het contrast tussen begin en einde is te dun

Maar je legt je gemakkelijk neer bij dit noodlot

Je kijkt naar je kleren, dat ongerepte beeld

Dat je ongewild projecteert als een jong hoogbegaafd kind

Je zegt tegen jezelf dat dit op een dag zeker achterhaald zal zijn

Dat elke trofee die je bij je draagt ​​tot in de eeuwigheid zal branden

Dat je lichaam slap en zwak wordt, heeft alles gewist

De sporen van je jeugd, de te kwetsbare sporen van de zomer