Exploded Birds - ORBS

Sneak into the neighbors yard and release the dog they’ve got chained up.

Take the bag their paper’s in and fill said bag to the brim with piss.

«I would handle things a little differently than you…»

It must be nice to be someone so cool…

Tiny rebellions and massive future plans.

Looking back I thought I knew when I grew up what I’d do.

I would grow to change the world for good or bad, just never bored.

I’d never rot behind a desk, not to age like all the rest.

Take a walk down to the park and feed the birds until they pop.

Then take their bursted bodies to the girl who always smiles at you.

«You would handle things a little differently than me?»

Must be nice to be «Mr.

P.C.»…

Massive intentions from a tiny little man.

Looking back I thought I saw people for just what they were:

instinctive copulating links in a chain that circulates.

I’d never grow up to be pulled, never tire, never get old.

So tie a rope around your neck and the other end to the past.

Clench your jaw, grit your teeth and go nowhere fast.

So tie a rope around your neck and the other end to the past.

Clench your jaw, grit your teeth and prepare your body for death.

Sneak into school after hours and let the class' mice all out.

Guinea pig and gerbils too, then let a snake into the room.

And if you should arrive next morn to scenes of camp and gore, take it in and

then

ask for some more.

Misdirected animosity.

So tie a rope around your neck and the other end to the past.

Clench your jaw, grit your teeth and prepare your body for death.

(Because I was there before. The rebellious kid, head and heart all mixed up and

filled with spit.

I was snake before in other lives chasing my tail and wondering just where I

end.)

I forget where exactly we met;

the me from the future and the me from the past.

A child like whimsy smothered out by routine.

I’ll never know adventure, never dream again;

for theres no fight left in me.

Exploded birds pave the roads in my mind.

Guilt is sticky like the summers where we’d stay up all night.

A child like persistence knocked off course by dumb fears.

I’ll never know just how, never be able to tell you;

I think I wasted some

years…

Sluip de tuin van de buren in en laat de hond los die ze hebben vastgeketend.

Neem de zak waar hun papieren in zitten en vul die zak tot de rand met pis.

«Ik zou de dingen een beetje anders aanpakken dan jij…»

Het moet leuk zijn om iemand te zijn die zo cool is...

Kleine opstanden en enorme toekomstplannen.

Terugkijkend dacht ik dat ik als ik opgroeide wist wat ik zou doen.

Ik zou groeien om de wereld ten goede of ten kwade te veranderen, maar verveelde me nooit.

Ik zou nooit achter een bureau wegrotten, niet om oud te worden zoals de rest.

Maak een wandeling naar het park en voer de vogels tot ze knappen.

Breng hun gebarsten lichamen dan naar het meisje dat altijd naar je lacht.

"Je zou de dingen een beetje anders aanpakken dan ik?"

Moet leuk zijn om «Mr.

pc»…

Massieve bedoelingen van een klein mannetje.

Terugkijkend dacht ik dat ik mensen zag zoals ze waren:

instinctief copulerende links in een ketting die circuleert.

Ik zou nooit opgroeien om getrokken te worden, nooit moe worden, nooit oud worden.

Dus bind een touw om je nek en het andere uiteinde naar het verleden.

Klem je kaken op elkaar, knars op je tanden en ga nergens snel heen.

Dus bind een touw om je nek en het andere uiteinde naar het verleden.

Klem je kaken op elkaar, knars je tanden en bereid je lichaam voor op de dood.

Sluip na sluitingstijd naar school en laat de muizen van de klas los.

Cavia en gerbils ook, laat dan een slang de kamer in.

En als je de volgende ochtend zou aankomen op scènes van kamp en bloed, neem het dan mee en

dan

vraag om wat meer.

Misplaatste vijandigheid.

Dus bind een touw om je nek en het andere uiteinde naar het verleden.

Klem je kaken op elkaar, knars je tanden en bereid je lichaam voor op de dood.

(Omdat ik daar eerder was. Het opstandige kind, hoofd en hart door elkaar en

gevuld met spit.

Ik was eerder een slang in andere levens die achter mijn staart aanzat en me afvroeg waar ik...

einde.)

Ik ben vergeten waar we elkaar precies hebben ontmoet;

de ik uit de toekomst en de ik uit het verleden.

Een kind als eigenzinnigheid verstikt door routine.

Ik zal nooit avontuur kennen, nooit meer dromen;

want er is geen strijd meer in mij.

Ontplofte vogels plaveien de wegen in mijn gedachten.

Schuldgevoel is kleverig zoals de zomers waar we de hele nacht op zouden blijven.

Een kinderlijke volharding die door stomme angsten uit het veld wordt geslagen.

Ik zal nooit weten hoe, ik zal het je nooit kunnen vertellen;

Ik denk dat ik wat verspild heb

jaar…