A Man of Science - ORBS

Ah!

But the glorious shine of a polished tongue

Have you been up practicing all night long?

Your mouth forms chords and arpeggiates

At first it’s sweet but then it nauseates

Have you been up sweating this all night long?

At the crack of dawn you’re out again to show the world just where you stand

You dressed in your good suit today

Polished your shoes for such an occasion…

Pressed your shirt and slicked your hair

Straighten that tie!

Now get out there!

Get out there!

The tile is burning through your rubber soles

Your sweat is beading, forming tiny pools

You’ve been pacing and you’re scaring the shit out of your kids

There’s white foaming up in the corners of your mouth

The neighbor kids are laughing and pointing at your house

Your wife’s ashamed

She’s pulling all the blinds

You’d think you’d get the picture after time after time after time

Your roof is slowly growing weak sagging stretching like your speech…

Oh my science!

He’s on the roof again!

Citing scripture and throwing up his

hands

They said «I don’t think he’s coming down.

Face it, I don’t think he’s coming

down!»

«Does he think he’s conducting some great orchestra?

Cause he’s waving his hands» and I can’t help singing but saying:

«Oh my science!

He’s on the roof again!

Citing scripture and throwing up his hands

Dear science he’s on the roof again!

Citing scripture and throwing up his hands.»

He’s not missing a beat hitting every note

Not discouraged by sharp fingers

You dressed your good suit today

Polished your shoes, oh what a waste

Pressed your shirt and slicked your hair

And all you got were empty stares…

Ah!

Maar de glorieuze glans van een gepolijste tong

Ben je de hele nacht aan het oefenen?

Je mond vormt akkoorden en arpeggio's

In het begin is het zoet, maar daarna wordt het misselijk

Ben je dit al de hele nacht aan het zweten?

Bij het krieken van de dag sta je weer buiten om de wereld te laten zien waar je staat

Je kleedde je vandaag in je goede pak

Je schoenen gepoetst voor zo'n gelegenheid...

Heb je shirt geperst en je haar gladgestreken

Trek die stropdas maar recht!

Ga er nu uit!

Ga daar weg!

De tegel brandt door je rubberen zolen

Je zweet parelt en vormt kleine poeltjes

Je bent aan het ijsberen en je maakt je kinderen bang

Er schuimt wit in je mondhoeken

De buurkinderen lachen en wijzen naar je huis

Je vrouw schaamt zich

Ze trekt aan alle gordijnen

Je zou denken dat je de foto keer op keer zou krijgen

Je dak groeit langzaam zwak doorhangend, net als je spraak...

Oh mijn wetenschap!

Hij staat weer op het dak!

De Schrift citeren en de zijne overgeven

handen

Ze zeiden: "Ik denk niet dat hij naar beneden komt.

Zie het onder ogen, ik denk niet dat hij komt

omlaag!"

«Denkt hij dat hij een geweldig orkest dirigeert?

Want hij zwaait met zijn handen» en ik kan het niet laten om te zingen, maar ik zeg:

«Oh mijn wetenschap!

Hij staat weer op het dak!

De Schrift citeren en zijn handen in de lucht steken

Beste wetenschap, hij staat weer op het dak!

De Schrift aanhalend en zijn handen in de lucht stekend.»

Hij mist geen beat bij het raken van elke noot

Niet ontmoedigd door scherpe vingers

Je hebt je goede pak aangekleed vandaag

Je schoenen gepoetst, oh wat een verspilling

Heb je shirt geperst en je haar gladgestreken

En alles wat je kreeg waren lege blikken...