Emma (Je m'appelle Emma) - Nicole Croisille

C´était une provinciale

Et elle s´appelait Emma

Dans la Normandie matinale

Quand les vaches ruminent déjà

Quand la brume s´étire sur les champs

Elle cachait ses yeux sous les draps

Et disait à celui qui n´était jamais là

Emma, je m´appelle Emma

Et je ne sais pas

Si jamais cœur aimât

Aussi fort que moi

Je m´appelle Emma

Alors aime-moi

Moi Emma

Les jours se déroulaient, banal

Et la radio n´existait pas

Imagine les gens qui regardent

En silence derrière les rideaux

Son mari qui l´oublie un peu

Et un jour un homme a surgi

Et enfin cet amour

Dont elle rêve quand elle dit:

C´était juste un beau parleur

Représentant de commerce

Il lui offre un foulard à fleurs

Elle croit qu´il lui donne son cœur

Mais lui n´en veut qu´à son corps

Alors elle pense à la mort

Y a ceux qui l´entendent

Mais trop tard, elle dit:

Ze was een provinciale

En haar naam was Emma

In de ochtend Normandië

Als de koeien al aan het herkauwen zijn

Wanneer de mist zich over de velden uitstrekt

Ze verborg haar ogen onder de lakens

En zei tegen degene die er nooit was

Emma, ​​​​mijn naam is Emma

En ik weet het niet

Als ooit van hart gehouden is

Zo sterk als ik

Mijn naam is Emma

Dus hou van mij

Ik Emma

De dagen gingen voorbij, alledaags

En de radio bestond niet

Stel je voor dat de mensen kijken

In stilte achter de gordijnen

Haar man die haar een beetje vergeet

En op een dag verscheen er een man

En tot slot deze liefde

Waarvan ze droomt als ze zegt:

Hij was gewoon een vlotte prater

Verkoper

Hij geeft haar een gebloemde sjaal

Ze denkt dat hij haar zijn hart geeft

Maar hij wil alleen zijn lichaam

Dus ze denkt aan de dood

Er zijn mensen die het horen

Maar te laat, zegt ze: