Two Paintings by Nikolai Astrup - Mount Eerie

I know no one now

Now I say «you»

Now after the ground has opened up

Now after you died

I wonder what could beacon me forward into the rest of life

I can glimpse occasional moments

Gleaming like bonfires burning from across the fjord

In a painting from around 1915 called «Midsummer Eve Bonfire"by Nikolai Astrup

That shines on my computer screen in 2017 in the awful July ninth

The house is finally quiet and still with the child asleep upstairs

So I sit and notice the painting of bonfires on the hillside

And hanging smoke in the valleys

Wrapping back up through the fjords at dusk

Hovering like scars of mist draped along the ridges

Above couples dancing in the green twilight around fires

And in the water below, the reflections of other fires from other parties

Illuminate the depths and glitter shining and alone

Everyone is laughing and there is music

And a man climbs up the hill pulling a juniper bough to throw into the fire

To make some sparks rise up to join the stars

These people in the painting believed in magic and earth

And they all knew loss

And they all came to the fire

I saw myself in this one young woman in the foreground

With a look of desolation and a body that looked pregnant

As she leaned against the moss of a rock off to the side

Apart from all the people celebrating midsummer

I knew her person was gone just like me

And just like me she looked across at the fires from far away

And wanted something in their light to say:

«Live your life, and if you don’t

The ground is definitely ready at any moment to open up again

To swallow you back in

To digest you back into something useful for somebody»

And meanwhile above all these Norwegians dancing in the twilight

The permanent white snow gleamed

You used to call me «Neige Éternelle.»

The man who painted this girl’s big black eyes, gazing

Drawing the fire into ourselves standing alone

Nikolai Astrup, he also died young at 47

Right after finishing building his studio at home

Where he probably intended to keep on painting his resonant life into old age

But sometimes people get killed before they get to finish

All the things they were going to do

That’s why I’m not waiting around anymore

That’s why I tell you that I love you

Does it even matter what we leave behind?

I’m flying on an airplane over the Grand Canyon

Imagining strangers going through the wreckage of this flight if it were to

crash

And would anyone notice or care gathering up my stuff from the desert below?

Would they investigate the last song I was listening to?

Would they go through my phone and see the last picture I ever took

Was of our sleeping daughter early this morning

Getting ready to go, and I was struck by her face

Sweet in the blue light of our dim room?

Would they follow the thread back and find her there?

I snapped back out of this plane crash fantasy still alive

And I know that’s not how it would go

I know the actual mess that death leaves behind

It just gets bulldozed in a panic by the living, pushed over the waterfall

Because that’s me now, holding all your things

Resisting the inevitable flooding of the archives

The scraps distributed by wind

A life’s work just left out in the rain

But I’m doing what I can to reassemble a poor substitute version of you

Made of the fragments and drawings that you left behind

I go though your diaries and notebooks at night

I’m still cradling you in me

There’s another Nikolai Astrup painting from 1920

Called «Foxgloves"that hangs on the fridge

And I look at it every morning and every night before bed

Some trees have been cut down next to a stream

Flowing through a birch brow in late spring

And two girls that look like you gather berries and baskets

Hunched over like young animals, grazing

With their red dresses against the white birch three trunks interweaving

Beneath the clattering leaves

The three stumps in the foreground remind me that everything is fleeting

As if reminding is what I need

But then the foxgloves grow

And I read that the first flowers that return to disturbed ground

Like where logging took place

Or where someone like me rolled around wailing in a clearing

Now I don’t wonder anymore

If it’s significant that all these foxgloves spring up

On the place where I’m about to build our house

And go to live in, let you fade in the night air

Surviving with what dust is left of you here

Now you will recede into the paintings

Ik ken nu niemand

Nu zeg ik "jij"

Nu nadat de grond is geopend

Nu nadat je stierf

Ik vraag me af wat me zou kunnen helpen de rest van mijn leven in te gaan

Ik kan af en toe een glimp opvangen

Glanzend als vreugdevuren die van over de fjord branden

In een schilderij van rond 1915 genaamd "Midsummer Eve Bonfire" van Nikolai Astrup

Dat schijnt op mijn computerscherm in 2017 in de vreselijke negen juli

Het huis is eindelijk stil en nog steeds met het kind boven in slaap

Dus ik zit en zie het schilderij van vreugdevuren op de heuvel

En hangende rook in de valleien

Terug naar boven door de fjorden in de schemering

Zwevend als littekens van mist die langs de richels zijn gedrapeerd

Boven koppels dansen in de groene schemering rond vuur

En in het water beneden, de weerspiegeling van andere vuren van andere partijen

Verlicht de diepten en glitter schijnt en alleen

Iedereen lacht en er is muziek

En een man klimt de heuvel op en trekt aan een jeneverbestak om in het vuur te gooien

Om wat vonken te laten opstijgen om je bij de sterren te voegen

Deze mensen op het schilderij geloofden in magie en aarde

En ze kenden allemaal verlies

En ze kwamen allemaal naar het vuur

Ik zag mezelf in deze ene jonge vrouw op de voorgrond

Met een blik van verlatenheid en een lichaam dat er zwanger uitzag

Terwijl ze tegen het mos van een rots aan de zijkant leunde

Afgezien van alle mensen die midzomer vieren

Ik wist dat haar persoon weg was, net als ik

En net als ik keek ze vanuit de verte naar de vuren

En wilde iets in hun licht zeggen:

«Leef je leven, en als je dat niet doet

De grond is zeker elk moment klaar om weer open te gaan

Om je weer in te slikken

Om je weer op te vatten in iets dat nuttig is voor iemand»

En ondertussen vooral al die Noren die dansen in de schemering

De blijvende witte sneeuw glom

Vroeger noemde je me «Neige Éternelle».

De man die de grote zwarte ogen van dit meisje schilderde, starend

Het vuur in onszelf trekken terwijl we alleen staan

Nikolai Astrup, hij stierf ook jong op 47

Direct nadat hij zijn studio thuis had gebouwd

Waar hij waarschijnlijk van plan was zijn resonerende leven tot op hoge leeftijd te schilderen

Maar soms worden mensen vermoord voordat ze klaar zijn

Alle dingen die ze gingen doen

Daarom zit ik niet meer te wachten

Daarom zeg ik je dat ik van je hou

Maakt het zelfs uit wat we achterlaten?

Ik vlieg met een vliegtuig over de Grand Canyon

Stel je voor dat vreemden door het wrak van deze vlucht gaan als het zou

Botsing

En zou iemand het opmerken of interesseren om mijn spullen uit de woestijn beneden te verzamelen?

Zouden ze het laatste nummer waar ik naar luisterde onderzoeken?

Zouden ze door mijn telefoon gaan en de laatste foto zien die ik ooit heb gemaakt?

Was vanmorgen vroeg van onze slapende dochter

Ik maakte me klaar om te gaan, en ik werd getroffen door haar gezicht

Zoet in het blauwe licht van onze schemerige kamer?

Zouden ze de draad terug volgen en haar daar vinden?

Ik kwam terug uit deze nog steeds levende fantasie over een vliegtuigongeluk

En ik weet dat het niet zo zou gaan

Ik ken de echte rotzooi die de dood achterlaat

Het wordt gewoon in paniek door de levenden platgewalst en over de waterval geduwd

Want dat ben ik nu, met al je spullen

Weerstand bieden aan de onvermijdelijke overstromingen van de archieven

De kladjes verspreid door de wind

Een levenswerk dat gewoon in de regen staat

Maar ik doe wat ik kan om een ​​slechte vervangende versie van jou weer in elkaar te zetten

Gemaakt van de fragmenten en tekeningen die je achterliet

Ik ga 's nachts door je dagboeken en notitieboekjes

Ik wieg je nog steeds in mij

Er is nog een schilderij van Nikolai Astrup uit 1920

Genaamd "Foxgloves" dat aan de koelkast hangt

En ik kijk er elke ochtend en elke avond voor het slapengaan naar

Sommige bomen zijn gekapt naast een beek

Stromend door een berkenvoorhoofd in de late lente

En twee meisjes die eruit zien alsof je bessen en manden verzamelt

Voorovergebogen als jonge dieren, grazend

Met hun rode jurken tegen de witte berk verweven drie stammen

Onder de kletterende bladeren

De drie stompen op de voorgrond herinneren me eraan dat alles vluchtig is

Alsof herinneren is wat ik nodig heb

Maar dan groeien de vingerhoedskruiden

En ik las dat de eerste bloemen die terugkeren naar verstoorde grond

Zoals waar het loggen plaatsvond

Of waar iemand zoals ik jammerend rond rolde op een open plek

Nu vraag ik me niet meer af

Als het belangrijk is dat al deze vingerhoedskruiden opkomen

Op de plek waar ik ons ​​huis ga bouwen

En ga wonen, laat je verdwijnen in de nachtelijke lucht

Overleven met het stof dat hier nog van je over is

Nu ga je terug in de schilderijen