Soria Moria - Mount Eerie

Slow pulsing

Red tower lights

Across a distance

Refuge in the dust

All my life I can remember longing

Looking across the water and seeing lights

When I was five or six, we were camping in the islands in July.

The tall yellow

grass and the rose hips fragrant after sunset.

Island beyond island.

Undulating and familiar.

Not far from home, with my fragrant, whittled,

cedar driftwood dagger in the mildew canvas tent, I saw fireworks many miles

away but didn’t hear them, and I felt a longing, a childish melancholy,

and then I went to sleep and the aching was buried, dreaming, aging,

reaching for an idea of somewhere other than this place that could fold me in

clouded yearning for nowhere actually reachable.

The distance was the point

And then when I was twenty-four, I followed this ache to an arctic Norwegian

cabin where I said «fuck the world» in a finally satisfying way.

I stayed through the winter and emerged as an adult holding a letter from you,

an invitation, so I flew back and drove back and when we met in person it was

instant.

It didn’t matter where we lived as long as we were together and that

was really true for thirteen years.

And the whole time still

Slow pulsing

Red tower lights

Across a distance

Refuge in the dust

In January, you were alive still but chemo had ravaged and transformed your

porcelain into some other thing, something jaundiced and fucked.

They put you in the hospital in Everett so I gave the baby away and drove up

and down I-5 every night like a satellite bringing you food that you wanted,

returning at night to sleep in our bed, cold.

I went back to feel alone there,

all past selves and future possibilities on hold while I tore through the dark

on the freeway, the old yearning burning in me

I knew exactly where the road bent around

Where the trees opened up and I could see

Way above the horizon

Beyond innumerable islands

The towers on top of the mountain lit up slowly, silently beaconing as if to

say, «Just keep going.

There is a place where a wind could erase this for you

and the branches could white noise you back awake.»

So I went back to feel

alone there but cradled you in me.

(In the National Gallery in Oslo there’s a

painting called Soria Moria.

A kid looks across a deep canyon of fog at a lit

up inhuman castle or something.)

I have not stopped looking across the water from the few difficult spots where

you can see that the distance from this haunted house where I live to Soria

Moria is a real traversable space

I’m an arrow now

Mid air

Slow pulsing

Red tower lights

Across a distance

Refuge in the dust

Langzaam pulserend

Rode torenlichten

Over een afstand

Toevlucht in het stof

Mijn hele leven kan ik me het verlangen herinneren

Over het water kijken en lichtjes zien

Toen ik vijf of zes was, kampeerden we in juli op de eilanden.

de lange gele

gras en de rozenbottels geurend na zonsondergang.

Eiland voorbij eiland.

Golvend en vertrouwd.

Niet ver van huis, met mijn geurige, gesnipperde,

ceder drijfhout dolk in de meeldauw canvas tent, ik zag vuurwerk vele mijlen

weg maar hoorde ze niet, en ik voelde een verlangen, een kinderachtige melancholie,

en toen ging ik slapen en de pijn werd begraven, dromend, ouder wordend,

reikend naar een idee van iets anders dan deze plek waar ik in zou kunnen vouwen

vertroebeld verlangen naar nergens echt bereikbaar.

De afstand was het punt

En toen ik vierentwintig was, volgde ik deze pijn naar een arctische Noor

hut waar ik op een eindelijk bevredigende manier «fuck the world» zei.

Ik bleef de winter door en kwam tevoorschijn als een volwassene met een brief van jou,

een uitnodiging, dus ik vloog terug en reed terug en toen we elkaar persoonlijk ontmoetten was het:

ogenblikkelijk.

Het maakte niet uit waar we woonden, zolang we maar samen waren en dat

was echt waar voor dertien jaar.

En de hele tijd nog steeds

Langzaam pulserend

Rode torenlichten

Over een afstand

Toevlucht in het stof

In januari leefde je nog, maar chemo had je lichaam verwoest en getransformeerd

porselein in iets anders, iets geels en geneukt.

Ze stopten je in het ziekenhuis in Everett, dus ik gaf de baby weg en reed naar boven

en elke avond de I-5 af als een satelliet die je eten brengt dat je wilde,

's nachts terugkeren om in ons bed te slapen, koud.

Ik ging terug om me daar alleen te voelen,

alle vroegere ikken en toekomstige mogelijkheden in de wacht terwijl ik door het duister scheurde

op de snelweg, het oude verlangen brandt in mij

Ik wist precies waar de weg heen boog

Waar de bomen opengingen en ik kon zien

Ver boven de horizon

Voorbij ontelbare eilanden

De torens op de top van de berg lichtten langzaam op, stil als een baken

zeggen: «Ga gewoon door.

Er is een plek waar een wind dit voor je kan wissen

en de takken kunnen je weer wakker maken.»

Dus ik ging terug om te voelen

alleen daar maar wiegde je in mij.

(In de National Gallery in Oslo is een

schilderij genaamd Soria Moria.

Een kind kijkt over een diepe kloof van mist naar een verlichte

onmenselijk kasteel of zoiets.)

Ik ben niet gestopt met kijken over het water vanaf de paar moeilijke plekken waar

je kunt zien dat de afstand van dit spookhuis waar ik woon tot Soria

Moria is een echte doorkruisbare ruimte

Ik ben nu een pijl

Midden in de lucht

Langzaam pulserend

Rode torenlichten

Over een afstand

Toevlucht in het stof