Real Death - Mount Eerie

Death is real, someone’s there and then they’re not

And it’s not for singing about;

it’s not for making into art

When real death enters the house, all poetry is dumb

When I walk into the room where you were

And look into the emptiness instead

All fails

My knees fail

My brain fails

Words fail

Crusted with tears, catatonic and raw, I go downstairs and outside and you

still get mail

A week after you died, a package with your name on it came

And inside was a gift for our daughter you had ordered in secret,

and collapsed there on the front steps I wailed:

A backpack for when she goes to school a couple years from now

You were thinking ahead to a future you must have known deep down would not

include you, though you clawed at the cliff you were sliding down,

being swallowed into a silence that is bottomless and real

It’s dumb, and I don’t want to learn anything from this

I love you

De dood is echt, iemand is er en dan zijn ze er niet

En het is niet om over te zingen;

het is niet om er kunst van te maken

Als de echte dood het huis binnenkomt, is alle poëzie dom

Als ik de kamer binnenloop waar je was

En kijk in plaats daarvan in de leegte

Alles mislukt

Mijn knieën doen het niet

Mijn brein faalt

Woorden schieten tekort

Met tranen bedekt, katatonisch en rauw, ga ik naar beneden en naar buiten en jij

krijg nog steeds post

Een week nadat je stierf, kwam er een pakket met je naam erop

En er zat een cadeau in voor onze dochter die je in het geheim had besteld,

en stortte daar op de voorste trappen in. Ik jammerde:

Een rugzak voor als ze over een paar jaar naar school gaat

Je dacht vooruit aan een toekomst waarvan je diep van binnen moet hebben geweten dat die niet zou gebeuren

inclusief jou, hoewel je klauwde naar de klif die je naar beneden gleed,

worden opgeslokt in een stilte die bodemloos en echt is

Het is dom en ik wil hier niets van leren

Ik houd van jou