Ravens - Mount Eerie

In October 2015, I was out in the yard

I’d just finished splitting up the scrap two-by-fours into kindling

I glanced up at the half-moon, pink, chill refinery cloud light

Two big black birds flew over, their wings whooshing and low

Two ravens, but only two

Their black feathers tinted in the sunset

I knew these birds were omens but of what I wasn’t sure

They were flying out toward the island where we hoped to move

You were probably inside, you were probably aching, wanting not to die

Your body transformed

I couldn’t bear to look so I turned my head west, like an early death

Now I can only see you on the fridge in lifeless pictures

And in every dream I have at night, and in every room I walk into

Like here, where I sit the next October, still seeing your eyes

Pleading and afraid, full of love

Calling out from another place, because you’re not here

I watched you die in this room, then I gave your clothes away

I’m sorry, I had to, and now I’ll move

I will move with our daughter

We will ride over water

With your ghost underneath the boat

What was you is now burnt bones

And I cannot be at home

I’m running, grief flailing

The second time I went to Haida Gwaii was just me and our daughter

Only one month after you died, my face was still contorted

Driving up and down, boots wet inside, aimless and weeping

I needed to return to the place where we discovered that childless,

we could blanket ourselves in the moss there for our long lives

But when we came home, you were pregnant

And then our life together was not long;

You had cancer and you were killed and I’m left living like this

Crying on the logging roads with your ashes in a jar

Thinking about the things I’ll tell you

When you get back from wherever it is that you’ve gone

But then I remember death is real

And I’m still here in Masset, it’s August 12th, 2016

You’ve been dead for one month and three days, and we are sleeping in the forest

There is sand still in the blankets from the beach

Where we released you from the jar

When we wake up, all the clothes that we left out are cold and damp just from

the air permeating, the ground opens up

Surrounded by growth;

nurse logs with layers of moss and life

Young cedars, the sound of water, thick salal, and god-like huckleberries

The ground absorbs and remakes whatever falls, nothing dies here

But here is where I came to grieve, to dive into it with you, with your absence,

but I keep picking you berries

In oktober 2015 was ik buiten in de tuin

Ik was net klaar met het splitsen van het schroot twee bij vier in aanmaakhout

Ik keek omhoog naar het halvemaanvormige, roze, kille wolklicht van de raffinaderij

Twee grote zwarte vogels vlogen over, hun vleugels suizend en laag

Twee raven, maar slechts twee

Hun zwarte veren getint in de zonsondergang

Ik wist dat deze vogels voortekenen waren, maar waarvan ik niet zeker was

Ze vlogen naar het eiland waar we hoopten te verhuizen

Je was waarschijnlijk binnen, je had waarschijnlijk pijn en wilde niet doodgaan

Je lichaam getransformeerd

Ik kon het niet aanzien om te kijken, dus draaide ik mijn hoofd naar het westen, als een vroege dood

Nu zie ik je alleen op de koelkast op levenloze foto's

En in elke droom die ik 's nachts heb, en in elke kamer waar ik binnenloop

Zoals hier, waar ik in oktober zit en nog steeds je ogen zie

Smekend en bang, vol liefde

Bellen vanuit een andere plaats, omdat je er niet bent

Ik zag je sterven in deze kamer, daarna gaf ik je kleren weg

Het spijt me, ik moest wel, en nu ga ik verhuizen

Ik ga verhuizen met onze dochter

We zullen over water rijden

Met je geest onder de boot

Wat was jij, zijn nu verbrande botten

En ik kan niet thuis zijn

Ik ren, zwaaiend met verdriet

De tweede keer dat ik naar Haida Gwaii ging, waren alleen ik en onze dochter

Slechts een maand nadat je stierf, was mijn gezicht nog steeds vertrokken

Op en neer rijden, laarzen van binnen nat, doelloos en huilend

Ik moest terug naar de plek waar we die kinderloze,

we zouden ons daar voor ons lange leven in het mos kunnen bedekken

Maar toen we thuiskwamen, was je zwanger

En toen duurde ons leven samen niet lang;

Je had kanker en je bent vermoord en ik moet zo blijven leven

Huilend op de houtkapwegen met je as in een pot

Denkend aan de dingen die ik je zal vertellen

Wanneer je terugkomt van waar je ook heen bent gegaan

Maar dan herinner ik me dat de dood echt is

En ik ben nog steeds hier in Masset, het is 12 augustus 2016

Je bent al een maand en drie dagen dood en we slapen in het bos

Er zit nog zand in de dekens van het strand

Waar we je uit de pot hebben gehaald

Als we wakker worden, zijn alle kleren die we hebben weggelaten koud en vochtig, net van

de lucht doordringt, de grond gaat open

Omringd door groei;

verpleegsterlogboeken met lagen van mos en leven

Jonge ceders, het geluid van water, dikke salal en goddelijke bosbessen

De grond absorbeert en maakt alles opnieuw wat valt, niets sterft hier

Maar hier kwam ik om te rouwen, om erin te duiken met jou, met jouw afwezigheid,

maar ik blijf bessen voor je plukken