Thanksgiving - Mount Eerie

I give thanks again that long nights, though they’re lonely

They’re lit by stars, that end with suns that climb

And the moon will back me up on this, just look up

«But the moon won’t take you out to wine and dine»

Oh I know, but there her hand is on my shoulder

«But every evening, we still hear you whine and whine!»

I know, I know but, like a sibling, I neglect her

But we have no choice, I’m hers and she is mine

And she is yours, and you are hers, and we’re each other’s

«Oh shut up Phil, you’re just shouting empty rhymes!»

I know

The world’s alone

This light’s on loan until we have grown

Old enough to pay it back with our gruesome rotting

And our lives, they’re just long saggings of the spine

So here I sit, hunched over my candle in the black night

«Thanksgiving», here I hug my sorrow tight

Ik bedank nogmaals die lange nachten, ook al zijn ze eenzaam

Ze worden verlicht door sterren, die eindigen met zonnen die klimmen

En de maan zal me hierin steunen, kijk maar omhoog

«Maar de maan zal je niet meenemen om te eten en te drinken»

Oh, ik weet het, maar daar ligt haar hand op mijn schouder

«Maar elke avond horen we je nog steeds zeuren en zeuren!»

Ik weet het, ik weet het, maar als een broer of zus verwaarloos ik haar

Maar we hebben geen keus, ik ben van haar en zij is van mij

En zij is van jou, en jij bent van haar, en wij zijn van elkaar

"Oh hou je kop Phil, je schreeuwt alleen maar lege rijmpjes!"

Ik weet

De wereld is alleen

Deze lamp wordt uitgeleend tot we gegroeid zijn

Oud genoeg om het terug te betalen met onze gruwelijke rotting

En onze levens, het zijn gewoon lange verslappingen van de wervelkolom

Dus hier zit ik, gebogen over mijn kaars in de zwarte nacht

«Thanksgiving», hier knuffel ik mijn verdriet stevig