Swims - Mount Eerie

I can’t get the image out of my head

Of when I held you right there and watched you die

Upstairs in the back bedroom of our house

Where we have lived for many years

Your last gasping breaths, I see it again and again, as the breeze blew in

The room I still don’t go in at night, because I see you

Your transformed, dying face will recede with time, is what our counselor said

Who we walked to every Monday holding hands

Slower every week with your breathing until we had to drive

But then only two months after you died our counselor died

All at once, her empty office with no light on, as if her work was done

We are all always so close to not existing at all

Except in the confusion of our survived-bys grasping at the echoes

Today our daughter asked me if mama swims

I told her, «Yes, she does, and that’s probably all she does now.»

What was you is now borne across waves, evaporating

Ik krijg het beeld niet uit mijn hoofd

Van toen ik je daar vasthield en je zag sterven

Boven in de achterslaapkamer van ons huis

Waar we al vele jaren hebben gewoond

Je laatste hijgende ademhalingen, ik zie het keer op keer, terwijl de bries naar binnen blies

De kamer waar ik 's nachts nog steeds niet naar toe ga, omdat ik je zie

Je getransformeerde, stervende gezicht zal na verloop van tijd verdwijnen, zei onze counselor

Met wie we elke maandag hand in hand liepen

Elke week langzamer met je ademhaling totdat we moesten rijden

Maar toen, slechts twee maanden nadat je stierf, stierf onze raadgever

Alles tegelijk, haar lege kantoor zonder licht aan, alsof haar werk erop zat

We zijn allemaal altijd zo dicht bij helemaal niet bestaand

Behalve in de verwarring van onze overlevenden die naar de echo's grijpen

Vandaag vroeg onze dochter of mama zwemt

Ik zei tegen haar: "Ja, dat doet ze, en dat is waarschijnlijk alles wat ze nu doet."

Wat was jij, wordt nu over golven gedragen en verdampt