Pumpkin - Mount Eerie

In the middle of November smashed on the rocks

At the edge of the island

A bright thing caught my eye, it was a pumpkin half

I walked to the bookstore in a rain that silently filled the air

All the lights were off or dim and there was nothing to do

But walk to town and back

In every ordinary moment looking at trash on the ground

By the bulldozers in the dusk I forget myself

And see universes forming

Pulled back out from a dream of rolling landscapes

I face the moment

Looking at garbage pretending the wind speaks

Finding meaning in songs, but the wind through the graves is just wind

Crawling over the wet rocks with dark sand in my shoes

To where the orange pumpkin I found cracked open in the waves

Its emptiness loose

Midden november op de rotsen geslagen

Aan de rand van het eiland

Een helder ding trok mijn aandacht, het was een halve pompoen

Ik liep naar de boekwinkel in een regen die stilletjes de lucht vulde

Alle lichten waren uit of gedimd en er was niets te doen

Maar loop naar de stad en terug

Op elk gewoon moment kijkend naar afval op de grond

Bij de bulldozers in de schemering vergeet ik mezelf

En zie universa zich vormen

Teruggetrokken uit een droom van glooiende landschappen

Ik sta oog in oog met het moment

Naar vuilnis kijken alsof de wind spreekt

Betekenis vinden in liedjes, maar de wind door de graven is gewoon wind

Kruipen over de natte rotsen met donker zand in mijn schoenen

Naar waar de oranje pompoen die ik vond opengebarsten in de golven

Zijn leegte los