Forest Fire - Mount Eerie

The year moves on without you in it

Now it is fall without you

I had to close the windows and doors without you coming through

I kept them open for as long as I could

But the baby got cold

I watched the calendar bulldoze

This whole past summer was a lingering heatwave

And I remember late August, our open bedroom window, going through your things

with the fan blowing

And the sound of helicopters, and the smell of smoke

From the forest fire that was growing, billowing just on the edge of town where

we used to swim

They say a natural, cleansing devastation, burning in the understory,

erasing trails, there is no end

But when I’m kneeling in the heat throwing out your underwear

The devastation is not natural or good, you do belong here

I reject nature, I disagree

In the hazy light of forest fire smoke, I looked across at the refineries and

thought that the world was actually constantly ending

And the smell and roar of the asphalt truck that was idling just out the window,

tearing up our street

I missed you, of course

And I remember thinking the last time it rained here you were alive still

And that this same long heat that I was in contained you

And in this same heat, I opened the window next to you on your last morning

So you could breathe, and then so you could ghost away

And now so the room will hopefully stop whispering

The grind of time I’m not keeping up with

The leaf on the ground pokes at my slumbering grief

Walking around, severed, lumbering

But slowly, sovereignty reasserts itself

I don’t want it though, and betrayal whines

Who and how could I… Live?

Het jaar gaat verder zonder jou erin

Nu is het herfst zonder jou

Ik moest de ramen en deuren sluiten zonder dat jij erdoorheen kwam

Ik hield ze zo lang mogelijk open

Maar de baby kreeg het koud

Ik keek naar de bulldozer van de agenda

De hele afgelopen zomer was een aanhoudende hittegolf

En ik herinner me eind augustus, ons open slaapkamerraam, dat door je spullen ging

met de ventilator blazend

En het geluid van helikopters en de geur van rook

Van de bosbrand die aan het groeien was, net aan de rand van de stad waar...

we zwommen vroeger

Ze zeggen een natuurlijke, reinigende verwoesting, brandend in de onderlaag,

het wissen van paden, er is geen einde

Maar als ik in de hitte kniel en je ondergoed uitgooi

De verwoesting is niet natuurlijk of goed, je hoort hier thuis

Ik weiger de natuur, ik ben het er niet mee eens

In het wazige licht van bosbrandrook keek ik naar de raffinaderijen en

dacht dat de wereld eigenlijk constant verging

En de geur en het gebrul van de asfaltwagen die net uit het raam stationair draaide,

onze straat verscheuren

Ik heb je natuurlijk gemist

En ik weet nog dat ik dacht dat de laatste keer dat het hier regende, je nog leefde

En dat dezelfde lange hitte waarin ik zat, jou in bedwang hield

En in dezelfde hitte opende ik het raam naast je op je laatste ochtend

Zodat je kon ademen, en dan zou je weg kunnen spoken

En nu zal de kamer hopelijk stoppen met fluisteren

De sleur van de tijd die ik niet bijhoud

Het blad op de grond steekt naar mijn sluimerende verdriet

Rondlopen, afgehakt, sjokkend

Maar langzaamaan bevestigt de soevereiniteit zichzelf

Ik wil het echter niet, en verraad zeurt

Wie en hoe kon ik... leven?