Emptiness, Pt. 2 - Mount Eerie

The feeling of being in the mountains is a dream of self-negation

To see the world without us, how it churns and blossoms without anyone looking

on

It’s why I’ve gone on and on, and why I’ve climbed up alone

But actual negation, when your person is gone

And the bedroom door yawns, there is nothing to learn

Her absence is a scream saying nothing

Conceptual emptiness was cool to talk about, back before I knew my way around

these hospitals

I would like to forget and go back into imagining that snow shining permanently

alone could say something to me true and comforting

Het gevoel in de bergen te zijn is een droom van zelfontkenning

Om de wereld te zien zonder ons, hoe deze karnt en bloeit zonder dat iemand kijkt

Aan

Daarom ben ik maar doorgegaan en ben ik alleen naar boven geklommen

Maar echte ontkenning, wanneer je persoon weg is

En de slaapkamerdeur gaapt, er valt niets te leren

Haar afwezigheid is een schreeuw die niets zegt

Conceptuele leegte was cool om over te praten, vroeger voordat ik de weg wist

deze ziekenhuizen

Ik zou graag willen vergeten en me weer inbeelden dat sneeuw permanent schijnt

alleen zou iets waar en geruststellends tegen me kunnen zeggen