Distortion - Mount Eerie

But I don’t believe in ghosts or anything, I know that you are gone and that

I’m carrying some version of you around

Some untrustworthy old description in my memories

And that must be your ghost taking form, created every moment by me dreaming

you so

And is it my job now to hold whatever’s left of you for all time?

And to re-enact you for our daughter’s life?

I do remember when I was a kid and realized that life ends and is just over;

that a point comes where we no longer get to say or do anything

And then what?

I guess just forgotten

And I said to my mom that I hoped to do something important with my life

Not be famous, but just remembered a little more, to echo beyond my actual end

And my mom laughed at this kid trying to wriggle his way out of mortality,

of the final inescapable feral scream

But I held that hope and grew up wondering what dying means Unsatisfied,

ambitious and squirming

The first dead body I ever saw in real life, was my great-grandfather's

Embalmed in a casket in Everett, in a room by the freeway

Where they talked me into reading a thing from the Bible

About walking through a valley in the shadow of death

But I didn’t understand the words, I thought of actually walking through a

valley in a shadow, with a backpack and a tent

But that dead body next to me spoke clear and metaphor-free

In December 2001 after having spent the summer and fall traveling mostly alone

around

The country that was spiraling into war and mania, little flags were everywhere

I was living on the periphery as a twenty-three-year-old wrapped up in doing

what I wanted

And it was music and painting on newsprint

And eating all the fruit from the tree like Tarzan, or Walt Whitman Voracious,

devouring life, singing my songs

Sleeping in yards without asking permission

But that December I was shaken by a pregnancy scale

From someone that I’d been with for only one night, many states away,

who I hadn’t planned to keep knowing

A young and embarrassing over-confident animal night

And the terror of the idea of fatherhood at twenty-three destroyed my

foundation, and left me freaked out and wandering around mourning the

independence and solitude that defined me then

Though my life is a galaxy of subtleties

My complex intentions and aspirations do not matter at all

In the face of the crushing flow of actual time

I saw my ancestors as sad and misunderstood in the same way

That my descendants will squint back through a fog trying to see

Some polluted version of all I meant to be in life

Their recollections pruned by the accidents of time, what got thrown away,

and what gets talked about at night

But she had her period eventually and I went back to being twenty-three

Eleven years later I was traveling alone again on an airplane from New Zealand

to Perth, Western Australia

Very alone, so far away from you and the home that we had made

I watched a movie on the plane about Jack Kerouac, a documentary going deeper

than the usual congratulations

They interviewed his daughter, Jan Kerouac, and she tore through the history

She told about this deadbeat drinking, watching Three Stooges on TV

Not acknowledging his paternity, abandoning the child, taking cowardly refuge

in his self-mythology

And when she spoke I heard your voice telling me about the adults who had

abandoned you as a sweet kid and left you to grow precariously

And when she spoke I looked in her face and saw you looking back at me

On a tiny airplane seat screen at the bottom of the world

I saw a French-Canadian resemblance, and I heard suffering echoing

A lineage of bad parents and strong daughters withstanding

And she had black hair and freckles and pale skin just like you,

and she told the hard truth and slayed the gods just like you

I saw the cracks in the façade of posterity

I missed you so I went home

The second dead body I ever saw was you, Geneviève

When I watched you turn from alive to dead, right here in our house

And I looked around the room and asked «Are you here?», and you weren’t,

and you are not here, I sing to you though

I keep you breathing through my lungs in a constant, uncomfortable stream of

memories trailing out until I am dead too

And then eventually the people who remember me will also die

Containing what it was like to stand in the same air with me, and breathe and

wonder why

And then distortion

And then the silence of space

The Night Palace

The ocean blurring

But in my tears right now

Light gleams

Maar ik geloof niet in geesten of zo, ik weet dat je weg bent en dat

Ik draag een versie van jou bij me

Een onbetrouwbare oude beschrijving in mijn herinneringen

En dat moet je geest zijn die vorm aanneemt, elk moment gecreëerd door mij te dromen

je zo

En is het nu mijn taak om voor altijd vast te houden wat er nog van je over is?

En om jou na te spelen voor het leven van onze dochter?

Ik herinner me nog toen ik een kind was en besefte dat het leven eindigt en net voorbij is;

dat er een punt komt waarop we niets meer kunnen zeggen of doen

En dan wat?

Ik denk dat ik het gewoon vergeten ben

En ik zei tegen mijn moeder dat ik hoopte iets belangrijks met mijn leven te doen

Niet beroemd zijn, maar een beetje meer onthouden, om verder te echoën dan mijn werkelijke einde

En mijn moeder lachte om dit kind dat zich een weg probeerde te banen uit het sterfelijk leven,

van de laatste onontkoombare wilde schreeuw

Maar ik hield die hoop en groeide op met de vraag wat sterven betekent.

ambitieus en kronkelend

Het eerste lijk dat ik ooit in het echt heb gezien, was dat van mijn overgrootvader

Gebalsemd in een kist in Everett, in een kamer bij de snelweg

Waar ze me overhaalden om iets uit de Bijbel te lezen

Over wandelen door een vallei in de schaduw van de dood

Maar ik begreep de woorden niet, ik dacht eraan om echt door een

vallei in de schaduw, met een rugzak en een tent

Maar dat lijk naast me sprak duidelijk en zonder metaforen

In december 2001, na de zomer en herfst grotendeels alleen te hebben gereisd

rondom

Het land dat in een spiraal van oorlog en manie terechtkwam, overal waren kleine vlaggetjes

Ik woonde in de periferie als drieëntwintigjarige

wat ik wilde

En het was muziek en schilderkunst op krantenpapier

En al het fruit van de boom etend zoals Tarzan, of Walt Whitman Vraatzuchtig,

het leven verslinden, mijn liedjes zingen

Slapen in tuinen zonder toestemming te vragen

Maar in december werd ik opgeschrikt door een zwangerschapsschaal

Van iemand met wie ik maar één nacht was geweest, vele staten weg,

die ik niet van plan was te blijven weten

Een jonge en gênante overmoedige dierennacht

En de terreur van het idee van vaderschap op drieëntwintigste vernietigde mijn

stichting, en liet me in paniek achter en dwaalde rond, rouwend om de

onafhankelijkheid en eenzaamheid die me toen bepaalden

Hoewel mijn leven een sterrenstelsel van subtiliteiten is

Mijn complexe bedoelingen en ambities doen er helemaal niet toe

In het licht van de verpletterende stroom van werkelijke tijd

Ik zag mijn voorouders op dezelfde manier als verdrietig en verkeerd begrepen

Dat mijn afstammelingen door een mist heen zullen loensen om te zien

Een of andere vervuilde versie van alles wat ik wilde zijn in het leven

Hun herinneringen gesnoeid door de toevalligheden van de tijd, wat werd weggegooid,

en waar 's avonds over wordt gepraat

Maar uiteindelijk werd ze ongesteld en ik werd weer drieëntwintig

Elf jaar later reisde ik weer alleen met een vliegtuig uit Nieuw-Zeeland

naar Perth, West-Australië

Heel alleen, zo ver weg van jou en het huis dat we hadden gemaakt

Ik keek in het vliegtuig naar een film over Jack Kerouac, een documentaire die dieper gaat

dan de gebruikelijke felicitaties

Ze interviewden zijn dochter, Jan Kerouac, en ze scheurde door de geschiedenis

Ze vertelde over dit dodelijke drankgebruik, terwijl ze naar Three Stooges op tv keek

Zijn vaderschap niet erkennen, het kind in de steek laten, laffe toevlucht zoeken

in zijn zelfmythologie

En toen ze sprak, hoorde ik je stem die me vertelde over de volwassenen die...

verliet je als een lief kind en liet je gevaarlijk opgroeien

En toen ze sprak, keek ik in haar gezicht en zag je naar me terugkijken

Op een klein scherm van een vliegtuigstoel aan de onderkant van de wereld

Ik zag een Frans-Canadese gelijkenis, en ik hoorde het lijden weergalmen

Een afstamming van slechte ouders en sterke dochters die weerstand bieden

En ze had zwart haar en sproeten en een bleke huid, net als jij,

en ze vertelde de harde waarheid en versloeg de goden net als jij

Ik zag de scheuren in de façade van het nageslacht

Ik heb je gemist, dus ik ging naar huis

Het tweede lijk dat ik ooit zag was jij, Geneviève

Toen ik je zag veranderen van levend naar dood, hier in ons huis

En ik keek de kamer rond en vroeg «Ben je hier?», en je was niet,

en je bent er niet, ik zing wel voor je

Ik laat je door mijn longen ademen in een constante, ongemakkelijke stroom van

herinneringen die uitlopen tot ik ook dood ben

En dan zullen uiteindelijk de mensen die zich mij herinneren ook sterven

Met hoe het was om met mij in dezelfde lucht te staan, adem te halen en

afvragen waarom

En dan vervorming

En dan de stilte van de ruimte

Het Nachtpaleis

De oceaan vervaagt

Maar nu in mijn tranen

Lichte glans