Crow, Pt. 2 - Mount Eerie

A crow that’s being dreamed

By a child who’s being carried through the forest

Sleeping, wondering in her twilight half-awareness

Where her mother went

I know that you died

But in this child’s crow dream you survive

Beneath layers of magical symbolic wild animals

Inhabiting the edges of our fogged-over consciousnesses

Grasping for something to hold, something old

Like a name cut into a stone

Or a bird that will make eye contact

That’s where you live now

Or at least that’s where I hold you

And we’re still here without you

Sleeping and the sun’s coming up

In the ruins of our household, we wake up again

Coming back into this

Every day that comes, the echo of you living here gets quieter

Obscured by the loud wind of us now

Wailing and moaning for you

But also living, talking about school

Making food, just surviving and still containing love

Waking up again, the baby that you knew is now a kid

And when she looks at me with your eyes the shape of almonds

I am stirred inside and reemerge

I go downstairs and turn on CBC and make some coffee

And boil two eggs, make two pieces of bread into toast

Open the window and give the child some clothes

And get us sitting at the table

Where your chair still sits across from me, watching

I stand up to put on music

Our daughter sees and asks for mama’s record

And she’s staring at the speaker with this look of recognition

Putting it together that that’s you singing

I’m sobbing and eating eggs again

You’re a quiet echo on loud wind

But when I’m trying to, I see you everywhere

In plants and birds and in our daughter

In the sun going down, and coming up, and in whatever

And the myths that used to get told around the fire

Where a seal’s head pokes up through from underwater

Crossing a threshold between two worlds, yours and mine

We were skeletally intertwined once

But now I notice ravens instead

I don’t see you anywhere

If you still hang in the branches

Like burnt wood, I will go out beneath

With arms reached and run my fingers through the air

Where you breathed, touching your last breath

Reaching through to the world of the gone with my hand empty

Een kraai waarvan wordt gedroomd

Door een kind dat door het bos wordt gedragen

Slapen, zich afvragend in haar schemerige halfbewustzijn

Waar haar moeder ging

Ik weet dat je stierf

Maar in de kraaiendroom van dit kind overleef je

Onder lagen van magische symbolische wilde dieren

De randen van ons beslagen bewustzijn bewonen

Grijpen naar iets om vast te houden, iets ouds

Als een naam in een steen gehouwen

Of een vogel die oogcontact maakt

Daar woon je nu

Of tenminste dat is waar ik je vasthoud

En we zijn er nog steeds zonder jou

Slapen en de zon komt op

In de ruïnes van ons huishouden worden we weer wakker

Hier op terug komen

Elke dag die komt, wordt de echo van je leven hier stiller

Verduisterd door de harde wind van ons nu

Huilen en kreunen voor jou

Maar ook leven, praten over school

Eten maken, gewoon overleven en toch liefde bevatten

Weer wakker worden, de baby die je kende is nu een kind

En als ze naar me kijkt met jouw ogen in de vorm van amandelen

Ik word van binnen geroerd en kom weer tevoorschijn

Ik ga naar beneden, zet CBC aan en zet koffie

En kook twee eieren, maak van twee sneetjes brood toast

Open het raam en geef het kind wat kleren

En laat ons aan tafel zitten

Waar je stoel nog steeds tegenover me zit te kijken

Ik sta op om muziek op te zetten

Onze dochter ziet en vraagt ​​om mama's record

En ze staart naar de spreker met deze blik van herkenning

Samenvoegen dat jij het bent die zingt

Ik snik en eet weer eieren

Je bent een stille echo op harde wind

Maar als ik het probeer, zie ik je overal

In planten en vogels en in onze dochter

In de zon die ondergaat en opkomt en in wat dan ook

En de mythen die rond het vuur werden verteld

Waar de kop van een zeehond onder water naar boven steekt

Een drempel overschrijden tussen twee werelden, de jouwe en de mijne

We waren ooit skeletachtig met elkaar verweven

Maar nu zie ik in plaats daarvan raven

Ik zie je nergens

Als je nog steeds in de takken hangt

Net als verbrand hout, ga ik naar beneden

Met mijn armen uitgestrekt en met mijn vingers door de lucht

Waar je ademde, je laatste adem aanraakte

Reik uit naar de wereld van het vervlogen tijden met mijn hand leeg