Pessoa - Momus

Seventy mes with their pen-names

In an age of barbarians

My name is multiplicity, disquietude, indeterminacy

Life is drama, life is verse, life is written in the universe

Live for now, don’t rehearse, seventy mes fit one hearse

My name is multiplicity, disquietude, indeterminacy

A maelstrom in a vacuum, walking stiff

Through the geometry of the abyss

Ferdinand Pessoa put it cleverly

When he said we have seventy mes

Seventy mes with their pen-names

In an age of barbarians

The past is all I failed to be

The future all I’ve yet to be

Sick of having just one me

I created seventy

Seventy mes from the same egg hatched

Siamese twins unattached

Souls impatient with their limits

Each one trying to be what it isn’t

The meaning of my life has been to dream

To casually observe what I think I mean

To fill my hands with that sand called gold

Open my fingers and out it rolls

I am happy to be no-one

The outskirts of a nonexistent town

The margins of a withering page

The prologue to an unwritten age

If what happens to me happens to you

Then to tell you tells you nothing new

But if what happens to me happens only to me

Nothing I can say will ever make you see

The past is all I failed to be

The future all I’ve yet to be

Sick of having just one me

I created seventy

By woodside grove and woodland rushes

There’s hush and crush in the brush and bushes

On left the holt, on right the meadow

O hey, it rings and sings in sunshine and shadow

Seventy mes with their pen-names

In an age of barbarians

My name is multiplicity, disquietude, indeterminacy

Life is drama, life is verse, life is written in the universe

Live for now, don’t rehearse, seventy mes fit one hearse

The past is all I failed to be

The future all I’ve yet to be

Sick of having just one me

I created seventy

Zeventig mes met hun pseudoniemen

In een tijdperk van barbaren

Mijn naam is veelvoud, onrust, onbepaaldheid

Het leven is drama, het leven is een vers, het leven is geschreven in het universum

Leef voor nu, repeteer niet, zeventig messen passen op één lijkwagen

Mijn naam is veelvoud, onrust, onbepaaldheid

Een maalstroom in een vacuüm, stijf lopen

Door de geometrie van de afgrond

Ferdinand Pessoa zei het slim

Toen hij zei dat we zeventig mes hebben

Zeventig mes met hun pseudoniemen

In een tijdperk van barbaren

Het verleden is alles wat ik niet kon zijn

De toekomst die ik nog moet zijn

Ben het beu om maar één ik te hebben

ik heb er zeventig gemaakt

Zeventig mes uit hetzelfde ei uitgebroed

Siamese tweeling ongebonden

Zielen ongeduldig met hun grenzen

Iedereen probeert te zijn wat het niet is

De zin van mijn leven is om te dromen

Terloops observeren wat ik denk dat ik bedoel

Om mijn handen te vullen met dat zand dat goud heet

Open mijn vingers en het rolt eruit

Ik ben blij dat ik niemand ben

De buitenwijken van een niet-bestaande stad

De marges van een verwelkende pagina

De proloog tot een ongeschreven tijdperk

Als wat mij overkomt jou overkomt?

Om u vervolgens te vertellen, zegt u niets nieuws

Maar als wat mij overkomt alleen mij overkomt?

Niets dat ik kan zeggen, zal je ooit laten zien

Het verleden is alles wat ik niet kon zijn

De toekomst die ik nog moet zijn

Ben het beu om maar één ik te hebben

ik heb er zeventig gemaakt

Door bosbos en bosbiezen

Er is stilte en verplettering in de struiken en struiken

Links de kuil, rechts de wei

O hey, het rinkelt en zingt in zon en schaduw

Zeventig mes met hun pseudoniemen

In een tijdperk van barbaren

Mijn naam is veelvoud, onrust, onbepaaldheid

Het leven is drama, het leven is een vers, het leven is geschreven in het universum

Leef voor nu, repeteer niet, zeventig messen passen op één lijkwagen

Het verleden is alles wat ik niet kon zijn

De toekomst die ik nog moet zijn

Ben het beu om maar één ik te hebben

ik heb er zeventig gemaakt