Верочка - Микаэл Леонович Таривердиев, Людвиг Ашкенази

Я ей прямо так и сказал:

, Об этом, Верок, не может быть и речи,

он же женатый человек!"

А она все плакала, все плакала,

как окно в ноябре, и только говорила:

«Я знаю, я знаю,

но что же мне делать?»

Я ей прямо так и сказал:

, Верочка, родная, в жизни все проходит,

остывает,

и потом с трудом вспоминаешь,

как выглядел тот, кто был тебе дорог,

и сам удивляешься,

что целых три месяца подряд

ходил на почту по пять километров

туда и обратно, туда и обратно,

так и не получив ни одного письма".

А Вера мне сказала: «Я с собой что-нибудь сделаю»…

Вечером я заглянул к ней в спаленку,

она спала

и так дышала, так прерывисто,

как маленькая, как слабый бегун, которому

не добежать до финиша.

Ведь такие слабые бегуны

ничего не могут выиграть.

…Или могут?

Ik vertelde haar direct:

, Hierover, Verok, kan geen twijfel bestaan,

hij is een getrouwde man!"

En ze bleef huilen, bleef huilen,

als een raam in november, en zei alleen:

"Ik weet het,

maar wat moet ik doen?"

Ik vertelde haar direct:

, Vera, lieverd, in het leven gaat alles voorbij,

koelt af

en dan herinner je je nauwelijks meer

hoe zag de persoon om wie je geeft eruit?

en je vraagt ​​je af

dat drie hele maanden op rij

vijf kilometer naar het postkantoor gegaan

heen en weer, heen en weer

nooit een brief ontvangen."

En Vera vertelde me: "Ik zal iets met mezelf doen" ...

's Avonds keek ik in haar slaapkamer,

zij sliep

en zo ademde, zo met tussenpozen,

zo klein als een zwakke hardloper die

ren niet naar de finish.

Toch zulke zwakke lopers

er valt niets te winnen.

…of kunnen ze?