Мне хотелось бы - Микаэл Леонович Таривердиев, Григорий Поженян

Очень мало мне нужно для счастья.

Мне б хотелось, чтоб в светлой роще,

Этих поздних берез осенних,

Чтобы мама жила подольше.

Мне хотелось бы, чтобы рядом

шла со мною моя любимая,

а морщины ее ложились

на мое лицо как дороги.

Мне хотелось бы, чтобы сын мой,

Из-под дедовских век нависших,

на костры смотрел и на солнце

немигающими глазами.

Мне хотелось бы, чтобы руки друга

не тянулись бы вверх от страха,

не тянулись бы вниз от лести,

а хрустели бы от пожатий.

А еще мне для счастья нужно,

чтобы сороку олень не предал,

чтоб моря никогда не мелели,

чтоб земля никогда не остыла.

А здоровье?

Оно — не вечно,

А удачи?

Они попозже…

Ik heb heel weinig nodig om gelukkig te zijn.

Ik zou dat willen in een helder bos,

Deze late herfstberken,

Voor mijn moeder om langer te leven.

Ik zou graag in de buurt willen zijn

mijn geliefde liep met mij mee,

en haar rimpels gingen liggen

op mijn gezicht als wegen.

ik wil graag mijn zoon

Van onder de oogleden van de grootvader hangen,

Ik keek naar de vuren en naar de zon

niet knipperende ogen.

Ik wil graag de handen van een vriend

zou niet uit angst opstaan,

zou niet worden neergehaald door vleierij,

en zou kraken van het knijpen.

En ik moet ook gelukkig zijn,

zodat het hert de ekster niet verraadt,

zodat de zeeën nooit ondiep worden,

zodat de aarde nooit afkoelt.

Hoe zit het met de gezondheid?

Het is niet eeuwig

En veel succes?

Ze zijn later...