Дельфины - Микаэл Леонович Таривердиев, Григорий Поженян

Попрощаюсь и в седло с порога!

В детстве я любил скакать в Марокко,

Чтобы огорчёнными руками

Всех отрыть, засыпанных песками.

И жалел печальных бедуинов

Ничего не знавших про дельфинов.

А дельфины — это те же дети:

Плачут, если их заманут в сети.

Не кричат, не рвут капрон, а плачут —

Словно эти слёзы что-то значат.

А ещё я думал об оленях,

У отца усевшись на коленях, —

Как они бредут, забыв про отдых,

Мыть рога от крови в тёплых водах.

Как сорока любит олениху,

Как сорока бьёт ворону лихо,

Если та над оленёнком кружит!

Пусть охотники с оленем дружат,

Так просил я.

Пусть его не тронут.

И добавил:

Пусть слоны не тонут.

Ik neem afscheid en in het zadel vanaf de drempel!

Als kind reed ik graag in Marokko,

naar noodlijdende handen

Om alles te openen, bedekt met zand.

En had medelijden met de droevige bedoeïenen

Wie wist er niets van dolfijnen.

En dolfijnen zijn dezelfde kinderen:

Ze huilen als ze in het net worden gelokt.

Ze schreeuwen niet, ze scheuren de capron niet, maar ze huilen -

Alsof die tranen iets betekenden.

En ik dacht ook aan herten,

Zittend op mijn vaders schoot, -

Hoe ze dwalen, de rest vergetend,

Was de hoorns van bloed in warm water.

Zoals een ekster van een hert houdt,

Zoals een ekster een kraai verslaat,

Als ze om een ​​hert cirkelt!

Laat jagers bevriend zijn met herten

Dus ik vroeg.

Laat hem niet worden aangeraakt.

En voegde toe:

Laat de olifanten niet verdrinken.