По улице моей который год - Микаэл Леонович Таривердиев, Алла Пугачёва

По улице моей который год

Звучат шаги - мои друзья уходят.

Друзей моих медлительный уход

Той темноте за окнами угоден.

О, одиночество, как твой характер крут!

Посверкивая циркулем железным,

Как холодно ты замыкаешь круг,

Не внемля увереньям бесполезным.

Дай стать на цыпочки в твоем лесу,

На том конце замедленного жеста

Найти листву, и поднести к лицу,

И ощутить сиротство, как блаженство.

Даруй мне тишь твоих библиотек,

Твоих концертов строгие мотивы,

И - мудрая - я позабуду тех,

Кто умерли или доселе живы.

И я познаю мудрость и печаль,

Свой тайный смысл доверят мне предметы.

Природа, прислонясь к моим плечам,

Объявит свои детские секреты.

И вот тогда - из слез, из темноты,

Из бедного невежества былого

Друзей моих прекрасные черты

Появятся и растворятся снова.

Langs mijn straat welk jaar

Voetstappen klinken - mijn vrienden gaan weg.

Mijn vrienden langzaam vertrek

Die duisternis buiten de ramen is aangenaam.

Oh, eenzaamheid, wat is je karakter cool!

Knipperend met een ijzeren kompas,

Hoe koud sluit je de cirkel

Nutteloze verzekeringen negeren.

Laat me op mijn tenen staan ​​in jouw bos

Aan de andere kant van het langzame gebaar

Vind gebladerte, en breng het naar je gezicht,

En wees wees, als gelukzaligheid.

Schenk mij de stilte van uw bibliotheken,

Uw concerten zijn strikte motieven,

En - wijs - die zal ik vergeten

Die zijn overleden of nog in leven zijn.

En ik zal wijsheid en verdriet kennen

Objecten zullen hun geheime betekenis aan mij toevertrouwen.

De natuur leunt op mijn schouders

Kondig de geheimen van hun kinderen aan.

En dan - van tranen, van duisternis,

Van de arme onwetendheid van het verleden

Mooie eigenschappen van mijn vrienden

Ze zullen verschijnen en weer oplossen.