Призрак твоих откровений - Мэйти

Старый парк провожает тебя сутуло

Тени лета размазаны лужами, будто плохой макияж

Всё не так…

Руки ловят косые скулы, до которых теперь не достать

Ну и что, нарисуешь муляж

И синего моря не хватит на миг:

Ты рисовала меня одного, а нарисовала двоих

Невероятная белая ткань лишь бумага на вид

Карандаши оседают тенями седыми на пальцах твоих

Две пары ног у берегов:

Поле лаванды и старые туфли

Дети минут и горе-любовь…

В памяти у городов нету бульвара, которым бы я не дышал, —

Сегодня утром моё тело покинет душа

Снова стою на коленях…

Я призрак твоих откровений!

Ветер на вкус карамели принёс печаль

Вместо реки теперь пустырь обнял мой дом

Мне старики из глаз пустых роняют слёзы на ладонь

Блестит щека, но я не плакал, —

Это ветер в лае у щенка едва узнал собаку

У порога вянет мой тюльпан: опадает последний лист

Так не просто понимать, что земля его тянет вниз…

Будто петля, раздавит шею нота Ля

Моя душа уже омыта родниками на полях

Белые губы, синие руки

На пол падает платье и брюки;

Кто-то займёт моё место в постели, —

Люди порочны в разлуке

Люди побочны к предательству,

Но теперь я скажу вне таблицы —

Если книге откажет издательство

То писателю есть чем гордиться

А я не закован не волен, я не здоров и не болен

Лежу на горелой траве под белыми сводами двух колоколен,

Но вот замолкает кукушка, и мы забываем о времени, —

Хитрый шаман бьет в бубен и убегает из племени

Снова стою на коленях…

Я призрак твоих откровений!

Ветер на вкус карамели принёс печаль

Het oude park begeleidt je bukken

De schaduwen van de zomer zijn besmeurd met plassen, zoals slechte make-up

Allemaal fout…

Handen grijpen schuine jukbeenderen, die nu buiten bereik zijn

Dus wat, teken een dummy

En de blauwe zee is niet genoeg voor een moment:

Je tekende mij alleen, maar je trok er twee

Ongelooflijke witte stof ziet er gewoon uit als papier

Potloden nestelen zich als grijze schaduwen op je vingers

Twee paar poten voor de kust:

Lavendelveld en oude schoenen

Kinderen van minuten en verdriet-liefde...

In het geheugen van de steden is er geen boulevard die ik niet zou ademen, -

Vanmorgen zal mijn ziel mijn lichaam verlaten

Ik zit weer op mijn knieën...

Ik ben de geest van je onthullingen!

De wind smaakte naar karamel bracht verdriet

In plaats van een rivier omarmde nu een woestenij mijn huis

Oude mensen laten tranen van lege ogen op mijn handpalm vallen

Mijn wang straalt, maar ik heb niet gehuild, -

Het is de wind in het geblaf van de puppy die de hond amper herkende

Op de drempel verwelkt mijn tulp: het laatste blad valt

Het is niet gemakkelijk te begrijpen dat de aarde hem naar beneden trekt...

Als een strop zal de noot La de nek verpletteren

Mijn ziel is al gewassen door bronnen in de velden

Witte lippen, blauwe handen

Een jurk en broek vallen op de grond;

Iemand zal mijn plaats in bed innemen -

Mensen zijn gemeen in scheiding

Mensen staan ​​aan de kant van verraad,

Maar nu zal ik buiten de tafel zeggen -

Als het boek wordt afgewezen door de uitgever

Dat de schrijver iets heeft om trots op te zijn

En ik ben niet geketend, ik ben niet vrij, ik ben niet gezond en ik ben niet ziek

Ik lig op het verbrande gras onder de witte gewelven van twee klokkentorens,

Maar dan valt de koekoek stil en vergeten we de tijd, -

De sluwe sjamaan slaat de tamboerijn en rent weg van de stam

Ik zit weer op mijn knieën...

Ik ben de geest van je onthullingen!

De wind smaakte naar karamel bracht verdriet