Парфюмер - Мэйти

Не поет, а болит мое сердце

Отпусти меня мэтр!

Пьяный запах эссенций ведет меня в Грас

И мой новый шаг это метр

С юга на запад

Веди меня запах

К воротам волшебного края

Самый девственный запах души

Остается, когда человек умирает

Я не могу найти тебя, мои пути под запретом

Я не могу найти слова, чтобы не думать об этом

Я — серый камень дорог, и твой запах волнует и манит

Белый волос с ножа упадет на песок, и никто обо мне не узнает

Две сотни рецептов забыты на старых листах и устах парижан

Молодой парфюмер удивил горожан, но мне дик его жанр

Шарлатан и пижон, где видано, чтобы пионы срезали ножом?

Это полный абсурд и нелепица, будто бы ноту минора играют в мажор!

Я видел горы, на которых рос мой вкус, лепестками роз наполнялся куст

И теперь я делю на капли стены домов, города и камни

Не поверили там, но поверили тут, — аромату открыты ворота

Я вылью на волосы по лбу — полную колбу

Я не могу найти тебя, мои пути под запретом

Я не могу найти слова, чтобы не думать об этом

Я — серый камень дорог, и твой запах волнует и манит

Белый волос с ножа упадет на песок, и никто обо мне не узнает

Zingt niet, maar mijn hart doet pijn

Laat me gaan Meester!

De dronken geur van essences leidt me naar Grasse

En mijn nieuwe stap is een meter

Van zuid naar west

Leid mij geur

Naar de poorten van het magische land

De meest maagdelijke geur van de ziel

Blijft over wanneer een persoon sterft

Ik kan je niet vinden, mijn wegen zijn verboden

Ik kan de woorden niet vinden om er niet aan te denken

Ik ben een grijze steen van de wegen, en jouw geur prikkelt en trekt aan

Het witte haar van het mes zal op het zand vallen, en niemand zal iets van mij weten

Tweehonderd recepten zijn vergeten op de oude bladen en lippen van de Parijzenaars

De jonge parfumeur verraste de stedelingen, maar zijn genre is wild voor mij

Een charlatan en een kerel, waar heb je pioenen zien snijden met een mes?

Dit is complete absurditeit en absurditeit, alsof de noot van een mineur in een majeur wordt gespeeld!

Ik zag de bergen waarop mijn smaak groeide, de struik was gevuld met rozenblaadjes

En nu verdeel ik de muren van huizen, steden en stenen in druppels

Ze geloofden het daar niet, maar ze geloofden het hier - de poorten staan ​​open voor de geur

Ik zal het op mijn voorhoofd gieten - een volle fles

Ik kan je niet vinden, mijn wegen zijn verboden

Ik kan de woorden niet vinden om er niet aan te denken

Ik ben een grijze steen van de wegen, en jouw geur prikkelt en trekt aan

Het witte haar van het mes zal op het zand vallen, en niemand zal iets van mij weten