Буревестник - Мэйти

Время окутает мою душу, как сон

В серое небо дома сыграет клаксон

Дверь экипажа откроет медикам паж —

Вот так эстетика этот пятый этаж

Мое тело кинут на полотенце

Город уныло докурит белый дым сердца

В старом фонтане вода плюется на птиц

Были бы лисы, тогда найдется и принц

Кто-то худыми руками вправит мне плечи

Буду красиво лежать и слушать их речи

Братик, не парься и забери мои вещи

Что — мы не падали что ли?

Было и хлеще…

Больше не буду тушить окурки в мыло

Всё это было не зря, и всё это было

В серое небо дома сыграет клаксон

Время окутает мою душу, как сон

Разольется небо в мои песни, как смесь

Белый буревестник, снижайся, я здесь!

Забери со дна своих вод якоря

Белый буревестник ныряет в моря

Сухие цветы взойдут на буграх земли онемевших кладбищ

Ты снова сидишь в тюльпанах моих костей и, конечно, гладишь

Мрамор плиты, в которой ни капли меня,

Но руки гуляют, как клавиши

Если бы мог говорить, то сказал бы тебе

Что никто так не гладит, как гладишь ты

Смерть просто выключит свет

Никакого бога и тайны там нет

Голубыми реками вен твоих устья

Не покинут этого захолустья

Я буду навеки искать приют

Голоса мне больше не запоют

Провода мне тоньше не запаять

Я сломан, и словами поломку не передать

В темноте вижу полуостров

Медленно и тонко

Лопается пленка

Я внутри ребенка

Снова на семи холмах стою

Разольется небо в мои песни, как смесь

Белый буревестник, снижайся, я здесь!

Забери со дна своих вод якоря

Белый буревестник ныряет в моря

Разольется небо в мои песни, как смесь

Белый буревестник, снижайся, я здесь!

Забери со дна своих вод якоря

Белый буревестник ныряет в моря

De tijd zal mijn ziel omhullen als een droom

Thuis speelt een claxon in de grijze lucht

De deur van de bemanning opent de pagina voor de artsen -

Dat is de esthetiek van deze vijfde verdieping

Mijn lichaam zal op een handdoek worden gegooid

De stad beëindigt helaas de witte rook van het hart

In de oude fontein spuugt water op de vogels

Als er vossen waren, dan zou er een prins zijn

Iemand met dunne handen zal mijn schouders recht maken

Ik zal prachtig liegen en luisteren naar hun toespraken

Broeder, maak je geen zorgen en pak mijn spullen

Wat - we zijn niet gevallen of wat?

Het was nog erger...

Ik zal geen sigarettenpeuken meer in zeep doven

Dit alles was niet tevergeefs, en dit alles was

Thuis speelt een claxon in de grijze lucht

De tijd zal mijn ziel omhullen als een droom

De lucht zal als een mengsel in mijn liedjes stromen

Witte stormvogel, kom naar beneden, ik ben hier!

Neem ankers uit de bodem van uw wateren

Witte stormvogel duikt de zee in

Droge bloemen zullen ontkiemen op de heuvels van de aarde van stomme begraafplaatsen

Je zit weer in de tulpen van mijn botten en aait natuurlijk

Marmeren plaat, waarin geen druppel van mij,

Maar handen lopen als sleutels

Als ik kon praten, zou ik het je vertellen

Dat niemand aait zoals jij aait

De dood zal gewoon het licht uitdoen

Er is geen god en geen mysterie daar

Blauwe rivieren van de aderen van je mond

Zal deze opstuwing niet verlaten

Ik zal voor altijd onderdak zoeken

Stemmen zingen niet meer voor mij

Ik kan de draden niet dunner solderen

Ik ben gebroken, en woorden kunnen de instorting niet overbrengen

In de duisternis zie ik een schiereiland

Langzaam en subtiel

De film barst

Ik ben in een kind

Ik sta weer op zeven heuvels

De lucht zal als een mengsel in mijn liedjes stromen

Witte stormvogel, kom naar beneden, ik ben hier!

Neem ankers uit de bodem van uw wateren

Witte stormvogel duikt de zee in

De lucht zal als een mengsel in mijn liedjes stromen

Witte stormvogel, kom naar beneden, ik ben hier!

Neem ankers uit de bodem van uw wateren

Witte stormvogel duikt de zee in