Молитва - Мэйти, Loc-Dog

Я никогда не уходил на край деревни

Люди говорили, там поют деревья

Люди говорили, там танцуют камни

Люди говорили, закрывайте ставни

Кони пухнут от голода

Гарью пахнет из провода

Старикам нету веры, но горит их костёр, долетая до города

Я не верю молве, но газеты пестрят и вопят помещения

У дороги на болото был убит и распят его преосвещение

И пока беда народ привела на порог

Панихида на рот не посмела садиться

На серых болотах стянулась водица

Белой птицей над селом

Разлетается псалом

Пой ты слово небесное, я твой праведный пасынок

Я целую траву будто дочь мою родниками помазанный

Только тучи сгущаются и приходят покойники

И мы молча общаемся на моем подоконнике

Пой ты поле бескрайнее, я твой Агнец потерянный

Я укрыт одеялами бархата и цветами устеленный

Мне бы только не праздновать и не злить неба ясного

Воробьиными стаями дотянуться до ястребов

Я никогда не видел свет так близко

Все элементы моей таблицы ничто

Нарушая, я был туристом

И печальный хозяин окинул взглядом наш дом

Шаром покати, всё полки в пыли, а тогда были полными,

Но только молвил «прости»

Хлынула река сюда чистыми волнами

Это парадокс, у меня нет крыльев

С чем мне сравнить?

Метафор я не читал

Плачется новый киллер понимая

Где была счастливая нищета

Неизвестный купец сошел с ума

Разделяя свою лестницу поэтапно

Что нам тюрьма, можем испариться и с неба капать

В чистом поле на траве

Вновь светает в голове

Я отбиваю поклон пустырям, колокольни монастыря

Злится небо на меня.

Почему?

Мне не выбраться навек из русла этих рек

Накрой мои глаза повязкой

Холодный пистолет — мой главный комплимент

Я вынужден признать фиаско

Пой ты слово небесное, я твой праведный пасынок

Я целую траву будто дочь мою родниками помазанный

Только тучи сгущаются и приходят покойники

И мы молча общаемся на моем подоконнике

Пой ты поле бескрайнее, я твой Агнец потерянный

Я укрыт одеялами бархата и цветами устеленный

Мне бы только не праздновать и не злить неба ясного

Воробьиными стаями дотянуться до ястребов

Ik ging nooit naar de rand van het dorp

Mensen zeiden dat de bomen daar zingen

Mensen zeiden dat de stenen daar dansen

Mensen zeiden sluit de luiken

Paarden zijn opgezwollen van de honger

Garry ruikt van de draad

De oude mensen hebben geen geloof, maar hun vuur brandt, vliegend naar de stad

Ik geloof de geruchten niet, maar de kranten staan ​​vol en schreeuwen naar het pand

Op de weg naar het moeras werd zijn verhoging gedood en gekruisigd

En terwijl problemen de mensen naar de drempel brachten

Panikhida durfde niet op haar mond te zitten

Op de grijze moerassen is water getrokken

Witte vogel over het dorp

De psalm vliegt uit elkaar

Zing het woord van de hemel, ik ben je rechtvaardige stiefzoon

Ik kus het gras alsof mijn dochter gezalfd is met veren

Alleen de wolken pakken zich samen en de doden komen eraan

En we communiceren stilletjes op mijn vensterbank

Zing je eindeloos veld, ik ben je verloren lam

Ik ben bedekt met fluwelen dekens en bedekt met bloemen

Ik zou het gewoon niet vieren en de heldere lucht niet boos maken

Mussen zwermen om de haviken te bereiken

Ik heb het licht nog nooit zo dichtbij gezien

Alle elementen van mijn tafel zijn niets

Overtreden, ik was een toerist

En de verdrietige eigenaar keek rond in ons huis

Rollen met een bal, alle planken in het stof, en toen waren ze vol,

Maar zei alleen "het spijt me"

De rivier stroomde hier in schone golven

Het is een paradox, ik heb geen vleugels

Waar moet ik het mee vergelijken?

Ik heb geen metaforen gelezen

Huilende nieuwe moordenaar beseffend

Waar was gelukkige armoede?

Onbekende handelaar werd gek

Uw trap in fasen verdelen

Wat is een gevangenis voor ons, we kunnen verdampen en druppelen uit de lucht

In een open veld op het gras

Schijnt weer in het hoofd

Ik buig voor de woestenijen, de klokkentorens van het klooster

De lucht is boos op me.

Waarom?

Ik kan niet voor altijd uit deze rivieren komen

Bedek mijn ogen met een verband

Koud pistool is mijn grootste compliment

Ik moet het fiasco toegeven

Zing het woord van de hemel, ik ben je rechtvaardige stiefzoon

Ik kus het gras alsof mijn dochter gezalfd is met veren

Alleen de wolken pakken zich samen en de doden komen eraan

En we communiceren stilletjes op mijn vensterbank

Zing je eindeloos veld, ik ben je verloren lam

Ik ben bedekt met fluwelen dekens en bedekt met bloemen

Ik zou het gewoon niet vieren en de heldere lucht niet boos maken

Mussen zwermen om de haviken te bereiken