Пластырь - Мэйти

Все, что находил в земле, и скал и в людях.

Нитками на вытянутых кофтах

Собирал отсечки памяти, как дырки от орудий

Рукотворных и придуманных причин.

Мне не хватает человека в каждом человеке.

И стадо комментаторов расскажет, как я виноват,

Что открываю свои веки,

И смотрю на этот мир не как они, простите.

Припев:

Я снова сломался под градом напастей.

И все, что осталось на пальцах- тот самый фломастер.

Рисую, рисую.

Напрасно, напрасно.

Привет, моя новая рана,

Вот мой старый пластырь.

Второй Куплет: Мэйти

Путь один — любить и сомневаться,

Искать и ошибаться.

Но, поверь, я здесь без видимой причины,

Не зная величины мерю жизнь.

И все, что было в 17 не испарилось.

В моих глазах по прежнему бликует изумруд.

Я помню, как молиться, но что-то мне не молилось.

И быть может и потому не слышу, как нас зовут.

Белый танец кружит облака,

Белый аист упадет в кувшинки.

У тебя холодная рука,

Ты разбитая лежишь в машинке.

Припев (2x)

Я снова сломался под градом напастей.

И все, что осталось на пальцах- тот самый фломастер.

Рисую, рисую.

Напрасно, напрасно.

Привет, моя новая рана,

Вот мой старый пластырь.

Третий Куплет: Мэйти

И все, что происходит на Земле,

Циркулирует во мне, как кров вулкана,

Как кровь моя, как рана,

Что скучает по тебе,

Она гноится и болит и ей все мало.

И вся моя судьба как эшафот,

Как шелк на веках, что смочил небрежно кислый штоф.

Скрипит моя одежда, будто мать, что в страшный шторм.

И чайки соберут мои останки на рассвете.

Я снова сломался

Рисую, рисую

Alles wat ik in de aarde vond, en rotsen en in mensen.

Draden op langwerpige truien

Verzamelde afsnijdsels van het geheugen, zoals gaten in geweren

Door de mens gemaakte en verzonnen redenen.

Ik mis de persoon in ieder mens.

En een kudde commentatoren zal je vertellen hoe schuldig ik ben,

dat ik mijn oogleden open

En ik kijk naar deze wereld niet zoals zij, sorry.

Refrein:

Ik stortte opnieuw in onder een regen van tegenspoed.

En het enige dat overblijft op de vingers is dezelfde viltstift.

Ik teken, ik teken.

Goed fout.

Hallo mijn nieuwe wond

Hier is mijn oude patch.

Tweede vers: Mate

Er is maar één manier - om lief te hebben en te twijfelen,

Zoeken en vergissen.

Maar geloof me, ik ben hier zonder duidelijke reden,

Niet wetende hoe groot ik het leven meet.

En alles wat op 17 was, verdampte niet.

De smaragd glanst nog steeds in mijn ogen.

Ik herinner me hoe ik moest bidden, maar iets bad niet tot mij.

En misschien hoor ik daarom onze namen niet.

Witte dans omcirkelt de wolken

De witte ooievaar zal in de waterlelies vallen.

Je hebt een koude hand

Je ligt kapot in een typemachine.

Koor (2x)

Ik stortte opnieuw in onder een regen van tegenspoed.

En het enige dat overblijft op de vingers is dezelfde viltstift.

Ik teken, ik teken.

Goed fout.

Hallo mijn nieuwe wond

Hier is mijn oude patch.

Vers 3: Mate

En alles wat er op aarde gebeurt

circuleert in mij als het dak van een vulkaan,

Als mijn bloed, als een wond,

Wat mist je?

Ze is aan het etteren en heeft pijn, en alles is niet genoeg voor haar.

En mijn hele lot is als een schavot,

Als zijde op oogleden die achteloos bevochtigd werden met zuur damast.

Mijn kleren kraken als een moeder in een verschrikkelijke storm.

En de meeuwen zullen mijn stoffelijk overschot verzamelen bij zonsopgang.

Ik brak weer

ik teken, ik teken