Мешки под глазами - Мэйти

Спрячь меня от пасти серых дней,

Чёрное стекло, как религия, на стене моей.

Я будто протаскал свою молодость на спине,

И грех во мне поёт опять — мне остаётся не спать.

Я тысячу раз писал про снег над небом дома,

Моего порога, но я писал про снег, а не про бога.

Развязало войны, завязало войны сердце беспокойное…

Бегут ручьи опять, в них слёзы боли.

«Так не ново, удиви другим, да

Расскажи нам то, чего не слышали вовек…»

Но месяц уже в небе, и месяцу обидно —

Над месяцем смеется незнакомый человек.

«Короткая луна», — называют его

Остаток стороны, закрываемый небом.

Сад питает свое дерево вином,

А дереву бы маленький кусок света.

Спрячь меня от пасти серых дней,

Чёрное стекло, как религия, на стене моей.

Я будто протаскал свою молодость на спине,

И грех во мне поёт опять — мне остаётся не спать.

Боец за свет не любит темноту.

Боец не спит.

Свечи горят всю ночь…

Свечи горят всю ночь…

Свечи горят всю ночь…

Я воюю за любовь.

Я всегда теряю,

Никому не верю, никому не доверяю,

Никому, кроме всех, кто со мной… Тысячи…

Я храню тайны все, хоть меня высечи.

Я в этой темноте под бровями

Прячу свое счастье и знаю, что мне

Простят все стишки, ведь грешки,

Что носил я, — это мешки под глазами.

Это мешки под…

Спит девчонка на краю тусовки.

Солнце утопило в горизонт свои кроссовки.

Группа на плакате не спит.

Группу на плакате одобряет её папа.

Вряд ли остановится тоска по небу,

Даже если солнце через лёд согреет камни.

Вряд ли остановится тоска по небу,

Даже если солнце через лёд согреет камни.

Спит девчонка на краю тусовки.

Солнце утопило в горизонт свои кроссовки.

Группа на плакате не спит.

Группу на плакате одобряет её папа.

Вряд ли остановится тоска по небу,

Даже если солнце через лёд согреет камни.

Вряд ли остановится тоска по небу,

Даже если солнце через лёд согреет камни.

Verberg me voor de kaken van grijze dagen,

Zwart glas, net als religie, op mijn muur.

Ik schijn mijn jeugd op mijn rug te hebben gesleept,

En de zonde in mij zingt weer - ik kan niet slapen.

Ik schreef duizend keer over de sneeuw boven de lucht thuis,

Mijn deur, maar ik schreef over sneeuw, niet over God.

Het ontketende oorlogen, een rusteloos hart begon oorlogen ...

Stromen stromen weer, tranen van pijn erin.

“Dus niet nieuw, verras anderen, ja

Vertel ons iets dat je al lang niet meer hebt gehoord..."

Maar de maand is al in de lucht, en de maand is beledigd -

Een vreemdeling lacht om de maan.

"Korte Maan", noemen ze het

De rest van de zijkant, gesloten door de lucht.

De tuin voedt zijn boom met wijn,

En een boom zou een klein stukje licht hebben.

Verberg me voor de kaken van grijze dagen,

Zwart glas, net als religie, op mijn muur.

Ik schijn mijn jeugd op mijn rug te hebben gesleept,

En de zonde in mij zingt weer - ik kan niet slapen.

Een strijder voor licht houdt niet van duisternis.

De vechter slaapt niet.

Kaarsen branden de hele nacht...

Kaarsen branden de hele nacht...

Kaarsen branden de hele nacht...

Ik vecht voor liefde.

ik verlies altijd

Ik vertrouw niemand, ik vertrouw niemand

Niemand behalve iedereen die bij mij is... Duizenden...

Ik heb overal geheimen voor, zelfs als je me geselt.

Ik ben in deze duisternis onder de wenkbrauwen

Ik verberg mijn geluk en ik weet dat ik

Vergeef alle rijmpjes, want zonden,

Wat ik droeg waren wallen onder mijn ogen.

Dit zijn tassen voor...

Het meisje slaapt op de rand van het feest.

De zon zakte met zijn gympen in de horizon.

De groep op de poster slaapt niet.

De groep op de poster is goedgekeurd door haar vader.

Het is onwaarschijnlijk dat het verlangen naar de hemel ophoudt,

Zelfs als de zon de stenen door het ijs verwarmt.

Het is onwaarschijnlijk dat het verlangen naar de hemel ophoudt,

Zelfs als de zon de stenen door het ijs verwarmt.

Het meisje slaapt op de rand van het feest.

De zon zakte met zijn gympen in de horizon.

De groep op de poster slaapt niet.

De groep op de poster is goedgekeurd door haar vader.

Het is onwaarschijnlijk dat het verlangen naar de hemel ophoudt,

Zelfs als de zon de stenen door het ijs verwarmt.

Het is onwaarschijnlijk dat het verlangen naar de hemel ophoudt,

Zelfs als de zon de stenen door het ijs verwarmt.