Крот - Мэйти

Вышел на тропу искать мосты я

Юное нутро мое, как мир, банально,

А вокруг кресты, кресты и земля…

Лето на постели, как салфетки в спальне

Плиты так ровно вписались в белые ряды

Я будто знаю все лица людей, которые легли здесь

Только черные птицы бреют небо на лоскуты

Мы не успели родиться в людей, мы только кроты

Все, что мне нужно было, погибло давно

Я продолжаю этот путь, как будто это кино

В котором нету финала, в котором нету любви,

Но я ползу к его титрам внутри холодной земли

Все, что мне нужно было, погибло давно

Я продолжаю этот путь, как будто я только крот

И всё, что вырыли лапки, так непохоже на сон

Лежит ребенок на лавке в тени бескожих лесов

Бьет лопатой землю сухую седой старик

Вьются в гнездах звонкие удары эхо…

Бьются в блюдца губы, нет ни слез, ни смеха

Хриплый флюгер отпугнет ворон

Долой с ворот, и пусть взойдут эти цветы на радость близким

Пусть немое солнце щедро разольет в пустые миски

Белый свет, как рукава пижамы в детской

Где в дверях стоит отец мой, и в руках его младенцем я купаюсь в снах, но…

Вышел на тропу искать мосты я

Юное нутро мое, как мир, банально,

А вокруг кресты, кресты, и земля…

Лето на постели, как салфетки в спальне

Старцы пятнали своими книгами ручьи

Я видел все переплеты их полок, видел ключи от них

Там пустые страницы, и тут кричи не кричи —

Они никогда не узнают крота в глубокой ночи

Все, что мне нужно было, погибло давно

Я продолжаю этот путь, как будто это кино

В котором нету финала, в котором нету любви,

Но я ползу к его титрам внутри холодной земли

Все, что мне нужно было, погибло давно

Я продолжаю этот путь, как будто я только крот

И всё, что вырыли лапки, так непохоже на сон

Лежит ребенок на лавке в тени бескожих лесов

Ik ging het pad op om bruggen te zoeken

Mijn jonge binnenkant, net als de wereld, is afgezaagd,

En rondom zijn kruisen, kruisen en aarde...

Zomer op bed, zoals servetten in de slaapkamer

De borden passen zo soepel in de witte rijen

Ik ken alle gezichten van de mensen die hier liggen

Alleen zwarte vogels scheren de lucht aan flarden

We hadden geen tijd om in mensen geboren te worden, we zijn slechts mollen

Alles wat ik nodig had stierf lang geleden

Ik ga zo verder alsof het een film is

Waarin geen einde is, waarin geen liefde is,

Maar ik kruip naar zijn credits in de koude aarde

Alles wat ik nodig had stierf lang geleden

Ik ga zo door alsof ik maar een mol ben

En alles wat de poten hebben gegraven is zo anders dan een droom

Een kind ligt op een bankje in de schaduw van huidloze bossen

Een grijsharige oude man slaat de droge aarde met een schop

Bellende echo's krullen in nesten...

Lippen kloppen in schotels, er zijn geen tranen, geen gelach

Een schorre windwijzer zal kraaien afschrikken

Weg met de poorten, en laat deze bloemen opstijgen tot vreugde van dierbaren

Laat de stille zon royaal in lege kommen gieten

Wit licht, zoals pyjamamouwen in een kinderkamer

Waar mijn vader voor de deur staat, en in zijn armen als een baby baad ik in dromen, maar...

Ik ging het pad op om bruggen te zoeken

Mijn jonge binnenkant, net als de wereld, is afgezaagd,

En rondom zijn er kruisen, kruisen en aarde...

Zomer op bed, zoals servetten in de slaapkamer

De ouderen bevlekten de rivieren met hun boeken

Ik zag alle banden van hun planken, ik zag de sleutels ervan

Er zijn lege pagina's, en dan niet schreeuwen -

Ze zullen in het holst van de nacht nooit een mol herkennen

Alles wat ik nodig had stierf lang geleden

Ik ga zo verder alsof het een film is

Waarin geen einde is, waarin geen liefde is,

Maar ik kruip naar zijn credits in de koude aarde

Alles wat ik nodig had stierf lang geleden

Ik ga zo door alsof ik maar een mol ben

En alles wat de poten hebben gegraven is zo anders dan een droom

Een kind ligt op een bankje in de schaduw van huidloze bossen