Броги - Мэйти

Пыль на брогах мне говорит:

«Где та тропа, где ты не один?..

Ты отвернулся, молча отсев

Ты удалил вокруг себя всех

Никого нет и не будет…

Ты нарочито не такой, как они

Ты не относишься к людям

Ты… Ты… Ты… Ты…»

Липкий дождь упал – напала боль

Листья мнёт не ветер и не бог

Всю мою любовь, как канифоль

Я втираю в обувь, а не в дом

Сердце стало реже и не так бьет

Больше не поет душа на желтом поле

Месяц выродит луну – она умрет

Ты не видел мою спину – ты не знаешь о боли…

Встал на путь потерь – иду теряю

Помню город на камнях белых, как сад

Помню тебя я…

Встал на путь потерь – иду теряю

Помню город на камнях белых, как сад

Помню тебя я…

Но если облака плывут к ногам

Серые карманные подушки

Почему и мне не плыть за ними

В память о тебе, твоих веснушках?

Растираю по лицу

Терпкое вино

Никем не обвинен, но

Беру на себя вину

В этой мой догмат

И в этой мой постулат

Я ходил учиться

Куда я не поступал

Был один дурак, и кумиров он не искал

Складывал и мерил по книгам и по кускам

Собирал и строил соломенную любовь

Никому не верил и верить был не готов

Но каждая минута терзала его юлой

Каждая минута была его головой

Каждая минута владела его умом

Кладбищем секунд оказался его же дом

Встал на путь потерь – иду теряю

Помню город на камнях белых, как сад

Помню тебя я…

Встал на путь потерь – иду теряю

Помню город на камнях белых, как сад

Помню тебя я…

Но если облака плывут к ногам

Серые карманные подушки

Почему и мне не плыть за ними

В память о тебе, твоих веснушках?

Вспомнить, вспомнить тебя

Снова вспомнить, вспомнить тебя

Вспомнить, чтобы снова сгореть и проснуться

На выжженной осенней траве…

Вспомнить, чтобы снова сгореть и проснуться

На выжженной осенней траве…

Вспомнить, чтобы снова сгореть

Het stof op de brogues vertelt me:

"Waar is het pad waar je niet alleen bent? ..

Je keerde je af, stilletjes aan het screenen

Je hebt iedereen om je heen verwijderd

Er is niemand en zal er ook nooit zijn...

Jij bent duidelijk niet zoals zij.

Je behandelt geen mensen

Jij... Jij... Jij... Jij...'

Kleverige regen viel - pijn aangevallen

De bladeren worden niet verfrommeld door de wind en niet door God

Al mijn liefde zoals hars

Ik wrijf op schoenen, niet op het huis

Het hart is minder frequent geworden en klopt niet zo

De ziel zingt niet meer op het gele veld

De maan zal de maan degenereren - ze zal sterven

Je hebt mijn rug niet gezien - je weet niets van de pijn ...

Ben op het pad van verlies gekomen - ik ga verliezen

Ik herinner me de stad op witte stenen, als een tuin

Ik herken jou...

Ben op het pad van verlies gekomen - ik ga verliezen

Ik herinner me de stad op witte stenen, als een tuin

Ik herken jou...

Maar als de wolken naar je voeten drijven

Grijze zakkussens

Waarom zou ik ze niet volgen?

Ter nagedachtenis aan jou, je sproeten?

Ik wrijf het op mijn gezicht

Scherpe wijn

Niemand wordt beschuldigd, maar

ik neem de schuld op zich

In dit mijn dogma

En in dit mijn postulaat

ik ging studeren

Waar ik niet ging

Er was één dwaas, en hij was niet op zoek naar afgoden

Gevouwen en gemeten door boeken en door stukken

Verzamelde en gebouwde stro liefde

Ik vertrouwde niemand en ik was niet klaar om te geloven

Maar elke minuut kwelde hem met een draai

Elke minuut was zijn hoofd

Elke minuut bezat zijn geest

Het kerkhof van seconden bleek zijn eigen huis te zijn

Ben op het pad van verlies gekomen - ik ga verliezen

Ik herinner me de stad op witte stenen, als een tuin

Ik herken jou...

Ben op het pad van verlies gekomen - ik ga verliezen

Ik herinner me de stad op witte stenen, als een tuin

Ik herken jou...

Maar als de wolken naar je voeten drijven

Grijze zakkussens

Waarom zou ik ze niet volgen?

Ter nagedachtenis aan jou, je sproeten?

Onthoud, onthoud jou

Onthoud opnieuw, onthoud jou

Denk eraan om weer te branden en wakker te worden

Op het verschroeide herfstgras...

Denk eraan om weer te branden en wakker te worden

Op het verschroeide herfstgras...

Denk eraan om opnieuw te branden