Z tobą w górach - Maryla Rodowicz

Świtem bladym, białym ranem po niebie, po niebie

Czarne chmury rozczochrane czesał górski grzebień

A ja jeszcze cię nie znałam o tej porze

Czyś ty wróbel, nie wiedziałam, czyś ty orzeł

Hej!

poznałam cię po drodze, po drodze do nieba

Kiedy wicher dmuchał srodze, świerkami kolebał

A to było świtem prawie, bardzo wcześnie

Nie wiedziałam, czy na jawie śnię, czy we śnie

A południa płomień lasy ogarnął, podpalił

Kiedyśmy za pierwszym razem siebie poznawali

Góry wielkie grzały obok pełne światła

Wyruszałam wtedy z tobą na kraj świata

Biegłam z tobą jak po ogień do góry, do słońca

Za doliny za szerokie po miłość bez końca

Czerpaliśmy z siebie sami cuda, cuda, cuda

I oczami i ustami jak ze źródła

Zmierzchem, nocką, w borów cieniu pod księżycem dużym

Ty skąpałeś się w strumieniu aż po same uszy

A ja spałam w ciepłym zboczu i to znaczy

Już wiedziałam jak ci z oczu, z oczu patrzy

Biegłam z tobą …

Bij het ochtendgloren, een bleke witte ochtend aan de hemel, aan de andere kant van de lucht

Zwarte verwarde wolken kammen de bergkam

En ik ken je op dit moment nog niet

Ben jij de mus, ik wist niet of je de arend was?

Hoi!

Ik ontmoette je onderweg, op weg naar de hemel

Als het hard waaide, wervelden de sparren

En het was dageraad, bijna, heel vroeg

Ik wist niet of ik aan het dagdromen of dromen was

En 's middags overspoelde een vlam het bos, stak ze in brand

Toen we elkaar voor het eerst leerden kennen

De grote bergen werden warm naast hen, vol licht

Toen ging ik met je mee naar het einde van de wereld

Ik rende met je mee als voor vuur tot aan de zon

Voor valleien die te breed zijn voor eindeloze liefde

We trokken wonderen, wonderen, wonderen van onszelf

En met ogen en mond als uit een bron

In de schemering, 's nachts, in de schaduw van het bos, onder een grote maan

Je baadde in de stroom tot aan je oren

En ik sliep op een warme helling, en dat is

Ik wist al hoe uit je ogen, uit je ogen

Ik was met je aan het rennen...