The Awkward Ones - Martha

It must have been October the last time that we spoke,

And though I think about you, I decided that,

It’s safer where we left it, safer for us both,

That stuff was a million years ago,

When you got accepted I went loopy, hoping you’d be on my team

When you got accepted I was totally ridiculous,

We were the ones who always felt awkward, socially cornered,

And I still feel the same,

Still dreading the laughter, like what does it matter?

It’s not what I’m after

anyway.

I won’t take a compliment, but I will ruminate for hours on a single mean

remark,

Collecting them like ornaments, the nasty things that people say that I save up

to think about when it gets dark.

When you got accepted I went loopy, hoping you’d be on my team

When you got accepted I was right.

Ten years later I’m so glad that it’s over,

But I can’t help feeling like I did that October day.

Het moet oktober zijn geweest de laatste keer dat we elkaar spraken,

En hoewel ik aan je denk, heb ik besloten dat,

Het is veiliger waar we het gelaten hebben, veiliger voor ons allebei,

Dat spul was een miljoen jaar geleden,

Toen je werd aangenomen, werd ik gek, in de hoop dat je in mijn team zou zitten

Toen je werd aangenomen, was ik helemaal belachelijk,

Wij waren degenen die zich altijd ongemakkelijk voelden, sociaal in het nauw gedreven,

En ik voel nog steeds hetzelfde,

Nog steeds bang voor het lachen, wat maakt het uit?

Het is niet wat ik zoek

hoe dan ook.

Ik neem geen compliment, maar ik zal urenlang piekeren

opmerking,

Ze verzamelen als ornamenten, de nare dingen die mensen zeggen dat ik spaar

om over na te denken als het donker wordt.

Toen je werd aangenomen, werd ik gek, in de hoop dat je in mijn team zou zitten

Toen je werd aangenomen, had ik gelijk.

Tien jaar later ben ik zo blij dat het voorbij is,

Maar ik kan het niet helpen dat ik me op die oktoberdag voelde.