On s'habitue - Marc Dupré

On s’habitue à moin rêver,

On s’habitue à ne plus parler,

On s’habitue à répéter,

Qu’on s’habitue, on s’habitue

On remet sa vie à plus tard,

On s’habitue à ne plus se voir,

Assis devant des hauts-parleurs,

On n’entend plus battre nos coeurs

On s’habitue et ça me tue,

Tous ces rêves à jamais perdus,

Tous ces amours jamais vécus,

Que sont nos désirs devenus,

On s’habitue

On s’habitue à ne plus aimer,

On s'évertue à l’oublier,

Sous les draps glacés de la peur,

Souvent déçu, on s’habitue

Quand le soleil se montre enfin,

On se dit que ça ne sert a rien,

Parce qu’il pleut quelque part ailleurs,

On s’habitue même au bonheur

On s’habitue et ça me tue,

Tous ces rires jamais entendus,

Toutes ces promesses jamais tenues,

Que sont nos désirs devenus?

On s’habitue

Je n’arrive pas à m’habituer,

À regarder le temps passer,

À e dissoudre corps et âme dans la pluie,

À me résoudre à vivre ainsi.

On s’habitue et ça me tue,

Tous ces rêves à jamais perdus,

Cet amour auquel on s’habitue,

Et ça me tue

Tous ces rires jamais entendus,

Toutes ces promesses jamais tenues,

Que sont nos désirs devenus?

We wennen eraan om minder te dromen,

We wennen eraan om niet meer te praten,

We raken eraan gewend om te herhalen,

Even wennen, we wennen eraan

Men stelt zijn leven uit,

We raken eraan gewend elkaar niet meer te zien,

Zittend voor luidsprekers,

We horen ons hart niet meer kloppen

Je raakt eraan gewend en het doodt me,

Al die dromen voor altijd verloren,

Al deze liefdes hebben nooit geleefd,

Wat zijn onze verlangens geworden,

We raken eraan gewend

We wennen eraan om niet langer lief te hebben,

We streven ernaar om het te vergeten,

Onder de bevroren lakens van angst,

Vaak teleurgesteld, wen je eraan

Als de zon eindelijk schijnt,

We zeggen tegen onszelf dat het nutteloos is,

Omdat het ergens anders regent,

Je raakt zelfs gewend aan geluk

Je raakt eraan gewend en het doodt me,

Al die lach nooit gehoord,

Al deze beloften nooit gehouden,

Wat zijn onze verlangens geworden?

We raken eraan gewend

Ik kan er niet aan wennen,

Tijd voorbij zien gaan,

Om lichaam en ziel op te lossen in de regen,

Om een ​​besluit te nemen om zo te leven.

Je raakt eraan gewend en het doodt me,

Al die dromen voor altijd verloren,

Deze liefde waar we aan wennen,

En het doodt me

Al die lach nooit gehoord,

Al deze beloften nooit gehouden,

Wat zijn onze verlangens geworden?