Les Petites âmes roses - Lynda Lemay

J’ai promenée ma petite âme

Enfant modèle de bonne famille

C'était un long corridor calme

Avec un beau plancher qui brille

Je croyais que la terre entière

Était tranquille comme mon village

Et que ton le monde avait une mère

Qui le jeudi fessai le repassage

J’ai promené mon petit corps

D’adolescente désirable

En rougissant comme un érable

Vierge de l’entaille des hommes

Épargner par les crocs

Que la vie ne montrait qu’aux autres

J’allais prendre le métro

Le cœur léger, La tête haute

Puis j’ai mis ma petite âme

En quête d’un beau grand amour

Ce fut mon grand défi de femme

Et la faille dans mon parcours

J’osai regarde pendre

Les épées de Damoclès

Comme en souhaitait que la plus grande

Me prenne par le ventre et me transperce

Je savais pas la douleur que ça cause

Quand la vie broie les petites âmes roses

Quand le bel univers explose

J’ai promenée mon petit cœur

De rendez vous en rendez vous

J’ai eue de vrais colliers de fleurs

Et de long chapelet de mot doux

Je croyais que la terre entière

Était somme toute inoffensive

Et que tout le monde avait une mère

Qui le samedi s’occupait de la lessive

Puis un beau jour été

J’ai promenée mon âme bénie

Au bras de mon père dans une allée

Sur un beau plancher qui relui

J’avais la bague au doigt

Les confettis dans les cheveux

Quand j’ai collée cette nuit là

Mes petits pieds froids sur mon bel amoureux

Je lui ai ouvert mon cœur et mes entrailles

Porter fièrement le fruit de ses semailles

C’est lui qui m’a fait dans l'âme une entaille

Quand il m’a dit qu’il fallait qu’il s’en aille

Je suis restée plantée là

Comme un érable mort de froid

J’ai promenée mon petit cœur

De salle attente et salle attente

Et puis de psychologue en docteur

En décrivant mon mal de ventre

Diagnostique fatal

Je les eue d’une vielle dame

Dans le portique d’un hôpital

Que c'était simplement le mal de âme

Elle m’a dit vas s’y pleure

T’as tout les droits être en colère

C’est tout ce qu’il te reste à faire

Quand ton âme change de couleur

Elle m’a fait un clin d'œil

Et est sortie maladroitement

Recroquevillée dans son fauteuil

Et j’ai pleurée comme un enfant

Je sais maintenant la douleur que ca cause

Quand la vie broie les petites âmes roses

Maintenant la terre entière me terrorise

Quand je promène m’a petite âme grise

Ik liep met mijn kleine ziel

Modelkind uit een goed gezin

Het was een lange stille gang

Met een prachtige vloer die straalt

Ik dacht dat de hele aarde

Was stil als mijn dorp

En jouw wereld had een moeder

Wie heeft er donderdag gestreken

Ik liep met mijn kleine lichaam

Gewenste tiener

Blozend als een esdoorn

Maagd van de mannennaam

Opslaan door hoektanden

Dat het leven alleen aan anderen werd getoond

Ik zou de metro nemen

Met een licht hart, Met een hoog hoofd

Dan leg ik mijn kleine ziel

Op zoek naar een mooie grote liefde

Het was mijn grote uitdaging als vrouw

En de fout in mijn reis

Ik durfde het te zien hangen

De zwaarden van Damocles

Zoals gewenst door de grootste

Pak me bij de maag en steek me neer

Ik wist niet welke pijn het veroorzaakt

Wanneer het leven de kleine roze zielen verplettert

Wanneer het prachtige universum explodeert

Ik liep met mijn kleine hart

Van datum tot datum

Ik heb echte bloemenkettingen

En een lange reeks lieve woorden

Ik dacht dat de hele aarde

Was helemaal ongevaarlijk

En iedereen had een moeder

Wie heeft zaterdag de was gedaan

Dan op een mooie zomerdag

Ik liep mijn gezegende ziel

Op de arm van mijn vader in een steegje

Op een mooie vloer die straalt

Ik had de ring om mijn vinger

confetti in het haar

Toen ik die nacht vastzat

Mijn kleine koude voeten op mijn knappe minnaar

Ik opende mijn hart en mijn binnenkant voor hem

Draag met trots de vrucht van het zaaien

Hij is degene die een snee in mijn ziel heeft gemaakt

Toen hij me vertelde dat hij moest gaan

ik stond daar

Als een bevroren esdoorn

Ik liep met mijn kleine hart

Van wachtkamer en wachtkamer

En dan van psycholoog naar dokter

Mijn buikpijn beschrijven

Fatale diagnose

Ik heb ze van een oude dame gekregen

In de deuropening van een ziekenhuis

Dat het gewoon zielsziekte was

Ze vertelde me ga huilen

Je hebt alle recht om boos te zijn

Dat is alles wat je nog hoeft te doen

Wanneer je ziel van kleur verandert

Ze knipoogde naar me

En kwam er onhandig uit

Opgerold in haar stoel

En ik huilde als een kind

Ik ken nu de pijn die het veroorzaakt

Wanneer het leven de kleine roze zielen verplettert

Nu terroriseert de hele aarde me

Als ik met mijn kleine grijze ziel loop