Anne - Lynda Lemay

Bonjour, j' m’appelle Anne, j' voulais juste vous écrire

Mais la main d' la femme qui va t’nir le stylo

C’est celle de Joane, une personne que j’admire

Et qui va tenter d' me traduire comme il faut

Voyez-vous, Joane, elle est pas d' mon troupeau

Mais elle s’intéresse à ce qui s' passe dans ma peau

J' lui rappelle son frère qui a quitté plus tôt qu' moi

Son corps de misère et sa chaise de combat

J' vous vois qui toussez pour camoufler vos rires

Quand j’essaie d' parler et qu' je n' sais que gémir

Quand la main qu' j' vous tends, elle veut pas m’obéir

Et que tristement, j' la r’garde aller et v’nir

N’importe quel détail de la vie quotidienne

Qu' ce soit l' téléphone, les toilettes ou manger

C’est tellement d' travail que ça vaut pas la peine

On finit par vivre entouré d'étrangers

Y en a qui sont là pour gagner leur salaire

Qui poussent nos chaises, nous habillent, nous nettoient

Par chance qu’y a Joane qui est gentille comme une mère

Qu’on dirait qu’elle m’aime et qu’elle est fière de moi

Elle verse quelques larmes quelquefois, à ma place

Quand y a une belle âme qui veut bien s’attarder

Qu’a l’air de comprendre que sous ma carapace

Y a des idées franches et un cœur à aimer

Comme vous, j’ai d' l’humour, mais j' l’exprime autrement

C’est juste que mes rires peuvent sonner comme des cris

J' contrôle pas l' volume de mes longs gémissements

Quand, au cinéma, je m’offre une comédie

Je vois toutes ces têtes devant moi qui s' retournent

J' voudrais disparaître mais je suis tellement là

Un chien dans l' jeu d' quilles, un humain qui aboie

C' toujours à l’horreur que les comédies tournent

Comme vous, j' suis émue d’vant un enfant qui pleure

Comme vous, j' suis déçue quand j'écoute les nouvelles

J' me lève soit de bonne ou de mauvaise humeur

J' suis pas différente en dedans d' ma cervelle

Mais puisque c’est «cérébrale» qu’on la nomme

Cette paralysie qui est ma tache de naissance

Les gens ne m' traitent pas vraiment comme une personne

Y croient que j’ai mal à mon intelligence

Y m' parlent comme on parle à un chat, à une bête

Un peu comme y font avec les vieux séniles

Ce qu’y comprennent pas, c’est que j’ai toute ma tête

Alors que mon corps se tord comme un débile

Des tas d' gens oublient qu’y pourraient m' trouver belle

Si j'étais capable de ret’nir mes grimaces

Alors j' m’interdis d' rêver à grande échelle

J’ai que des p’tits souhaits étouffés par mes spasmes

Eh oui, j' m’appelle Anne, j' voulais juste vous écrire

Merci à Joane d’avoir lu mes pensées

Pour que j' puisse enfin à vous tous me confier

Bien sûr, j' m’attends pas à ce que cette petite lettre

Ne trouve de réponse, à l’exception, peut-être

De quelques regards qui me perceront mieux

Un petit espoir d'être belle à vos yeux

Des tas d' gens oublient qu’y pourraient m' trouver belle

Y font des détours, ils ont peur de ma gueule

Des tas d' gens oublient, alors moi, j' vous l' rappelle

Je suis là, j’existe !

Ne m' laissez pas toute seule !

Hallo, mijn naam is Anne, ik wilde je gewoon schrijven

Maar de hand van de vrouw die je de pen zal geven

Het is van Joane, iemand naar wie ik opkijk

En wie zal proberen mij goed te vertalen

Zie je, Joane, ze komt niet uit mijn kudde

Maar ze geeft om wat er in mijn huid omgaat

Ik herinner hem aan zijn broer die eerder vertrok dan ik

Zijn ellendige lichaam en zijn gevechtsstoel

Ik zie je hoesten om je lach te verbergen

Als ik probeer te praten en het enige wat ik kan doen is kreunen

Wanneer de hand die ik je uitsteek, me niet wil gehoorzamen

En helaas zie ik haar komen en gaan

Elk detail van het dagelijks leven

Of het nu de telefoon is, het toilet of eten

Het is zo veel werk dat het het niet waard is

We leven uiteindelijk omringd door vreemden

Sommigen zijn er om hun loon te verdienen

Wie duwt onze stoelen, kleedt ons aan, maakt ons schoon

Gelukkig is er Joane die zo aardig is als moeder

Het lijkt erop dat ze van me houdt en dat ze trots op me is

Ze huilt soms een paar tranen, voor mij

Wanneer er een mooie ziel is die wil blijven hangen

Wat lijkt dat te begrijpen onder mijn schild?

Er zijn oprechte ideeën en een hart om van te houden

Net als jij heb ik gevoel voor humor, maar ik uit het anders

Het is gewoon dat mijn lach kan klinken als geschreeuw

Ik heb geen controle over het volume van mijn lange gekreun

Als ik mezelf in de bioscoop trakteer op een komedie

Ik zie al deze hoofden voor me draaien

Ik wil verdwijnen, maar ik ben zo hier

Een hond die aan het bowlen is, een mens die blaft

Komedies veranderen altijd in horror

Net als jij ben ik ontroerd door een huilend kind

Net als jij ben ik teleurgesteld als ik naar het nieuws luister

Ik word ofwel in een goed humeur ofwel in een slecht humeur wakker

Ik ben niet anders in mijn brein

Maar aangezien het "cerebraal" is dat het wordt genoemd

Deze verlamming, dat is mijn moedervlek

Mensen behandelen me niet echt als een persoon

Ze denken dat mijn intelligentie pijn doet

Ze praten tegen me zoals je tegen een kat praat, tegen een beest

Een beetje zoals ze doen met oude seniele mensen

Wat ik niet begrijp is dat ik mijn hele hoofd heb

Terwijl mijn lichaam draait als een dwaas

Veel mensen vergeten dat ze me mooi kunnen vinden

Als ik mijn grimassen kon inhouden

Dus ik verbied mezelf om op grote schaal te dromen

Ik heb alleen kleine wensen verstikt door mijn spasmen

Ja, mijn naam is Anne, ik wilde je gewoon schrijven

Met dank aan Joane voor het lezen van mijn gedachten

Zodat ik jullie eindelijk allemaal in vertrouwen kan nemen

Ik verwacht dit briefje natuurlijk niet

Kan geen antwoord vinden, behalve misschien

Van een paar looks die me beter zullen doorboren

Een beetje hoop om mooi te zijn in je ogen

Veel mensen vergeten dat ze me mooi kunnen vinden

Ze nemen omwegen, ze zijn bang voor mijn gezicht

Veel mensen vergeten het, dus ik herinner je eraan

Ik ben hier, ik besta!

Laat me niet alleen!