Le Traité de solitude - Lynda Lemay

J’ai pris ton stylo

J’ai pris un moment

J’ai mordu ma lèvre au sang

J’avais le cœur gros comme un firmament

Gros comme mes rêves d’avant

Penchée sur la page sans rature

Rédigée par la secrétaire

D’une firme aux 4 noms

Aux consonances étrangère

Penchée sur la ligne de signature

Le geste en suspension

L encre levé prête à fuir

Une crampe dans le creux de la main

Et une autre dans les reins

Je savais plus mon nom

Découpé du tien

Étourdis par mon chagrin

Penchée sur cette feuille au allure de testament manigancé

Qu’on fait signer a de pauvre gens faible et dérouté

Je perdais la raison

Je cherchais la façon de te haïr

L’encre prête à tout salir

Le poignet crispé

J’ai relevé ma manche

Ma main moite était toute blanche

J’ai regardée le papier les phrases était flou

J’ai sentie flancher mes genoux

Fallait il que je signe a l’envers

Ce que j’avais signé a l’endroit

Une petite griffe en antidote

A celle du vieux contrat

D’attendais ma goutte encre

Pareil comme on attend noël

L’impatience plein les semelles

J’ai levée les yeux

Jusqu’a dans tes yeux

Je t’ai fixée une bonne fois

Pour voir ce qui me restait espoir

J’ai mis ton stylo

Sur le papier rude

Le traitée de solitude

J’ai signée mon nom

A coté du tien

Je me suis forcée la main

Ta repris ton stylo

Puis ton document

C'était l’heure de se dire au revoir

Mais on savait plus trop comment

Ta pris ton manteau

Ta pris un moment

Ta mordu ta lèvre au sang

T’avais l’air émue

Comme les yeux dans l’eau

J’ai surement mal vu

Surement

ik heb je pen gepakt

ik nam even de tijd

Ik beet op mijn lip in het bloed

Mijn hart was zo groot als een firmament

Groot zoals mijn dromen voorheen

Over de pagina leunen zonder te wissen

Geschreven door de secretaris

Van een firma met 4 namen

vreemd klinkend

Leunend over de handtekeningregel

Het opgeschorte gebaar

De opgetilde inkt klaar om te lekken

Een kramp in de palm van de hand

En nog een in de nieren

Ik wist mijn naam niet meer

Uit de jouwe gesneden

Verbijsterd door mijn verdriet

Leunend over dit blad dat eruitziet als een gekunsteld testament

Dat we arme, zwakke en verbijsterde mensen laten tekenen

Ik verloor mijn verstand

Ik was op zoek naar de manier om je te haten

De inkt klaar om alles te vervuilen

De gebalde pols

Ik rolde mijn mouw op

Mijn bezwete hand was helemaal wit

Ik keek naar het papier, de zinnen waren wazig

Ik voelde mijn knieën het begeven

Moest ik ondersteboven tekenen?

Wat ik vooraan had getekend

Een kleine klauw als tegengif

Naar die van het oude contract

Wachtte op mijn druppel inkt

Alsof we wachten op Kerstmis

Het ongeduld vol de zolen

ik keek op

Tot aan je ogen

Ik heb je ooit gerepareerd

Om te zien waar ik nog hoop op had

ik leg je pen

Op ruw papier

De verhandeling van eenzaamheid

Ik heb mijn naam ondertekend

Naast de jouwe

Ik dwong mijn hand

Je hebt je pen teruggenomen

Dan uw document

Het was tijd om afscheid te nemen

Maar we wisten niet hoe

Je hebt je jas gepakt

Het heeft even geduurd

Je beet op je lip in het bloed

Je zag er ontroerd uit

Als ogen in water

Ik moet het verkeerd hebben gezien

Zeker