Le Bon veuf - Lynda Lemay

La tЄte entre deux tempes grises

Et deux mўchoires bien serr (c)es

Quand mЄme (c)l (c)gant dans sa ch’mise

Un tantinet mal repass (c)e

Parce que le pauvre n’a plus personne

Ni au grenier, ni en cuisine

Pour jouer l’amante et la bonne

D’une main douce et f (c)minine

Il promne sa quarantaine

Avec l’honneur de n'Єtre encore

Qu’un rescap© de cette peine

Que ne peut causer que la mort

Il promne son impuissance

De mari injustement libre

Oblig© d'purger comme sentence

Une perp (c)tuelle absence horrible

Il s’en va la joue presque humide

Et joliment presque ras© D'un pas apparemment solide

Et que l’on suppose (c)branl© Au petit caf© du village

Ou se pressent a le consoler

Des tas d’agr (c)ables visages

Au large sourire d (c)vou© Plus il d (c)balle son histoire

Plus les demoiselles charm (c)es

S’agglutinent, viennent s’asseoir

Auprs du grand d (c)racin© Qui comme g (c)n (c)alogie

Ne semble compter qu’une branche

Celle tomb (c)e, de sa ch (c)rie

De sa d (c)funte, de son ange

Quoi d’plus attrayant qu’un bon veuf

Pour qui une nouvelle vie commence

Qui faute d’avoir un coeur neuf

A l’coeur lav© par le silence

De celle qui dort la bouche close

Avec des secrets plein l’cercueil

Et une douzaine de rouges roses

Qu’il lui a piqu© dans l’orgueil

Avant de fermer le couvercle

Devant la foule d (c)sol (c)e

Qui semblait s'(c)trangler avec

Une sympathie d (c)mesur (c)e

Quoi d’plus s (c)duisant qu’un bon mec

Tout d (c)blanchit de tous soup§ ons

Les ex-(c)poux on les respecte

Surtout en deuil, et en veston

Et c’est la tЄte entre deux planches

Et deux mўchoires bien ciment (c)es

Que la p’tite dame toute blanche

Que l’on a tout endimanch (c)e

Avant d’la mettre dans son trou

Et d’l’ensevelir de cette terre

Dont elle doit la pellet (c)e premire

A son irr (c)prochable (c)poux

Oui c’est la tЄte sous une pierre

Et le dos rong© jusqu' l’os

Qu’elle laisse son bon mari faire

L'(c)loge de leurs si justes noces

Et leur inachev© mariage

Pour lequel mainte villageoises

Postulent le feu au corsage

Et le beau minois en extase

Bien entendu il la louange

Sa belle morte bien aim (c)e

Depuis qu’elle s’est chang (c)e en ange

Et en vitesse, et en fum (c)e

Jamais personne ne saura

Que leur amour battait de l’aile

La morte est sauv (c)e par le ciel

Le veuf est sauv© par le glas

Het hoofd tussen twee grijze slapen

En twee strakke kaken

Nog steeds (c)l (c)handschoen in zijn shirt

Een beetje slecht gestreken (c)e

Omdat de armen niemand meer hebben

Noch op zolder, noch in de keuken

Om de minnaar en de meid te spelen

Met een zachte en f(c)minienhand

Hij loopt de veertig

Met de eer om er nog niet te zijn

Dat een overlevende van deze straf

Wat kan alleen de dood veroorzaken?

Hij bewandelt zijn hulpeloosheid

Van onterecht vrije echtgenoot

Gedwongen om als straf te dienen

Een dader (c) tuelle verschrikkelijke afwezigheid

Hij vertrekt met zijn wang bijna nat

En bijna geschoren© Met een schijnbaar stevige stap

En dat veronderstelt (c)branl© In het kleine café in het dorp

Of haast je om hem te troosten

Veel leuke gezichten

Met de brede glimlach van (c)vou© Hoe meer hij zijn verhaal d (c)ballen

Meer dames charme(c)es

Klomp bij elkaar, kom en ga zitten

Met de grand d (c)racin© Qui comme g (c)n (c)alogie

Lijkt maar één tak te hebben

Degene die (c)e valt, van zijn ch (c)rie

Van zijn d (c) funte, van zijn engel

Wat is er aantrekkelijker dan een goede weduwnaar?

Voor wie een nieuw leven begint

Wie bij gebrek aan een nieuw hart

Naar het hart gewassen door de stilte

Van degene die slaapt met haar mond dicht

Met geheimen vol van de kist

En een dozijn rode rozen

Dat hij hem in trots gestoken heeft

Voordat u het deksel sluit

Voor het publiek d (c)sol (c)e

Met wie leek te wurgen?

Een sympathie d (c) maat (c) e

Wat is er meer (c)duceren dan een goede vent

Alles d (c) neemt alle vermoedens weg

De ex-(c)luizen die we respecteren

Vooral in rouw, en in een jasje

En het is het hoofd tussen twee planken

En twee kaken goed cement (c) es

Dan de geheel witte kleine dame

Dat we alles hebben zondag (c)e

Voordat je haar in haar hol stopt

En begraaf hem van deze aarde

Waarvan ze de korrel (c) e eerst te danken heeft

Aan zijn irr (c)aanspreekbare (c)luizen

Ja, het is het hoofd onder een steen

En de rug knaagt tot op het bot

Laat haar goede echtgenoot doen

De (c)loge van hun zo rechtvaardige bruiloft

En hun onvoltooide huwelijk

Waarvoor veel dorpelingen

Postuleer vuur naar lijfje

En het mooie gezicht in extase

Natuurlijk prijst hij haar

Zijn mooie dode geliefde

Sinds ze in een engel veranderde

En in snelheid, en in rook (c)e

Niemand zal het ooit weten

Dat hun liefde haperde

De doden worden gered door de hemel

De weduwnaar wordt gered door de dood