Je m'appelle Marguerite - Lynda Lemay

Les minutes s'égrénent, mes heures et mes semaines filent en fumées

Faudrait qu’j’me souvienne, je ne peux plus m’arreter d’oublier

J’ai oublié l’adresse de ma maison, j’ai oublié ma veste à la réflexion

J’ai peur qu’il ne me reste qu’un prénom: Je m’appelle Marguerite

Mais quel est ce village que je traverse?

Je vais marcher plus vite, j’ai peur que le gros nuage échappe une averse

J’ai rencontré 2 ou 3 inconnu: des petits effontrés qui m’ont dit salut

Est-ce que j’les connaissait, je ne sais plus

Je regarde de loin le soleil se coucher, je ne sais plus mon chemin,

je me sens fatiguée

Si je me rappelle bien quand le ciel est tout rosé, c’est qu’il fera beau

demain, j’voudrais en profité

Mais j’ai de l’esprit en absence, j’ai plus d’ami, j’ai plus d’absence

Mes heures s’entretuent, mon coeur a des secrets qui me tenaille,

mon coprs ne sait même plus si quelqu’un a germé dans mes entrailles

J’ai perdu la notion du temps qui passe, je me mire dans une vitrine comme dans

une glace

J’ai pas trop mauvaise mise mais hélas j’ai les cheveux en bataille,

j’ai oublié de soigner ma coiffure

Je n’ai même pas mon chandaille, j’ai qu’une chemise de nuit en pleine nature

Et qui donc est cette femme d’age mur qui se dépêche à descendre d’une voiture.

Qui m’agrippe le bras et murmure:

Ne vois-tu pas de loin le soleil se coucher

Il est tard allez vient, tu es surment fatigué

Elle me dit regarde bien, le ciel est tout rosé, il fera beau demain,

faudra en profiter

Je t' ai retrouver, t’as de la chance mais faudrait pas q’tu recommence

Elle m’a réinventé toute une enfance, là sur la banquette

Elle m’a ramené à la résidence, à ma chambre et enfin de ma fenêtre,

on a regarder de loin le soleil se coucher

On parlait un peu moins, on était fatigué

On a dit regarde bien le ciel est tout rosé, il fera beau demain,

faudra en profiter

Et là je l’ai reconnue, je pense.

Ma bonne et seule amie d’enfance

Les minutes s’en vont, prennent mes souvenirs comme en otage, j’ai le sommeil

d’un poupon mais la nuit noire blanchie mes images

J’me réveille une photo entre les mains: deux petites filles qui court au bord

d’un jardin

Mais qui sont ces enfants?

C’est fou ce que ma mémoire a foutu l’camps

J’entends glisser dans le corridor de molle chaussures et comme une vie sur mon

cerveau mort

Ya la voix de cette femme qui murmure:

On regardera encore le soleil se coucher et si jamais tu t’endors,

si t’es trop fatigué

J’te dirai regarde bien le ciel est tout rosé, il fera beau demain faudra en

profiter

Mais tant qu’tu pars pas dans le silence, j’vais te remémorer ton enfance:

Tu t’appelles Marguerite

J’t’appelle encore la voisine d’en face

Quand on était petite

Tu étais la plus jolie de la classe

De minuten tikken weg, mijn uren en mijn weken gaan in rook op

Ik moet het onthouden, ik kan niet stoppen met vergeten

Ik ben mijn huisadres vergeten, bij nader inzien mijn jas vergeten

Ik ben bang dat ik nog maar één naam over heb: mijn naam is Marguerite

Maar wat is dit voor dorp waar ik doorheen ga?

Ik ga sneller lopen, ik ben bang dat de grote wolk een stortbui zal laten vallen

Ik ontmoette 2 of 3 vreemden: brutale kleintjes die hallo tegen me zeiden

Kende ik ze, ik weet het niet meer

Ik kijk van verre de zon ondergaan, ik weet de weg niet,

ik voel me moe

Als ik me goed herinner wanneer de lucht helemaal roze is, wordt het zonnig

morgen wil ik er graag van profiteren

Maar ik heb geest in afwezigheid, ik heb geen vrienden meer, ik heb geen afwezigheid meer

Mijn uren doden elkaar, mijn hart heeft geheimen die me kwellen,

mijn lichaam weet niet eens of er iemand in mijn binnenste is gekiemd

Ik ben de tijd uit het oog verloren, ik zie mezelf in een raam zoals in

een ijsje

Ik durf niet te wedden, maar helaas heb ik warrig haar,

Ik ben vergeten voor mijn kapsel te zorgen

Ik heb niet eens mijn trui, ik heb alleen een nachtjapon midden in de natuur

En wie is deze vrouw van middelbare leeftijd die zich uit een auto haast?

Wie grijpt mijn arm en fluistert:

Zie je de zon niet van ver onder gaan?

Het is laat, kom op, je bent vast moe

Ze zegt dat ik er goed uitzie, de lucht is helemaal roze, het weer zal morgen goed zijn,

zal profiteren

Ik heb je gevonden, je hebt geluk maar je moet het niet nog een keer doen

Ze vond een hele jeugd voor mij opnieuw uit, daar op de bank

Ze nam me mee terug naar de woning, naar mijn kamer en uiteindelijk naar mijn raam,

we hebben de zon van ver zien ondergaan

We praatten wat minder, we waren moe

We zeiden: kijk goed, de lucht is helemaal roze, morgen wordt het mooi weer,

zal profiteren

En toen herkende ik haar, denk ik.

Mijn goede en enige jeugdvriend

De minuten gaan voorbij, neem mijn herinneringen in gijzeling, ik ben slaperig

van een baby, maar de donkere nacht maakt mijn beelden witter

Ik word wakker met een foto in mijn handen: twee kleine meisjes rennen langs de rand

van een tuin

Maar wie zijn deze kinderen?

Het is gek wat mijn geheugen heeft verpest

Ik hoor glippen door de gang van zachte schoenen en als een leven op mijn

dood brein

Er is de stem van deze vrouw die fluistert:

We zullen de zon nog steeds zien ondergaan en als je ooit in slaap valt,

als je te moe bent

Ik zeg je, kijk goed, de lucht is helemaal roze, het weer wordt morgen mooi, we zullen moeten

profiteren

Maar zolang je niet in stilte weggaat, zal ik je herinneren aan je kindertijd:

Je naam is Margriet

Ik noem je nog steeds de buurman aan de overkant

Toen we klein waren

Je was de mooiste van de klas