Allo c'est moi - Lynda Lemay

Comme un rayon dans un tunnel

Une étincelle dans l’horizon

Y avait ma vie, j’y arrivais

La voix d' ma mère a résonné

Comme un tonnerre de temps mauvais

Maman savait qu' j’allais m'échouer

Un peu comme une étoile de mer

Sous une lueur de lune au fond des yeux

Les yeux d' mon père

À ma façon, j’ai dit «Allo !

C’est moi, j’ai froid, tenez-moi chaud»

Je grelottais, comme ma grand-mère

Qui voulait m' prendre la première

On s’est réjoui de mes sanglots

J'étais en vie j'étais en larmes et puis bravo

Dans de la ouate et du velours

A quatre pattes, j’ai fait mille tours

D’une maison remplie d’amour

Mais sous mes draps, les soirs d’orage

J' voulais voir mon papa, j' poussais des cris

J' manquais d' courage

C' que j’aurais dû faire l’autruche

Et faire confiance à ma peluche

Et savoir que la nuit est douce

Tant qu’on étreint son vieux nounours !

C' que j’aurais dû fermer ma gueule

Puisque la nuit, même en famille, on est tout seul !

Beaucoup plus tard, sous la lueur

D’un grand espoir

J’ai vu ton cœur s’ouvrir à moi

On n’peut plus large

On s’est aimés à toute allure

Comme des fusées mais dans l’azur

On s’est échoués sur un nuage

Un seul orage a tout fichu en l’air

Et c’est en un éclair

Que tout bêtement, on s’est perdus

C' que j’aurais dû fermer ma gueule

Fermer mon cœur avant qu’tu veuilles

En sortir !

Fermer le cercueil

De notre amour avant de le voir mourir

C' que j’aurais donc dû être plus sage

Et m' contenter du p’tit nuage

Tu étais là et tu m’aimais

J' sais pas pourquoi mais j’en doutais

Tu étais là, t'étais mon homme

Un pas parfait, un qui déconne

C' que j’aurais dû faire l’autruche

Et te serrer comme il se doit

Comme une peluche

Pendant des mois, j’ai bien tenté

De faire le deuil de notre histoire

De mettre une croix sur ma mémoire

Mais l' téléphone sonnait plus gras

Que les églises et leurs vieux glas

Quand tu m’appelais et chaque fois

Qu' j' voyais ton nom sur l’afficheur

J' restais là jusqu’au son du répondeur

Qui me répétait

«Allo, c’est moi, allez, réponds !

Je sais qu' t’es là à la maison

J’ai le cœur froid, j’ai le cœur gros

Ne veux-tu pas le tenir chaud ?»

J' restais assise sur mon courage

L’orgueil noué dans l'œsophage

Et j'écoutais

«Allo, c’est moi, allez, réponds !

Si j' t’ai fait mal j' te d’mande pardon»

Tu disais tout ce qu’il fallait

Pour que j' te parle, mais j' l’ai pas fait

J' me repliais sur mes bobos

J'étais en vie, j'étais en larmes et puis bravo

«Allo, c’est moi, j' voudrais que tu m' donnes

Je t’en supplie, une deuxième chance

Allo, c’est moi !

Prends l' téléphone

T’as qu'à dire oui et on r’commence»

Mais l' téléphone, un jour de pluie

Il a changé sa douce sonnerie en silence

Y a des rayons sur tes rideaux

Comme des éclairs de temps trop chaud

J' crois que c’est ta télévision, cette lueur

Dans la fenêtre de ta demeure

Où t’es peut-être en pyjama

Devant un film d’action

Ça fait tant d' lunes que j' me retiens

Peut-être bien par orgueil ou par rancune

Ou par chagrin

Voilà que je sonne et l' carillon

Gronde et résonne comme un tonnerre

Moi, je suis là sur ton balcon

En train d' vibrer comme une grand-mère

Je crie «Allo !

Est-ce que t’es là?

J’ai tellement froid, j’ai le cœur gros

Me revoilà»

Je reste là, comme une idiote

J’entends des pas derrière la porte

J' recule un brin, j' vois ta fenêtre qui s'éteint

Et je sanglote

Oui, le message est assez clair

Il est trop tard et j’ai l’espoir comme un désert

Au fond ne devrait-on pas tous

Par temps d’orage, faire l’autruche?

Maintenant, la nuit me fout la frousse

Et j’ai jeté toutes mes peluches

J' prends mon portable, je signale

J’entends «Viens-t'en ma p’tite étoile»

Et, l' cœur en sable, je dis «J'arrive»

Je sais pas trop comment ça s' fait

Qu’encore une fois maman savait

Qu' j’allais m'échouer sur sa vieille rive

Alors, bien entendu, je viens

Alors, bien entendu, j’accours

Bientôt, je frappe de mon p’tit poing

La belle maison remplie d’amour

Et je marmonne «Allo, c’est moi»

J’ai comme des caillots dans la voix

C’est d’jà ouvert

Maman m' prépare un repas chaud

Et j' vois papa dans son fauteuil

Y m' regarde sans me dire un mot

Une lueur de lune au fond de l'œil

Du vestibule où j'étudie

Ce gros silence qu’ils ont construit

Et j' les envie !

Y sont pas de ceux qui s’en veulent

Y vont se rendre au bout d' leur vie

En sachant bien fermer leurs gueules

Se t’nir la main, les jours de pluie

Et y font ça pour être tranquilles

Pour être ensemble, pour leur fille

Même si la nuit, même en famille

On est tout seul !

Als een balk in een tunnel

Een vonk aan de horizon

Daar was mijn leven, ik kwam er aan

De stem van mijn moeder klonk

Als een donderslag bij slecht weer

Mama wist dat ik zou falen

een beetje zoals een zeester

Onder een maanlicht diep in de ogen

Mijn Vaders Ogen

Op mijn eigen manier zei ik "Hallo!

Ik ben het, ik heb het koud, houd me warm"

Ik rilde, net als mijn oma

Wie wilde mij eerst nemen

Ze verheugden zich in mijn snikken

Ik leefde nog, ik was in tranen en toen goed gedaan

In watten en fluweel

Op handen en voeten heb ik duizend ronden gereden

Van een huis vol liefde

Maar onder mijn lakens, op stormachtige avonden

Ik wilde mijn vader zien, ik schreeuwde

Ik miste moed

Wat ik had moeten doen de struisvogel

En vertrouw op mijn pluche

En weet dat de nacht zoet is

Zolang je je oude teddybeer maar knuffelt!

Wat had ik mijn mond moeten houden

Omdat we 's nachts, zelfs als gezin, helemaal alleen zijn!

Veel later, onder de gloed

Met grote hoop

Ik zag je hart voor mij openstaan

Kan niet breder zijn

We werden verliefd

Als raketten, maar in het blauw

We strandden op een wolk

Een storm blies alles op

En het is in een flits

Dat we simpelweg verdwaald zijn

Wat had ik mijn mond moeten houden

Sluit mijn hart voordat je wilt

Ga weg !

Sluit de kist

Van onze liefde voordat we het zien sterven

Ik had wijzer moeten zijn

En genoegen nemen met de kleine wolk

Je was daar en je hield van me

Ik weet niet waarom, maar ik betwijfelde het

Je was daar, je was mijn man

Eén stap perfect, één grapje

Wat ik had moeten doen de struisvogel

En hou je stevig vast

Als een pluche

Maandenlang heb ik geprobeerd

Om onze geschiedenis te rouwen

Om een ​​kruis op mijn geheugen te zetten

Maar de telefoon rinkelde dikker

Dat de kerken en hun oude doodsklokken

Toen je me belde en elke keer

Dat ik je naam op het display zag

Ik bleef daar tot het antwoordapparaat klonk

wie herhaalde het tegen mij?

"Hallo, ik ben het, kom op, antwoord!

Ik weet dat je er thuis bent

Ik heb een koud hart, ik heb een zwaar hart

Wil je hem niet warm houden?"

Ik bleef op mijn moed zitten

Trots vastgebonden in de slokdarm

En ik luisterde

"Hallo, ik ben het, kom op, antwoord!

Als ik je pijn heb gedaan, vergeef ik je"

Je zei de juiste dingen

Voor mij om met je te praten, maar dat deed ik niet

Ik viel terug op mijn zweren

Ik leefde, ik was in tranen en toen goed gedaan

"Hallo, ik ben het, ik zou graag willen dat je me geeft

Ik smeek je, een tweede kans

Hallo, ik ben het!

neem de telefoon

Zeg gewoon ja en we beginnen opnieuw"

Maar de telefoon, op een regenachtige dag

Hij veranderde zijn zoete gerinkel in stilte

Er zijn stralen op je gordijnen

Als flitsen van te warm weer

Ik denk dat het jouw televisie is, deze gloed

In het raam van je huis

Waar je misschien in je pyjama bent

Voor een actiefilm

Ik heb me zoveel manen ingehouden

Misschien uit trots of wrok

Of uit verdriet

Hier bel ik en de bel

Rumbles en weerklinkt als de donder

Ik, ik ben hier op je balkon

Trillen als een oma

Ik roep "Hallo!

ben je daar?

Ik heb het zo koud, mijn hart is zwaar

Ik ben terug"

Ik sta daar als een dwaas

Ik hoor voetstappen achter de deur

Ik doe een stap achteruit, ik zie je raam uitgaan

En ik snik

Ja, de boodschap is heel duidelijk

Het is te laat en ik heb hoop als een woestijn

Diep van binnen moeten we niet allemaal

Bij stormachtig weer, doen de struisvogels?

Nu maakt de nacht me bang

En ik heb al mijn knuffels weggegooid

Ik neem mijn mobiel, ik sein

Ik hoor "Kom op, mijn kleine ster"

En met mijn hart in het zand zeg ik 'ik kom eraan'

Ik weet niet zo goed hoe het moet

Dat wist mama weer

Dat ik aan de grond zou lopen op zijn oude kust

Dus natuurlijk kom ik

Dus ik ren natuurlijk

Binnenkort sla ik met mijn kleine vuist

Het prachtige huis vol liefde

En ik mompel "Hallo, ik ben het"

Ik heb stolsels in mijn stem

Het is al open

Mama kookt een warme maaltijd voor me

En ik zie papa in zijn stoel

Hij kijkt me aan zonder een woord te zeggen

Een maanlicht achter in het oog

Vanuit de vestibule waar ik studeer

Deze grote stilte bouwden ze

En ik ben jaloers op ze!

Er zijn niet mensen die zichzelf de schuld geven

Ze zullen het einde van hun leven halen

Weten hoe ze hun mond moeten houden

Hand in hand, op regenachtige dagen

En doe het om stil te zijn

Om samen te zijn, voor hun dochter

Zelfs 's nachts, zelfs met familie

We zijn helemaal alleen!