Où Les Anges Brûlent - Lino

Les putains de jours passent et se ressemblent

Les tours cachent l’horizon, les spliffs tournent, rassemblent

On fait ses classes dans les cours de prisons

Les soces, la famille, disons que les grosses liasses stimulent

Enterre les amis, souvent on y passe mais la vie continue

Un putain de vice peut en cacher un autre

Il dissimule sa haine, la reum elle, la rue lui a déjà pris un fils

Le daron lui parle comme il cogne mais à force on s’habitue

Sent plus les coups, le cœur béton comme un bout de bitume

Il tue le temps… à moins que ce soit le contraire

Avec ses confrères, dans le crime, il tombe dans tous les pièges que la rue tend

Gratte deux trois rimes de quartiers, sur les shmits et l'État

Enragé, une moitié du temps, et l’autre pété au shit

Il a des rêves, pourtant, des envies d’exil

Guette la carte du monde, relit les lettres de son frangin au placard

Ça dit le vrai luxe c’est être libre, l’homme est pas fait pour la cage

Personne n’est parfait, comme leur dernier braquage

Alors il gamberge, en nage, allongé sur son lit superposé

Pense à changer de berge, les yeux explosés, il pense…

Il se lève, prends son *** sous le lit, enroulé dans une veste

Sourit à sa mère, lui fait un geste de la main

Claque la porte, rejoint le reste de l'équipe

Les potes, ça s’engraine, les voix portent, putain venez on sait où cette pute

traine

La daronne, guette par la fenêtre, regarde son fils partir

Cette nuit, c’est la dernière fois qu’elle entendra parler de lui

Où vont les anges?

Où vont les anges?

Où vont les anges?

Où vont les anges?

Elle a l'âge des premières fois, l'âge où on teste la vie

L'âge où on aime autant qu’on se déteste

L'âge où le seul avis qu’on ait, c’est celui des autres

Tous dans le même navire, elle était cool avant que sa reum perde les eaux

Tout s'écroule quand ses parents divorcent, les coups

Les rapports de force, plus personne à l'écoute car plus de réseau

Adolescence meurtrie, cicatrice ambulante

Le cœur blessé, prend le premier petit con venu pour une ambulance

Une vie stressée, sans but, sans tarder

Elle donne son petit corps à qui sait la regarder, et encore

C’est une grande pute la vie, elle assemble ses putains d’souvenirs

Elle se rappelle des nombreuses visites nocturnes

De papa dans sa chambre

Et elle fugue, fait le mur, enrage, déjà mure avant l'âge

Attend sa mue après l’orage, ça ne peut qu'être mieux

Elle tombe accro d’un raclo plein de promesses

Tout est OK, jusqu’au jour où elle lui annonce qu’elle est cloquée

Le jour de ses 18 piges, tout est noir ce soir de décembre

On l’a retrouvée dans sa baignoire, baignant dans son sang

Où vont les anges?

Où vont les anges?

Où vont les anges?

Où vont les anges?

Il a le poing tranché, des gouttes de sang viennent tacher le sol

Encore une gorgée d’alcool, encore un cachet

Chargé, il guette son visage déformé dans la glace brisée

C'était le fils sage, désormais ses putains de démons le suivent à la trace

D’un monde aseptisé, pousser à réussir très tôt

À viser le top, à vivre les rêves de ses parents, leur véto, oui il en crève

Gosse transparent, éternel premier de la classe

Tout part en couille et se casse, personne n’a rien vu venir

Il se fracasse la tête contre les murs

Passe la plupart du temps seul devant sa glace

Genre, c’est à moi que tu parles?

Génération X, héritier de la violence des aînés

Une étincelle sur une traînée de poudre qui voulait juste être aimée

Des années, à kiffer sur une fouf qui s’en branle, l'étouffe

Il s’en prend à Dieu, prie le Diable, s’imaginant à deux dans le gouffre

Il a des pulsions meurtrières et veut sortir des ténèbres

Le souffre douleur d’hier, deviendra célèbre

Tristement, le poing tranché, des gouttes de sang sur le sol

Encore une gorgée d’alcool, encore un cachet

Les armes chargées de son daron, entassées dans un sac de sport

Il se dirige vers son lycée pour inverser le score

Il arrive, pointe une première cible, et là ça tourne au drame

Et la suite, elle fera la une des journaux…

Bruit d’armes à feu

Pour les gosses d’ici, de là-bas, du bled, ou d’ailleurs

Quartiers difficiles ou pas, j’plaide

Qui est coupable quand ça tourne au drame, que le coup part

Y’a même des SOS, dans les cocktails molotov

La réalité prend le dessus, les anges brulent, tu pars et qui s’en souvient?

Écoutes-les hurler même pour rien, parce qu’on nait pas criminels, on le devient

De verdomde dagen gaan voorbij en lijken op elkaar

De torens verbergen de horizon, de spliffs draaien, verzamelen zich

We leren op de binnenplaatsen van de gevangenis

Soces, familie, zeg maar de grote bundels stimuleren

Begraaf vrienden, we gaan er vaak heen maar het leven gaat door

De ene verdomde ondeugd kan de andere verbergen

Hij verbergt zijn haat, de reum haar, de straat heeft al een zoon van hem genomen

De daron spreekt tegen hem terwijl hij klopt, maar we wennen eraan

Voelt de klappen meer, het hart beton als een stuk bitumen

Het doodt de tijd...tenzij het het tegenovergestelde is

Met zijn collega's, in crime, trapt hij in alle vallen die de straat zet

Kras twee driekwart rijmpjes, op shmits en state

Gek, de helft van de tijd, de helft van de tijd in paniek

Hij heeft echter dromen, verlangens naar ballingschap

Kijken naar de wereldkaart, de brieven van zijn broer in de kast herlezen

Er staat dat de echte luxe is om vrij te zijn, de man is niet gemaakt voor de kooi

Niemand is perfect, zoals hun laatste overval

Dus hij is aan het stoeien, zweten, liggend op zijn stapelbed

Denkt aan het wisselen van kust, ogen uitgeblazen, hij denkt...

Hij staat op, neemt zijn *** onder het bed, gewikkeld in een jas

Glimlacht naar zijn moeder, zwaait naar haar

Sla de deur dicht, sluit je aan bij de rest van het team

De homies, het staat in de weg, de stemmen dragen, verdomme, kom op, we weten waar deze teef is

gesleept

De daronne, die door het raam kijkt, kijkt toe hoe haar zoon weggaat

Vanavond is het laatste wat ze van hem zal horen

Waar gaan de engelen heen?

Waar gaan de engelen heen?

Waar gaan de engelen heen?

Waar gaan de engelen heen?

Ze is de leeftijd van de eerste keer, de leeftijd van het testen van het leven

De leeftijd waarop we net zoveel van elkaar houden als dat we elkaar haten

De leeftijd waarop de enige mening die we hebben die van anderen is

Allemaal in hetzelfde schip, ze was cool voordat haar reum het water brak

Alles valt uit elkaar als zijn ouders scheiden, de afranselingen

De machtsverhoudingen, niemand luistert omdat er geen netwerk meer is

Gekneusde adolescentie, lopend litteken

Hart pijn, neem de eerste kleine eikel voor een ambulance

Een gestrest leven, doelloos, onverwijld

Ze geeft haar lichaampje aan iedereen die weet hoe ze naar haar moet kijken, en nog een keer

Het is een groot hoerenleven, ze verzamelt haar verdomde herinneringen

Ze herinnert zich de vele nachtelijke bezoekjes

Van papa in zijn kamer

En ze rent weg, verstopt zich, woedt, is al volwassen voor haar tijd

Wachten op haar rui na de storm, het kan alleen maar beter

Ze valt verslaafd aan een raclo vol belofte

Alles is in orde, tot de dag dat ze hem vertelt dat ze opgelicht is

Op de dag van zijn 18 jaar is alles zwart deze decemberavond

Vond haar in haar badkuip, badend in haar bloed

Waar gaan de engelen heen?

Waar gaan de engelen heen?

Waar gaan de engelen heen?

Waar gaan de engelen heen?

Zijn vuist is afgehakt, bloeddruppels smeren de grond

Nog een slokje sterke drank, nog een pil

Geladen kijkt hij naar zijn verwrongen gezicht in het gebroken glas

Hij was de wijze zoon, nu volgen zijn verdomde demonen hem

Duw vanuit een gezuiverde wereld heel vroeg om te slagen

Om naar de top te streven, om de dromen van zijn ouders, hun dierenarts, te leven, ja hij gaat dood

Transparante jongen, eeuwige top van de klas

Alles gaat naar de kloten en breekt, niemand zag het aankomen

Hij slaat zijn hoofd tegen de muren

Brengt het grootste deel van de tijd alleen door voor zijn ijsje

Zoals, heb je het tegen mij?

Generatie X, erfgenaam van ouderenmishandeling

Een vonk op een wildvuur dat gewoon geliefd wilde worden

Jaren, om te kifferen op een fouf die zich aftrekt, haar verstikt

Hij geeft God de schuld, bidt tot de duivel en stelt zich voor dat hij samen in de afgrond zit

Hij heeft moordzuchtige driften en wil uit de duisternis

De pijnlijder van gisteren, wordt beroemd

Helaas, afgehakte vuist, druppels bloed op de grond

Nog een slokje sterke drank, nog een pil

Wapens geladen met zijn daron, gepropt in een sporttas

Hij gaat naar zijn middelbare school om de score terug te draaien

Hij arriveert, wijst een eerste doelwit aan en dan verandert het in drama

En daarna zal het de krantenkoppen halen...

Geluid van geweren

Voor de kinderen van hier, daar, de bloedde of elders

Moeilijke buurten of niet, ik pleit

Wie is er schuldig als het een tragedie wordt, als het schot gaat?

Er zijn zelfs SOS, in molotovcocktails

De realiteit neemt het over, engelen branden, jij vertrekt en wie herinnert zich dat nog?

Hoor ze zelfs voor niets schreeuwen, want we zijn geen geboren criminelen, we worden één