Au jardin des ombres - Lino

J’me réveille quand la lumière comate

J'étais comme mort à l’aube, à danser sur l’même air comme un automate

On passe d’un jour à l’autre, avec nos sourires jaune-pisse

On jette nos rêves à l’eau cherchant la bonne piste

Allô, ici l’zoo, l’Enfer où pour pleurer les hommes s’isolent

S’enferment, on est des gosses apeurés devant la mort sans camisole

J’plaide la folie, j’me sens comme un explosif sans l’amorce

Faut lire, entre les lignes, faut la mordre, la vie, pas l’effleurer

Loin d’la norme, on a grandi en s’croyant éternels

On n’a plus la morve, au nez, la rue est moins maternelle qu’avant

Les gars morflent, les soldats tombent, personne n'échappe à la règle

À la morgue, j’attends la prochaine étape

À l’arrêt, nos cœurs redémarrent quand un nom manque à l’appel

Et ça laisse des marques, on était potos avant l’rap, les labels

Tous ghettos, superstars auto-proclamées

La gueule dans l'étau, taulards auto-programmés

Même levés tôt, le monde appartient pas aux mecs comme nous

Un jour, la mort met l’véto, la nuit apporte rarement d’bonnes news

C’est triste le son chiale, le piano m’oppresse, mec, le blues a son charme

T’es parti à l'âge du Christ, ou presque

Le sort s’acharne et j’me presse d’exister, rien d’plus logique

Avant qu’le destin casse les branches d’mon arbre généalogique

On dit qu’c’est les meilleurs qui partent, et ceux qui restent souffrent

On s’aime mais, surtout, on l’dit pas, les cœurs restent sourds

Au jardin des ombres, où j’ai perdu ta trace

J’ai dû m’faire une raison, vivre avant d’céder ma place

Au jardin des ombres, des ombres, des ombres

Passe la bouteille que j’lâche une gorgée, sur l’bitume, le ciel crache

Au jardin des ombres, où j’ai perdu ta trace

J’ai dû m’faire une raison, vivre avant d’céder ma place

Au jardin des ombres, des ombres, des ombres

Passe la bouteille que j’lâche une gorgée, sur l’bitume, le ciel crache

Le temps qu’on brûle reviendra pas comme celui qu’on perd dans ces guerres

muettes

On sert d’appât, c’est partout la même merde de la ZAC à La Muette

J’donne une gorgée au béton à ta mémoire

J’me suis forgé au gris des tombes, parfois, mon âme est noire

Sur tous les tons, j’suis dans la baignoire et j’parle à c’mec dans la glace

À s’mettre sous les chicots, y’a rien, la vie est fade, la garce

J’gratte c’qui m’torture au micro, j’ai dû laisser ma trace

Y’a pas d’place pour l’imposture, cinquante mille CD la passe

Pour tout c’qu’on n’a pas fait ici, tout c’qu’on n’a pas dit

Parfait: j’suis loin d’l'être;

au paradis, garde-moi une place, pour mes maux

J’ai plein d’lettres, frère, c’est dead, y’a plus d’couleurs dans la palette

Mec, mes mots glacent le sang

Piano branché, direct live, on s’passe de sample

Sur un billet mauve, j'écris c’message pour qu’il nous survive

Avant d'être vieux et morts, faudra qu’on vive

Faudra qu’on vire à droite, loin du pire

La vie a meilleur goût quand on vibre

On est des convives ici, écoute rien qu’des convicts

Dès qu’on vise le top, le sol nous rattrape

Je règle le solde, le sort ouvre la trappe, et c’est ton cercueil qu’on visse

Le même con d’vice, combien d’serpents à mon enterrement?

Combien attendent qu’on glisse?

Moi, j’suis réel entièrement

Le fils devient père, et j’comprends l’mien un peu plus

Y’a pas d’daron parfait, qui peut l’plus peut l’moins

J’ai des souvenirs agrafés dans l’crâne, à demain

J’peux plus rien sans métronome, j’garde le tempo

Encaisser la défaite, c’est être un homme, ça s’impose

Repose en paix padre, on veille sur la daronne

Pendant qu’les vautours gardent un œil sur moi comme sur la charogne

J’ai des souvenirs dans un coin d’la tête, coffrée, ma chambre forte

On s’reverra peut-être, un jour, si j’passe la porte

Au jardin des ombres, où j’ai perdu ta trace

J’ai dû m’faire une raison, vivre avant d’céder ma place

Au jardin des ombres, des ombres, des ombres

Passe la bouteille que j’lâche une gorgée, sur l’bitume, le ciel crache

Au jardin des ombres, où j’ai perdu ta trace

J’ai dû m’faire une raison, vivre avant d’céder ma place

Au jardin des ombres, des ombres, des ombres

Passe la bouteille que j’lâche une gorgée, sur l’bitume, le ciel crache

Ik word wakker als het licht komt

Ik was als dood bij het ochtendgloren, dansend op hetzelfde deuntje als een automaat

We gaan van de ene dag naar de andere, met onze pisgele glimlach

We gooien onze dromen weg op zoek naar het juiste spoor

Hallo, dit is de dierentuin, de hel waar mannen zich afzonderen om te huilen

Sluit zichzelf op, wij zijn kinderen die bang zijn voor de dood zonder dwangbuis

Ik pleit voor waanzin, ik voel me als een explosief zonder de primer

Je moet tussen de regels door lezen, je moet erin bijten, leven, niet aanraken

Ver van de norm, we zijn opgegroeid met het geloof dat we eeuwig zijn

We hebben geen snot meer, op de neus, de straat is minder moederlijk dan voorheen

De jongens sterven, de soldaten vallen, niemand ontsnapt aan de regel

In het mortuarium wachten op de volgende stap

Bij stilstand herstart ons hart als een naam ontbreekt

En het laat sporen na, we waren vrienden voor rap, labels

Alle getto's, zelfverklaarde supersterren

Gezicht in de bankschroef, zelfgeprogrammeerde cipiers

Zelfs vroeg op, de wereld is niet van niggas zoals wij

Op een dag heeft de dood het veto, de nacht brengt zelden goed nieuws

Het is triest dat het geluid huilt, de piano onderdrukt me, man, de blues heeft zijn charme

Je bent vertrokken op de leeftijd van Christus, of bijna

Het lot is meedogenloos en ik haast me om te bestaan, niets logischer

Voordat het lot de takken van mijn stamboom breekt

Ze zeggen dat het de beste zijn die vertrekken, en degenen die blijven lijden

We houden van elkaar maar bovenal zeggen we het niet, harten blijven doof

In de tuin van schaduwen, waar ik je uit het oog verloor

Ik moest een beslissing nemen, leven voordat ik mijn plaats opgaf

In de tuin van schaduwen, schaduwen, schaduwen

Geef de fles door waarvan ik een slokje laat vallen, op het asfalt, de lucht spuugt

In de tuin van schaduwen, waar ik je uit het oog verloor

Ik moest een beslissing nemen, leven voordat ik mijn plaats opgaf

In de tuin van schaduwen, schaduwen, schaduwen

Geef de fles door waarvan ik een slokje laat vallen, op het asfalt, de lucht spuugt

De tijd die we verbranden komt niet terug zoals de tijd die we verspillen in deze oorlogen

dom

Wij dienen als lokaas, het is overal dezelfde shit van de ZAC tot La Muette

Ik geef een slokje van het beton in je geheugen

Ik smeedde mezelf in het grijs van de graven, soms is mijn ziel zwart

In alle tinten, ik ben in de badkuip en ik praat met deze man in de spiegel

Om jezelf onder de haken en ogen te zetten, er is niets, het leven is saai, de teef

Ik krab wat me kwelt aan de microfoon, ik moest mijn sporen achterlaten

Er is geen ruimte voor schijnvertoning, vijftigduizend cd's per pas

Voor alles wat we hier niet hebben gedaan, alles wat we niet hebben gezegd

Perfect: ik ben er verre van;

in de hemel, bewaar me een plaats, voor mijn problemen

Ik heb veel brieven, broer, het is dood, er zijn geen kleuren meer in het palet

Man, mijn woorden doen mijn bloed koud worden

Piano aangesloten, live live, we hebben geen samples nodig

Op een paars kaartje schrijf ik dit bericht zodat het ons overleeft

Voordat we oud en dood zijn, zullen we moeten leven

We zullen rechtsaf moeten slaan, verre van het ergste

Het leven smaakt beter als je trilt

Wij zijn hier te gast, luister naar niets anders dan veroordeelden

Zodra we naar de top mikken, haalt de grond ons in

Ik regel de balans, de betovering opent het valluik, en het is jouw kist die we vastschroeven

Dezelfde stomme ondeugd, hoeveel slangen op mijn begrafenis?

Hoeveel wachten er op ons om uit te glippen?

Ik, ik ben helemaal echt

De zoon wordt vader, en ik begrijp de mijne een beetje meer

Er is geen perfecte Daron, wie meer kan, kan minder doen

Ik heb herinneringen in de schedel geniet, tot morgen

Ik kan niets zonder metronoom, ik hou het tempo aan

Een nederlaag nemen is een man zijn, het is noodzakelijk

Rust zacht pater, we waken over de daronne

Terwijl de gieren me in de gaten houden als aas

Ik heb herinneringen in mijn achterhoofd, veilig, mijn kluis

Misschien zien we elkaar ooit nog eens, als ik langs de deur ga

In de tuin van schaduwen, waar ik je uit het oog verloor

Ik moest een beslissing nemen, leven voordat ik mijn plaats opgaf

In de tuin van schaduwen, schaduwen, schaduwen

Geef de fles door waarvan ik een slokje laat vallen, op het asfalt, de lucht spuugt

In de tuin van schaduwen, waar ik je uit het oog verloor

Ik moest een beslissing nemen, leven voordat ik mijn plaats opgaf

In de tuin van schaduwen, schaduwen, schaduwen

Geef de fles door waarvan ik een slokje laat vallen, op het asfalt, de lucht spuugt