Om tiden vill ifatt - Lars Winnerbäck

Lika mystisk och gåtfull som en kyrka längs vägen

Upplyst mellan träden, ödsligt belägen

Om hösten om våren, i en tyst blå natt

Som en fackla, som ett ljus kom du fram till mig där jag satt

Som ett åtråvärt hopp i en tung tristess

Jag hade nästan gett opp, det var så grått tills dess

Men du sa att du hörde mig på radion idag

Du var den enda som kom fram, det var det enda du sa men

Allt jag ser, allt jag hör

Din röst, din blick, ditt skratt

Du har ögon som berusar en natt

Så jag väntar, ja jag väntar

Om tiden vill ifatt

Det gick så sakta, tog sån tid, varenda vecka var ett år

Vi ringde ibland för att fråga hur vi mår

Tills jag sa «Väntar du på nån eller vill du bli min?»

Du sa «Vad svarar man på sånt?», jag sa «Man svarar nog ingenting»

Men lägg armarna runt mig och slit ut vad jag har

Och gräv i det dunkla med sök inga svar

För jag lovar ingenting, det är det enda jag kan hålla

Men jag känner nånting, jag är så gott som förtrollad av

Allt jag ser…

Du sa «Vänta lite grann, behåll poserna på

Vart ska vi komma nånstans?

Vart ska vi gå, vart ska vi gå?»

Jag sa «Det finns inga mål, men det finns sätt att ta sig dit

Vill inte komma nånstans, vill bara ta mig lite längre än hit»

Det var natt, det var natt, det var äntligen natt

Våren var på väg, jag var rusig och matt

Vi var på gång, vi var VIP, det var nån efterfest för Kent

Och allt var lite eftertraktat, allt var lite känt och

Allt jag ser…

Mellan Tumba och Järna finns en kyrka vid sjön

Vi tar oss dit i oktober, strax före snön

Den här vinden är så kraftig, hela världen är på spänn

Den mörka natten är så mörk, jag måste se henne igen

Zo mysterieus en raadselachtig als een kerk langs de weg

Verlicht tussen de bomen, desolaat

In de herfst in de lente, in een stille blauwe nacht

Als een fakkel, als een kaars, kwam je naar me toe waar ik zat

Als een felbegeerde hoop in een zware verveling

Ik had het bijna opgegeven, het was tot dan toe zo grijs

Maar je zei dat je me vandaag op de radio hoorde

Jij was de enige die naar voren kwam, dat was alles wat je zei maar

Alles wat ik zie, alles wat ik hoor

Je stem, je blik, je lach

Je hebt ogen die op een avond dronken worden

Dus ik wacht, ja ik wacht

Als de tijd het zal leren

Het ging zo langzaam, het kostte zoveel tijd, elke week was een jaar

We belden soms om te vragen hoe het met ons ging

Tot ik zei: "Wacht je op iemand of wil je de mijne zijn?"

Je zei "Wat antwoord je daarop?", ik zei "Je antwoordt waarschijnlijk niets"

Maar sla je armen om me heen en verslijt wat ik heb

En graaf in het donker met zoeken zonder antwoorden

Omdat ik niets beloof, dat is het enige wat ik kan houden

Maar ik voel iets, ik word er bijna door betoverd

Alles wat ik zie...

Je zei: "Wacht even, houd de tassen aan"

Waar gaan we ergens komen?

Waar moeten we heen, waar moeten we heen?"

Ik zei: "Er zijn geen doelen, maar er zijn manieren om er te komen

Wil je nergens heen, wil je me gewoon wat verder brengen dan hier »

Het was nacht, het was nacht, het was eindelijk nacht

De lente kwam eraan, ik was dronken en saai

We waren onderweg, we waren VIP, het was een afterparty voor Kent

En alles was een beetje begeerd, alles was een beetje beroemd en

Alles wat ik zie...

Tussen Tumba en Järna staat een kerk aan het meer

We gaan er in oktober heen, net voor de sneeuw

Deze wind is zo sterk, de hele wereld is gespannen

De donkere nacht is zo donker, ik moet haar weer zien