Jag fattar ingenting - Lars Winnerbäck

inte en dag yngre

skriver jag en sång

jag har ältat alla ord

här över muggar och glas

vi kom varandra närmre

du och jag i vår

och jag är tacksam för

att du orkade lyssna

en sommar igen

kanske nån vecka på landet

kanske nån helg

i nån storstad söderut

du och din tjej

jag och min son ibland

planerna är skönt

om dom kan flyta lite nu

fan, det värker

det ilar då och då

det känns ibland som om alla har

förstått utom jag

att världen står och pekar

stackars han som tror

att livet är en dröm

han borde ta ett jobb

jag drack en kaffe hos Louise

på hennes uteplats igår

hembakt och en son

som lärt sig cykla just

hon berättade sin historia

och om styrkan hon fått

hur värdena ändras

när sjukdomar kommer

jag ville skjuta mig själv

redan på tunnelbanan hem

för hur svag jag har varit

och hur fel jag haft

två öl senare

var Skånegatan

ändå lite lockande

och framtidens ljus

jag fattar ingenting…

ännu inte äldre

tar jag flyget härifrån

och tänker att jag blivit lite

starkare

tänker att jag bara måste

se mig om

och leva lite mer

du vet hur jag är

men sen i mörkret på hotellet

i lappsjukans klimax

klickar jag fram bilder

som jag har i telefon

hon och jag i taxi

på väg från Gorkijparken

på ett sista försök

i Moskva

nu minns jag det som varmt

det där som frös i TV-soffan

dagarna vi inte orkade

prata med varann

jag tvivlar än en gång

och strör ut frågorna på bordet

nån säger nånting

nån annan nåt annat

jag kunde säga att jag önskar

hon förstod

men det är ju inte det

jag vill nog bara ändra sanningen

nu går solen upp

och jag står på en balkong

i ett land jag aldrig känt

och tittar österut

ett land jag aldrig känt

med nya smaker att förnimma

steg som måste tas

och mina hyllor för mig själv

stolt som en bödel

som bara gör sitt jobb

väntar jag på frälsning

och förståelse

jag fattar ingenting…

jag fattar ingenting

och jag ser bara tecken

bilder säger stanna

bilder säger gå

vi pratar inte mera

eller gifter oss till hösten

saker förändras

när tiden går

har jag väntat mig för mycket

blåste jag iväg

jag ser tillbaka på

en radda av affischer

jag tror jag drömde om ett liv

bara utan korridorer

utan korridorer

skulle jag bli lycklig

du kände mig när

åren var terminer

när sommaren var helig

och nätterna var allt

du har vart densamma

som en klippa genom tiden

med en hand som

verkat räcka åt oss alla

minns du när vi satt

utanför Strandbaden i Falkenberg

och lyssnade på när

havet blåste in

det var långt innan henne

det var långt före allt

men jag kan inte komma på

att jag saknade nåt då

jag ser regnet komma närmre

över floden

TV: n dövar tystnaden

i mörkret

tid tid

inte en dag yngre

skriver jag en sång

jag fattar ingenting…

geen dag jonger

ik schrijf een liedje

Ik heb alle woorden gekneed

hier over mokken en glazen

we kwamen dichter bij elkaar

jij en ik dit voorjaar

en ik ben dankbaar voor

dat je de kracht had om te luisteren

weer een zomer

misschien een week in het land

misschien een weekend

in een grote stad in het zuiden

jij en je meisje

ik en mijn zoon soms

de plannen zijn leuk

als ze nu een beetje kunnen zweven

verdomme, het doet pijn

het doet af en toe pijn

het voelt soms alsof iedereen dat heeft

begrepen behalve ik

dat de wereld staat en wijst

arme hij die gelooft

dat het leven een droom is

hij zou een baan moeten nemen

Ik heb koffie gedronken bij Louise's

gisteren op haar terras

zelfgebakken en een zoon

die net heeft leren fietsen

ze vertelde haar verhaal

en over de kracht die ze kreeg

hoe de waarden veranderen

wanneer ziekten komen

Ik wilde mezelf neerschieten

al in de metro naar huis

voor hoe zwak ik ben geweest

en hoe fout ik was

twee biertjes later

was Skånegatan

toch een beetje aanlokkelijk

en het licht van de toekomst

Ik begrijp niets…

nog niet ouder

Ik neem de vlucht vanaf hier

en denkend dat ik een beetje ben geworden

sterker

denken dat ik gewoon moet

Kijk me aan

en leef een beetje meer

je weet hoe ik ben

maar dan in het donker van het hotel

op het hoogtepunt van de Lapse ziekte

ik klik op foto's

die ik aan de telefoon heb

zij en ik in een taxi

onderweg van Gorky Park

op een laatste poging

in Moskou

nu herinner ik het me als heet

dat wat bevroor op de tv-bank

de dagen die we niet konden verdragen

met elkaar praten

Ik betwijfel het weer

en verspreid de vragen op tafel

iemand zegt iets

iemand anders iets anders

Ik zou kunnen zeggen dat ik wens

zij begreep

maar het is niet

Ik wil waarschijnlijk gewoon de waarheid veranderen

nu komt de zon op

en ik sta op een balkon

in een land dat ik nooit heb gekend

en kijkend naar het oosten

een land dat ik nooit heb gekend

met nieuwe smaken om te voelen

stappen die genomen moeten worden

en mijn planken voor mezelf

trots als een beul

wie doet gewoon zijn werk

Ik wacht op verlossing

en begrijpen

Ik begrijp niets…

ik begrijp niets

en ik zie alleen maar tekenen

foto's zeggen blijf

foto's zeg gaan

we praten niet meer

of trouw met ons in de herfst

dingen veranderen

na verloop van tijd

Ik heb te veel verwacht

ik blies weg

ik kijk terug

veel posters

Ik denk dat ik droomde van een leven

gewoon zonder gangen

zonder gangen

ik zou blij zijn

je kende me wanneer

de jaren waren toekomst

toen de zomer heilig was

en de nachten waren alles

je bent hetzelfde geweest

als een rots door de tijd

met een hand die

leek genoeg voor ons allemaal

weet je nog toen we zaten?

buiten Strandbaden in Falkenberg

en luisterde naar wanneer?

de zee blies naar binnen

het was lang voor haar

het was lang voordat er iets was

maar ik kan niet bedenken

dat ik toen iets miste

Ik zie de regen dichterbij komen

over de rivier

De tv dempt de stilte

in het donker

tijd tijd

geen dag jonger

ik schrijf een liedje

Ik begrijp niets…