YOU ASCENDANT - La Dispute, Peter Broderick

I had visions of you wandering alone

Daylight burst against

Printed flowers on your dress

And the sun in your hair

Silver white

I watched you walk

Purposefully along the shoulder of the highway

Indifferent to traffic and it to you

As if neither existed

Alone there like all of us

And the summer colors shone

Bright open fields of goldenrod

The sky soft stone

Sapphire and selenite

Agate

Blue lace

Pale white bone in brush

All things to dust return but you keep on

Heading westward quick down Fulton Street

As if a thing beyond compelled you walk now there

And you could not take your eyes away from it

And I could not either

And quickening your pace

Walking in the wind blown backwards toward home

Your face expressionless

You stopped suddenly

Still as carved stone

Waiting for the world to catch up

And I watched you

In awe always

Even in dreams

You raised your arms

Cross-shaped like a monument

Feigning permanence there

Denying her death and yours

And traffic stopped to watch

I knew you’d leave then

Ascending heavenward to breathe

Never in panic again

Peace for you

Forever

Somewhere

I carried on in my visions

Tired and lost for years this way

Only half aware of the light

Shining against the dark

Bright until we die

When I die let me do so beside you

When we die let us go at the same time

When the end comes will we see

Bright lights burst through the evergreens?

Feel the blown sand at our ankles or hear rustling needles in the breeze?

Who can know?

If we could choose the way we leave

Fill out circles on a ballot sheet

Vote the way we’ll go

How the noise will cease

Finally and forever for us both

What would we do?

How would we go?

Would we pass out in barracks beneath bedsheets

Brand new sneakers on our feet

Two by two into a comet tail peacefully to sleep

Forever dream?

When will we leave?

Will we all just disappear?

Or can we be hung up in a gallery

Displayed permanently forever with family

Painted in frames?

Variations on a theme

How will we leave?

Cut in threes?

Displayed in glass cases?

Death in the mind of living things?

Can it be quietly?

Like in the morning drinking coffee with the sunrise

Through the lilies in the window of our bedroom to the garden

Or just drift off watching TV

6:30 in the evening

Never see it coming at all

Or can we live forever here

Be buried in our best memories

Drunk beside that drainage ditch

Road trip east of Denver

The prison in periphery

Life too beautiful too sweet despite everything

Could we choose to stay forever there

And never leave?

How long do I have to fix this?

Years lost too indifferent and afraid

While you burst to earth around me like lightning at night

How’d I miss a thing so bright?

And where does the shame go now if never away?

No one to blame but me

I wanted everything

How’d I fail so badly?

I have visions of you wandering alone down every city street

Light shaded everything at once

And flowers burst against your knees

And you asked for me to leave

Graceful in your sprinting now through all wind

Your skin pale silver lightning the seasons of your grief

But you are free now

And you asked for me to leave

I love you deeply then and now as ever

Never waver once again at all, in any timeline, I will bend them all

To find you back to breathe

And you asked for me to leave

I will rend you from those dreams

Release the flowers in the street

Burn the monuments in plywood

And ascend there

To be everything you need

I will be everything you need

I will be everything you need

I will be everything you need

Ik had visioenen dat je alleen rondzwierf

Daglicht barstte tegen

Geprinte bloemen op je jurk

En de zon in je haar

Zilverwit

Ik zag je lopen

Doelbewust langs de berm van de snelweg

Onverschillig voor het verkeer en het voor jou

Alsof geen van beide bestaat

Alleen daar zoals wij allemaal

En de zomerkleuren straalden

Heldere open velden van guldenroede

De hemel zachte steen

Saffier en seleniet

Agaat

Blauwe kant

Bleek wit bot in borstel

Alle dingen om stof terug te krijgen, maar je blijft doorgaan

Snel westwaarts door Fulton Street

Alsof er iets meer is dat je dwingt, loop je daar nu

En je kon je ogen er niet van afhouden

En ik kon ook niet

En je tempo versnellen

Lopend in de wind die achteruit naar huis wordt geblazen

Je gezicht uitdrukkingsloos

Je stopte plotseling

Nog steeds als gebeeldhouwde steen

Wachten tot de wereld het inhaalt

En ik heb naar je gekeken

Altijd vol ontzag

Zelfs in dromen

Je hief je armen op

Kruisvormig als een monument

Permanentie veinzen daar

Haar dood en de jouwe ontkennen

En het verkeer stopte om te kijken

Ik wist dat je toen zou vertrekken

Hemelwaarts opstijgen om te ademen

Nooit meer in paniek

Vrede voor jou

Voor altijd

Ergens

Ik ging door in mijn visioenen

Al jaren moe en verloren op deze manier

Slechts half bewust van het licht

Schijnt tegen het donker

Helder tot we sterven

Als ik sterf, laat me dat dan naast je doen

Als we sterven, laat ons dan tegelijkertijd gaan

Wanneer het einde komt zullen we zien

Felle lichten barsten door de evergreens?

Voel je het opwaaiende zand aan onze enkels of hoor je naalden ritselen in de wind?

Wie kan het weten?

Als we konden kiezen hoe we vertrekken?

Cirkels invullen op een stembriefje

Stem zoals we gaan

Hoe het geluid zal ophouden?

Eindelijk en voor altijd voor ons allebei

Wat zullen we doen?

Hoe zouden we gaan?

Zouden we flauwvallen in de kazerne onder de lakens?

Gloednieuwe sneakers aan onze voeten

Twee aan twee in een komeetstaart om vredig te slapen

Voor altijd dromen?

Wanneer vertrekken we?

Zullen we allemaal gewoon verdwijnen?

Of kunnen we worden opgehangen in een galerij?

Voor altijd permanent weergegeven met familie

Geschilderd in lijsten?

Variaties op een thema

Hoe gaan we weg?

In drieën gesneden?

Weergegeven in vitrines?

Dood in de geest van levende wezens?

Kan het stil zijn?

Zoals 's ochtends koffie drinken met de zonsopgang

Door de lelies in het raam van onze slaapkamer naar de tuin

Of gewoon afdwalen door tv te kijken

6:30 's avonds

Zie het helemaal niet aankomen

Of kunnen we hier voor altijd leven?

Wees begraven in onze beste herinneringen

Dronken naast die afwateringsgreppel

Roadtrip ten oosten van Denver

De gevangenis in de periferie

Het leven te mooi te lief ondanks alles

Kunnen we ervoor kiezen om daar voor altijd te blijven?

En nooit weggaan?

Hoe lang heb ik om dit op te lossen?

Jaren verloren te onverschillig en bang

Terwijl je om me heen naar de aarde barst als de bliksem 's nachts

Hoe heb ik zoiets helders gemist?

En waar gaat de schaamte nu heen als ze nooit meer weggaat?

Niemand de schuld behalve ik

Ik wilde alles

Hoe heb ik zo slecht gefaald?

Ik heb visioenen van jou die alleen door elke stadsstraat dwaalt

Alles tegelijk in de schaduw

En bloemen barsten tegen je knieën

En je vroeg me om te vertrekken

Sierlijk in je sprint nu door alle wind

Je huid bleke zilverkleurige bliksem de seizoenen van je verdriet

Maar je bent nu vrij

En je vroeg me om te vertrekken

Ik hou zielsveel van je toen en nu zoals altijd

Nooit meer wankelen, in elke tijdlijn, ik zal ze allemaal buigen

Om je terug te vinden om te ademen

En je vroeg me om te vertrekken

Ik zal je uit die dromen verscheuren

Laat de bloemen los op straat

Verbrand de monumenten in multiplex

En daar opstijgen

Om alles te zijn wat je nodig hebt

Ik zal alles zijn wat je nodig hebt

Ik zal alles zijn wat je nodig hebt

Ik zal alles zijn wat je nodig hebt