Мы теперь уходим - Кукрыниксы

Мы теперь уходим понемногу

В ту страну, где тишь и благодать.

Может быть, и скоро мне в дорогу

Бренные пожитки собирать.

Много дум я в тишине продумал,

Много песен про себя сложил,

И на этой на земле угрюмой

Счастлив тем, что я дышал и жил.

Знаю, в той стране не будет

Этих нив во мгле.

Оттого и дороги люди,

Что живут на земле.

Знаю я, что не цветут там чащи,

Не звенит лебяжьей шеей рожь.

Оттого пред сонмом уходящим

Я всегда испытываю дрожь.

Знаю, в той стране не будет

Этих нив во мгле.

Оттого и дороги люди,

Что живут на земле.

Знаю я, что не цветут там чащи,

Не звенит лебяжьей шеей рожь.

Оттого пред сонмом уходящим

Я всегда испытываю дрожь.

We gaan nu beetje bij beetje weg

Naar het land waar stilte en genade zijn.

Misschien binnenkort onderweg

Om stoffelijke bezittingen te verzamelen.

Ik dacht veel gedachten in stilte,

Ik heb veel liedjes over mezelf gecomponeerd,

En op deze sombere aarde

Gelukkig dat ik ademde en leefde.

Ik weet dat er in dat land geen zal zijn

Deze velden zijn in de mist.

Daarom zijn mensen dierbaar

Wat leeft er op aarde.

Ik weet dat struikgewas daar niet bloeit,

Rogge rinkelt niet met een zwanenhals.

Dat is de reden waarom vóór de vertrekkende gastheer

Ik heb altijd last van trillen.

Ik weet dat er in dat land geen zal zijn

Deze velden zijn in de mist.

Daarom zijn mensen dierbaar

Wat leeft er op aarde.

Ik weet dat struikgewas daar niet bloeit,

Rogge rinkelt niet met een zwanenhals.

Dat is de reden waarom vóór de vertrekkende gastheer

Ik heb altijd last van trillen.