Забытые ботинки - Король и Шут

Уставшим путником войду в твою я спальню.

Без приглашения, тайком, без лишних слов.

Возле тебя я сяду тихо на диване

И пожелаю необычных, сладких снов.

Зажгу свечу я, но будить тебя не стану,

Не отрываясь, буду пристально смотреть.

И этот миг мне силы даст, залечит мои раны,

И он сумеет сердце мне согреть.

Дальний путь зовет меня, но уйти я не могу,

Возвращаюсь снова я, твой облик в сердце берегу.

А в полночь выйду я на лунную дорогу,

Простившись навсегда с любимою своей

Тоска оставь меня, глупа ты и убога.

Ты не подруга светлой памяти моей.

Когда проснешься ты, найдешь мои ботинки

Те, что случайно я оставил у тебя

А в чем ушел же он?

себя ты спросишь тихо.

В чем я ушел?

И сам того не знаю я!

Дальний путь зовет меня, но уйти я не могу,

Возвращаюсь снова я, твой облик в сердце берегу.

Босые ноги возвратят меня обратно.

Куда деваться - отморожена ступня!

Мне быть навязчивым не очень-то приятно,

Возьму ботинки и уйду тотчас же я.

И вновь иду задумчивый по лунной я дороге,

И дом твой вновь остался за моей спиной.

Ботинки на ногах, но мерзнут мои ноги...

Забыл штаны... О нет... О, Боже мой!

Дальний путь зовет меня, но уйти я не могу,

Возвращаюсь снова я, твой облик в сердце берегу.

Als een vermoeide reiziger zal ik je slaapkamer binnengaan.

Onuitgenodigd, stiekem, zonder meer.

Naast jou ga ik rustig op de bank zitten

En ik wens je ongewone, zoete dromen.

Ik zal een kaars aansteken, maar ik zal je niet wakker maken

Zonder op te kijken zal ik het goed in de gaten houden.

En dit moment zal me kracht geven, mijn wonden genezen,

En hij zal mijn hart kunnen verwarmen.

De lange weg roept me, maar ik kan niet weggaan,

Ik kom weer terug, ik bewaar je beeld in mijn hart.

En om middernacht zal ik uitgaan op de maanverlichte weg,

Voor altijd afscheid nemen van je geliefde

Laat me verlangen, je bent dom en ellendig.

Je bent geen vriend van mijn heldere herinnering.

Als je wakker wordt, vind je mijn schoenen

Degene die ik per ongeluk bij je heb achtergelaten

En wat heeft hij achtergelaten?

vraag je je rustig af.

Wat heb ik erin gelaten?

En ik weet het zelf niet!

De lange weg roept me, maar ik kan niet weggaan,

Ik kom weer terug, ik bewaar je beeld in mijn hart.

Blote voeten zullen me terugbrengen.

Waar te gaan - bevroren voet!

Het is niet erg prettig voor mij om obsessief te zijn,

Ik pak mijn schoenen en vertrek meteen.

En opnieuw ga ik nadenkend langs de maanverlichte weg,

En je huis bleef weer achter mij.

Laarzen aan mijn voeten, maar mijn voeten zijn koud...

Ben mijn broek vergeten... Oh nee... Oh mijn God!

De lange weg roept me, maar ik kan niet weggaan,

Ik kom weer terug, ik bewaar je beeld in mijn hart.