Сидел смотрел - Копюшон Ноу Мо

Целые сутки я сижу и смотрю на белый лист.

В моей башке огромный мир, выйди из закулисья.

Я всегда хотел куда-то скрыться.

И выбор пал на Копюшон Ноу Мо шоу, падал снег на ресницы.

Я всегда хотел быть на виду, быть самым громким.

Не сотрясая пустоту, звучать в колонках.

Истина в простых вещах, словах и мелочах.

А значит я не истина, может пора начать.

Нажмите, чтоб ответить человеку в центр сердца.

Я на другом конце больницы вам пишу тут письма.

Я не любитель залипать в судоку, это мука.

Мне не нужна ни пресса, ни нарк*та, ни шл*хи…

Я начинаю делать пресс, они несут уколы.

Я начинаю писать текст — они несут уколы.

Я забываю кто я есть-значит для них все клёво.

Я достаю свой пистолет, играть с их ртом по ходу.

Ну наконец-то выпал снег, можно летать во сне.

И приземляться на сугробы, они нас не тронут.

Мой город освещен луной, я вырвусь дымом с труб.

Мистер Ноу Мо идет домой писать пиздатый звук.

Считайте, что я беспардонноо вам врываюсь в душу.

Я там оставлю кое-что, пусть это не тревожит.

Я до сих пор ищу себя в этой толпе прохожих.

Ищи теперь, меня там ищут люди, о Боже.

Мне кажется ты загостилась осень в Ноу Мо.

Холодная зима не поднимала трубки.

Мне нужно взять билет домой и снова стать собой.

Собрать слова и записать их в родной хрущевке.

Там, где пикнет домофон, второй этаж — я дома.

Вы бы ценили эпатаж, где я пишу альбомы.

Из моего окна летит воздушный самолет.

По поседевшим проводам определю погоду.

Наклею рифмы в переплет — это судьба.

И тем, кто не поймет чем он живет желаю чаще думать.

Мол, если кто-то сейчас уйдет, что он с собой возьмет?

Чем жил он каждый Божий день и что оставил людям?

Возможно это сложно, возможно так по-детски.

Но я любитель рисковать и вам писать гротески.

От чистого сердца, живущий по соседству.

Пока я слышу его стук — буду писать вам песни.

Целые сутки я сидел и смотрел на белый лист.

И лишь в последние минуты появились буквы.

Они как птицы полетят по интернет сети.

По улицам и городам в район твоего уха.

Я впервые ощущаю, что я там, где нужен.

Но как это там вам сказать, типа пришелся к месту.

Мои стихи живут не вьюга, белый танец кружит.

На девяносто и один процент с собой я честен.

А что касается остатка — я сошел с ума там.

И больше половины слов тут заменяют маты.

Это мой способ выносить мусор дущи вам в уши.

Это мой способ доносить, что мы должны стать лучше.

Вот такая моя жизнь, марш шаги до цели.

Но вот такие мои сны пады (?) сновидений.

Глаза скрывает капюшон и в полумраке ночи.

Шаги вдоль клеточной тетради от чего-то лечат.

От чего-то лечат, сидел смотрел, целые сутки…

De hele dag zit ik naar een wit laken te kijken.

Er is een enorme wereld in mijn hoofd, ga uit de backstage.

Ik wilde me altijd ergens verstoppen.

En de keuze viel op de Hood No Mo show, er viel sneeuw op de wimpers.

Ik wilde altijd in de publiciteit zijn, de luidste zijn.

Zonder de leegte te schudden, geluid in de luidsprekers.

De waarheid zit in simpele dingen, woorden en kleine dingen.

Wat betekent dat ik niet de waarheid ben, misschien is het tijd om te beginnen.

Klik om te antwoorden naar de persoon in het midden van het hart.

Ik ben aan de andere kant van het ziekenhuis en schrijf je hier brieven.

Ik ben geen fan van vasthouden aan Sudoku, het is meel.

Ik heb geen pers nodig, geen drugs, geen hoeren...

Ik begin de pers te doen, zij dragen injecties.

Ik begin de tekst te schrijven - ze hebben injecties.

Ik vergeet wie ik ben, dus alles is cool voor hen.

Ik pak mijn pistool en speel onderweg met hun mond.

Nou, het heeft eindelijk gesneeuwd, je kunt vliegen in een droom.

En land op sneeuwbanken, ze zullen ons niet raken.

Mijn stad wordt verlicht door de maan, ik zal uitbarsten met rook uit de schoorstenen.

Mr. No Mo gaat naar huis om een ​​fucking geluid te schrijven.

Bedenk dat ik schaamteloos in je ziel ben binnengestormd.

Ik zal daar iets achterlaten, laat het je niet storen.

Ik ben nog steeds op zoek naar mezelf in deze menigte voorbijgangers.

Zoek me nu, mensen zoeken me daar, oh God.

Het lijkt me dat je de herfst in Nou Mo hebt verbleven.

De koude winter nam de telefoon niet op.

Ik moet een kaartje naar huis nemen en weer mezelf zijn.

Verzamel woorden en schrijf ze op in je eigen Chroesjtsjov.

Waar de intercom piept, de tweede verdieping - ik ben thuis.

Je zou het schokkende waarderen, waar ik albums schrijf.

Er vliegt een vliegtuig uit mijn raam.

Ik bepaal het weer aan de hand van de grijze draden.

Ik zal rijmpjes in de binding plakken - dit is het lot.

En voor degenen die niet begrijpen hoe ze leven, wil ik vaker nadenken.

Als iemand nu vertrekt, wat neemt hij dan mee?

Hoe leefde hij elke dag van God en wat liet hij aan de mensen na?

Misschien is het moeilijk, misschien zo kinderachtig.

Maar ik ben een liefhebber van risico's nemen en grotesken voor je schrijven.

Vanuit een puur hart, naast de deur wonen.

Zolang ik zijn klop hoor, zal ik liedjes voor je schrijven.

De hele dag zat ik en keek naar het witte laken.

En pas in de laatste minuten verschenen de letters.

Ze zullen als vogels over het internet vliegen.

Door de straten en steden naar het gebied van je oor.

Voor het eerst voel ik dat ik ben waar ik nodig ben.

Maar hoe kan ik je vertellen, alsof het ter plaatse is gekomen.

Mijn gedichten leven niet in een sneeuwstorm, de witte dans draait.

Ik ben negentig en één procent eerlijk tegen mezelf.

Wat de rest betreft - ik werd daar gek.

En meer dan de helft van de woorden hier zijn vervangen door obsceniteiten.

Dit is mijn manier om het afval van de ziel in je oren te krijgen.

Dit is mijn manier om te communiceren dat we beter moeten worden.

Dit is mijn leven, marsstappen naar het doel.

Maar dit zijn mijn dromen pada (?) dromen.

De kap verbergt de ogen zelfs in de schemering van de nacht.

Stappen langs het mobiele notitieboekje behandelen iets.

Ze worden ergens voor behandeld, ik heb de hele dag gezeten en gekeken...